บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 19 หน้า 4
“แล้วคุณไม่สงสัยบ้างเหรอว่าคุณแจ็คพ็อตมาเจอผมได้ยังไง”
“ไม่ต้องมาเบี่ยงเบนประเด็น”
“ผมสาบาน ตั้งแต่รู้จักกัน ผมไม่เคยยุ่งกับเขา ทุกอย่างที่เขาพูด เขาคิดเองเออเองทั้งนั้น” ศตวรรษพยายามพูดให้อนุศนิยาเข้าใจ “อย่างที่คุณรู้ว่าโสมทะเลาะกับพ่อจนโดนไล่ออกจากบ้าน ผมก็เลยพาเค้าไปเช่าอพาร์ตเม้นท์อยู่ เขากำลังเสียใจเรื่องพ่อ...เค้าโทรมาขอให้ผมช่วย บอกว่าเขากำลังจะตาย คุณจะให้ผมทิ้งให้เขาตายเหรอนุศ”
ยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงเคาะประตูดังปังปังปัง เสียงชยากรดังเข้ามา “นายศตวรรษ..เปิดประตู....เปิดประตูเดี๋ยวนี้!!! “
ศตวรรษไม่สนใจ ยังพูดต่อไป “ผมพยายามโทรหาคุณ แต่ประภารับสายบอกว่าคุณไปพบลูกค้า ส่วนผมก็มีเคสด่วนเข้ามาที่โรงพยาบาล” ชยากรหยุดเคาะประตูพยายามฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้นในห้อง “ชาตินี้ผมไม่เคยคิดจะเจอเขาอีกด้วยซ้ำ ถ้าวันนี้เขาไม่เอาชีวิตเค้ามาอ้าง ผมคงไม่หลงกล”
“นั่นหมายความว่าที่คุณมา ก็เพราะคุณยังห่วงเขาอยู่ใช่ไหมล่ะ”
“นุศฟังนะ!..ผมเป็นหมอ ผมปฏิเสธคนไข้ไม่ได้ ต่อให้วันนี้เป็นเขาที่โคม่า ผมก็ต้องไป ผมจะปล่อยให้ใครตายแค่เพราะผมเกลียดคนๆ นั้นไม่ได้”
อนุศนิยาร้องไห้อย่างอัดอั้น “ก็เพราะคุณใจอ่อนยังงี้ โสมถึงยังมีความหวังอยู่ได้ คณใจดีแต่มันเฮิร์ทนุศเข้าใจไหม จะหาว่านุศเลวก็ได้ แต่ช่วยเลิกทำตัวเป็นพ่อพระซะที” อนุศนิยาเดินไปนั่งกุมขมับปลายเตียง สับสน
ศตวรรษลงไปคุกเข่าพยายามปลอบอย่างใจเย็น “นุศไม่ได้เลวหรอก นุศก็แค่รักผมมากแค่นั้นเอง ถ้าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว นุศก็คงรักผมไม่ลงหรอกจริงไหม” อนุศนิยาอยากจะเถียงแต่เถียงไม่ออก ศตวรรษจับตัวนุศไว้ให้เธอหันมามองหน้าเขา “ไม่เอาน่านุศ...กว่าเราจะรักกันมันไม่ง่าย จะใส่ใจกับคนที่อยากทำให้เราแตกกันทำไม เห็นเราเป็นอย่างนี้เขาจะยิ่งสะใจรู้ไหม”
“ก็แล้วเมื่อไหร่เขาถึงจะไปจากชีวิตเราซะที”
“ผมรับปากนุศตรงนี้ ชาตินี้ผมจะไม่เจอเขาอีกแล้ว โอเคไหม”
อนุศนิยารีบยื่นคำขาด “ต่อให้เขาจะเป็นจะตาย คุณก็ต้องไม่สนใจ”
“ได้ จำไว้นะนุศ ผมจะไม่มีวันทรยศนุศเด็ดขาด” ศตวรรษจับหน้าอนุศนิยาเข้ามาจูบหน้าผากและจูบปากอย่างอ่อนโยน
อนุศนิยายอมอ่อนลงมากเมื่อศตวรรษแสดงความจริงใจ พอศตวรรษรั้งมากอด อนุศนิยาถึงยอมโดยดี
ชยากรยื่นนิ่งตัดสินหันหลังจะเดินกลับ พอหันมาก็ตกใจ เห็นนันทพลยืนอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว “พี่พล!!!”
“เรื่องผัวเมียให้เขาเคลียร์กันเอง“ นันทพลมองหน้าชยากร ชยากรรู้ตัว จึงเดินออกไป นันทพลหันไปมองที่ห้องอนุศนิยารู้สึกกังวลใจเหมือนกัน
ศตวรรษนอนกอดอนุศนิยา แต่อนุศนิยานอนไม่หลับ..หันมามองศตวรรษ แล้วก็เห็นภาพศตวรรษกับโสมมิกาผุดขึ้นมา อนุศนินาเครียดมาก “เมื่อไหร่จะลบมันทิ้งไปได้ซักที!!!“ อนุศนิยาพยายามข่มใจตัวเอง และหลับตา