บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 16 หน้า 5
“โย...” กรรณิการ์เข้ามาแล้วตรงไปหาโยทกา กรรณิการ์เข้าไปแทรกระหว่างกลางโยทกากับชัชรัณ ทำให้ชัชรัณต้องปล่อยมือจากโยทกา “กลับมาสักที แม่เป็นห่วงโยมากเลยนะลูก ขอบคุณคุณภุชงค์มากนะคะที่มาส่งโย”
“ด้วยความเต็มใจครับ”
ภุชงค์เห็นสายตาของกรรณิการ์ที่มองมือของภุชงค์กับชัชรัณที่จับโยทกาไว้ ภุชงค์ปล่อยมือจากโยทกา
“ตอนนี้คุณโยอยู่ในการดูแลของคุณแม่แล้ว ผมก็หมดห่วง” ภุชงค์มองชัชรัณด้วยสายตากวนๆ “ว่าจะไม่มีใครกวนใจคุณโย ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ภุชงค์เอ่ยกับโยทกา “ถึงบ้านแล้วผมจะโทรหานะครับ”
ภุชงค์ยิ้มกวนให้ชัชรัณก่อนจะเดินออกไป โยทกาพยายามจะดึงมือจากการจับของชัชรัณ แต่ชัชรัณไม่ยอม
“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” กรรณิการ์กำลังจะขัด“ตาชัช” ทุกคนชะงักเมื่อคุณผ่องเดินเข้ามาตามมาด้วยเพ็ญศรีกับมาลัย ชัชรัณจำต้องปล่อยมือจากโยทกา ชัชรัณไหว้สวัสดีคุณผ่อง โยทกาจะไหว้ แต่คุณผ่องกลับจ้องตั้งแต่หัวจรดเท้า จนโยทกาอึ้ง
“เพ็ญศรี...เธอรู้ไหมว่าส่วนที่หนาที่สุดของคนเราคือส่วนไหน”
“น่าจะเป็นฝ่าเท้าหรือเปล่าคะคุณท่าน”
“มันควรจะเป็นแบบนั้น...แต่กับบางคน ส่วนที่หนาที่สุดกลับเป็น..” คุณผ่องมองหน้าโยทกา “หน้า....”
ทุกคนอึ้ง มาลัยเห็นท่าไม่ดีแทรก “คุณชัชเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ...ป้าว่า...”ชัชรัณรู้แล้วว่ามาลัยกำลังเตือนให้แยกคุณผ่องไป “ผมขอพาคุณยายไปส่งที่ตึกนะครับ”
“เดี๋ยวป้าจะยกกระเป๋าคุณ ๆ ขึ้นไปบนห้องนะคะ”
ชัชรัณพาคุณผ่องแยกออกไป มาลัยไปยกกระเป๋าของชัชรัณเข้าตึกใหญ่ไป แต่เพ็ญศรียังอยู่พร้อมเล่นงานโยทกา “วิ่งไปหาคุณชัชจนเจอ คงได้รับการสั่งสอนมาจากแม่ของเธอสินะถึงได้ช่ำชองนัก”
“ไม่ต้องใช้ความช่ำชองหรอกค่ะ ใช้สามัญสำนึกความผิดชอบชั่วดีก็พอ งานคุณสินีต้องพังเพราะฉันป้องกันไม่ให้แม่ถูกทำร้าย... ฉันตามหาคุณชัชเพราะฉันรู้สึกผิด. ..เข้าใจไหมคะ ดูตาก็รู้ว่าไม่เข้าใจ..มันคงจะยากสำหรับคนที่แยกแยะการทำความดีกับความชั่วไม่ได้...”
เพ็ญศรีไม่ยอม “ข้ออ้างน่ะสิ ฉันรู้เช่นเห็นชาติพวกเธอทุกคน!”
“คุณมั่นใจว่ารู้เช่นเห็นชาติคนอื่นแต่การกระทำ ของตัวเองกลับทำไม่เห็นเหมือนคนตาบอด”
“การพูดคมๆ ใส่ฉันมันไม่ช่วยยกให้พวกเธอสูงขึ้นหรอกนะ”
โยทกาอ่อนใจ “แต่การพูดให้คนอื่นเลวก็ไม่ทำให้คุณสูงขึ้นเหมือนกัน”
กรรณิการ์พยายามจับมือปรามโยทกาให้เงียบ “โย...พอเถอะลูก”
โยทกาจะเงียบให้
“เถียงคำไม่ตกฟาก สามัญสำนึกของเธอคงอ่อนด้อยเรื่องมารยาท”