บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 16 หน้า 4
สนามบิน เชียงราย กุสุมาคุยมือถือ “เจอกับคุณโยแล้วใช่ไหมคะ นี่เป็นโอกาสของคุณแล้วนะ...”
หน้าร้านอาหาร ภุชงค์คุยมือถือ “ขอบคุณมาก ผมจะใช้โอกาสจากคุณให้ดีที่สุดนะ ที่ปรึกษา”
กุสุมาพยายามจะยิ้มแล้วพูด “ทำให้สำเร็จนะคุณ ฉันรอพักฟรีตลอดชีวิตอยู่”
“แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่”
“ทำไมล่ะ”
“ผมก็ต้องห่วงความปลอดภัยที่ปรึกษาของผมหน่อยสิ ผลงานดีขนาดนี้”
กุสุมาฟังรู้สึกหวั่นไหวกับความใส่ใจของภุชงค์ กฤตนัยกับกิ่งกาญจน์เข้ามา
“ที่นั่งไฟล์ทนี้เต็ม เราจะกลับไฟล์ทต่อไปนะ อีกชั่วโมงถึงจะเทคออฟ”
โยทกาเดินออกมาจากห้องน้ำ “คุณภุชงค์คะ ได้โต๊ะหรือยังคะ”
“ทางนี้ครับ ...” ภุชงค์บอกกับกุสุมา “ผมขอวางสายไปทำคะแนนก่อนนะ” ภุชงค์กดวางสาย
กุสุมามองมือถือด้วยสีหน้าซึมๆ กฤตนัยมองกิ่งกาญจน์ที่เงียบไป “กิ่งอย่าคิดมากนะ”
“กิ่งเป็นห่วงชัชค่ะ ถ้าคุณยายผ่องรู้ต้องเป็นเรื่องแน่ๆ”
กลางคืน หน้าตึก ตึกใหญ่ บ้านวริศรักษ์ ภุชงค์เดินเข้ามาส่งโยทกาที่หน้าตึก “ขอบคุณนะคะที่ไปรับโย”
“ผมก็ต้องขอบคุณที่คุณโยให้โอกาสผม”
โยทกามองภุชงค์ด้วยความลำบากใจ “คุณภุชงค์คะที่โยหายไป...โยไป...”
“ไม่ต้องบอกผมหรอกครับ คุณโยมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ เพราะมันเป็นชีวิตของคุณ”
“แต่โยไม่อยากทำให้ใครผิดหวัง...”
“ผมมีสิทธิ์จะหวัง ผมไม่ได้รีบร้อน แค่อยากบอกให้คุณโยรู้ว่ายังมีผมรอคุณอยู่อีกคน”
ภุชงค์จับมือโยทกายืนยันความรู้สึกของตนเอง โยทกามองภุชงค์อย่างประเมินความรู้สึกตัวเอง
รถของชัชรัณเข้ามาจอด ชัชรัณลงมาจากรถกระชากมือโยทกาจากมือภุชงค์ “เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
ชัชรัณจะดึงโยทกาไป ภุชงค์คว้าแขนอีกข้างของโยทกาไว้
“คุณควรจะถามคุณโยก่อนว่าเขาอยากคุยกับคุณหรือเปล่า”
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมกับโยทกา คนนอกอย่างคุณไม่เกี่ยว”
“ถ้าผู้หญิงถูกคุกคามต่อหน้าผม ผมไม่ยุ่ง...ไม่ได้”