บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 8 หน้า 4
“ถ้างั้นอยากพูดอะไรก็พูดเลย ไม่คิดจะมาถามความจริงอยู่แล้วนี่ แต่ที่คุณไม่เชื่อเพราะกำพืดฉันสินะ”
“เราจะไม่พูดถึงกำพืด เพราะคนมันโตด้วยการเรียนรู้ สัมมาคารวะ ต่อให้จนแสนจนก็ต้องรู้จักเคารพผู้ใหญ่ โตมาขนาดนี้อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้โดนสอนให้มีมารยาท”
โยทกากวนตีน “นี่กำลังจะสอนสมบัติผู้ดีให้ฉันใช่ไหม”
“อย่ากวนประสาท...เธอย้ายเข้ามาที่นี่ทำไม...”
โยทกายิ้มเยาะ “ทำไมคุณถึงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนคุณยายคุณล่ะ”
“ใครๆ ก็ต้องปกป้องครอบครัวตัวเองทั้งนั้น”
“ฉันเข้ามาเพราะเหตุผลนั้นเหมือนกัน! โกรธใช่ไหมที่ยายคุณบอกว่าฉันเสียมารยาทกับเขา ฉันก็โกรธเหมือนกันที่คุณเหยียบย่ำน้ำใจของแม่ฉัน”
“ฉันคงไม่ทำ ถ้าแม่ของเธอไม่ล้ำเส้น”
“ฉันสงสัยนะ คุณไม่อยู่ในเหตุการณ์แล้วทำไมถึงเชื่อว่าแม่ฉัน หรือแม้แต่ตัวฉันทำอย่างที่ยายกับน้าคุณบอกจริงๆ”
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ท่านต้องโกหกฉัน!”
“แล้วถ้าฉันบอกว่าเขาโกหก คุณจะเชื่อไหม?”
“ไม่!
“คุณเป็นคนเก่งนะคะคุณชัช แต่บางครั้งคุณก็ไม่เฉลียว อย่างหาตัวจับยากเหมือนกัน”
โยทกายิ้มเยาะ เห็นชัชรัณนิ่งมองยอมฟังก็ใส่ต่อ “อยากตาสว่างขึ้นบ้างไหมล่ะ”
โยทกามองชัชรัณอย่างท้าทาย ชัชรัณมองว่าหมายความว่ายังไง
หน้าห้องโยทกา หลิวขึ้นมาด้านบนตัวเปล่า ๆ มองซ้ายมองขวาเดินมาที่หน้าห้องโยทกาอย่างตั้งใจจะมาสืบ หลิวเดินไปที่หน้าประตูห้องแต่ไม่ได้ยินเสียงอะไร หลิวจะแนบหูฟัง
“สาระแน” หลิวสะดุ้งหันมองตามเสียง เห็นเจนจันทร์กำลังเดินคุยมือถือออกมาจากมุมหนึ่ง เซมตามมา
“พวกหูแนบตามประตูมันต้องตบ!”
“อย่าปล่อยให้พวกเหลือบ ริ้น ไร ลอยนวล ถ้าฉันเจอฟันมันร่วงหมดปากแน่!”
หลิวมองหวั่น ๆ กับเสียงดุของเซมกับเจนจันทร์ พอเซมกับเจนจันทร์หันมามอง นึกได้ว่าตัวเองแนบประตูอยู่ก็รีบขยับออกห่าง เซมเสียงดุมาก “ทำอะไร!”
“มาดูความเรียบร้อยค่ะ”
“หน้าที่เธอเหรอ”
“ปกติไม่ใช่ แต่วันนี้มีคนแปลกหน้าขึ้นบ้านก็ต้องมาดูค่ะ กลัวของหาย”
เซมหักนิ้ว “ของที่ว่าหมายถึง “ฟัน” ในปากน้องใช่ไหม”
หลิวเดินถอยหลังไปทางประตู จู่ ๆ ประตูก็เปิดออกมา ประตูกระแทกเข้ากับตัวหลิว ปึ้ก!
“โอ้ย! เปิดไม่ดูเลย” เป็นชัชรัณที่เดินออกมา หลิวตกใจ “คุณชัช!”
“มายืนทำอะไรตรงนี้”
“คุณศรีให้หลิวมาดูความเรียบร้อยค่ะ”