บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 16 หน้า 3
“ค่ะแม่” โยทกาวางสายรู้ว่าถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว กรรณิการ์วางสายหันมาเป็นเถกิงยืนอยู่
“คุณเชื่อใจโยทกาหรือเปล่า”
“เชื่อค่ะ”
“ถ้าเด็กสองคนนั้นเขารักกันจริงๆ”
“ฉันคงยอมไม่ได้”
“คุณกรรณ”
“คุณอยู่ที่นี่มาเป็นสิบๆ ปี คุณยังไม่เคยมีความสุข ฉันจะไม่ยอมให้โยต้องใช้ทั้งชีวิตจมอยู่กับความเจ็บปวดเหมือนคุณ” เถกิงอึ้งไป กรรณิการ์หลุดปากไปก็ชะงักรู้ว่าตัวเองพูดแรง “คุณเถกิงคะ ฉัน...”
“ไว้ให้คุณใจเย็นลงกว่านี้ แล้วเราค่อยคุยกันดีกว่านะ” เถกิงออกไป
กรรณิการ์มองตามรู้สึกผิดที่พูดแรงใส่แผลของเถกิง
กฤตนัยคุยมือถืออยู่ด้านหนึ่ง มองมาทางชัชรัณที่กดมือถือหาโยทกาแต่ไม่มีการรับสาย
“อืม..เดี๋ยวพี่ก็จะกลับไปที่บ้านแล้ว”
ชัชรัณหงุดหงิด “ทำไมไม่รับสายนะ”
“พ่อจ๋า!!” ชบาวิ่งเข้ามาพร้อมกับกล่องใส่ขนมปังหลายคู่ ชัชรัณอุ้มชบาที่วิ่งเข้ามาหา
“กินขนมปังไหมจ๊ะ แม่โยทำให้ชบาตั้งเยอะ” กฤตนัยเดินเข้ามา
“แล้วแม่โยมาด้วยหรือเปล่า”
“แม่โยไปกับน้าเผือกแล้วจ้ะ”
“ไปไหน?”
“เขากลับกรุงเทพฯไปแล้ว” ชัชรัณหันมองกฤตนัยอึ้งๆ
สนามบิน กรุงเทพฯ โยทกาถือกระเป๋าเสื้อผ้ากำลังจะเดินออกไปด้านหน้า เสียงมือถือโยทกาดังขึ้น โยทกามองแล้วกดรับ “สวัสดีค่ะคุณภุชงค์ โยอยู่ที่สนามบินค่ะ กำลังจะกลับบ้าน” ภุชงค์เข้ามายืนด้านหลังโยทกา
“ต้องการคนไปส่งที่บ้านไหมครับ” โยทกาหันมองชะงักที่เห็นภุชงค์
“คุณ...รู้ได้ยังไงคะว่าโยจะกลับมาตอนนี้” ภุชงค์ยิ้ม