บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 8 หน้า 5
โยทกาตามออกมา “ฝากขอบคุณคุณศรีด้วยนะที่ห่วงใยกันเหลือเกิน ดูแลดีมาแบบนี้ บอกด้วยนะว่าฉันซาบซึ้งจะดีกลับให้เต็มที่ เพราะถ้าใครทำอะไรไว้ จะต้องได้ผลตอบแทนเท่ากัน”
“ยืนงงทำไม ไปรายงานเจ้านายสิจ๊ะ” เจนจันทร์ไล่ หลิวยังยืนอึ้งๆ
เซมเสียงดุ “ไปสิ” หลิวรีบเผ่นออกไป เซมกับเจนจันทร์เข้าไปประกบโยทกา “ผลการเคลียร์...?”
โยทกามองชัชรัณอย่างท้าทาย
หน้าบ้านวริศรักษ์ โยทกาเดินมาส่งเซมกับเจนจันทร์ เซมห่วง “แน่ใจนะว่าจัดการเองได้”
“ไม่เชื่อมือโยเหรอ”
“เชื่อ..โยขาโหด...ยังไงก็เบาๆ มือกับว่าที่แฟนหน่อย”
“ตอนนี้ลดสถานะเป็นแค่คนที่เคยชอบละ”
“มีลดสถานะกันด้วย!!” เซมกับเจนจันทร์มองว่าหมายความว่ายังไง
“ถ้าฉันจะรักใครสักคนเขาต้องรักแม่ฉันด้วย ฉันจะไม่ให้ค่ากับคนที่ทำให้แม่ฉันร้องไห้เด็ดขาด”
โยทกายิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้น
“Calm down นี่เพื่อน...ไม่ใช่คุณชัช ไม่ใช่คุณยายคอตั้งด้วย...ถ้าแกมีอะไรเรียกฉันกับพี่เซมได้เลยนะ”
“พร้อมรบ 24 ชั่วโมง จะตบกับชะนีหรือปล้ำอุรังอุตังหนุ่ม ถึงมือพี่ล่ะก็” เซมกำหมัดช้า ๆ น่ากลัวมาก
โยทกาจับมือเซมกับเจนจันทร์ “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ”
เซมกับเจนจันทร์จับไหล่โยทกา “คิดมากน่า เพื่อนกันไม่ช่วยแกจะช่วยหมาที่ไหน”
โยทกามองแบบเผลอไม่ได้เลยนะ
“สตาร์ทรถดีกว่า” เซมวิ่งไปเลย โยทกาแกล้งคว้าคอเจนจันทร์มาล็อค เจนจันทร์รีบวิ่งตามเซมไปทันที “รอด้วย”
โยทกามองตามยิ้มๆ โยทกาถอนหายใจยาวแล้วพยายามจะฮึบให้ตัวเองสู้ โยทกาเห็นหลิวแอบยืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่มุมหนึ่ง โยทกายิ้มร้าย โยทกาเดินไปทางสวน
ในสวน สินกำลังทำสวน ตัดแต่งดอกไม้แปลงอื่นๆ โยทกาเข้ามาหยุดยืนมอง
“สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อโยทกานะ เป็นลูกสาวคุณผู้หญิง”
สินยกมือไหว้ “สวัสดีครับ ผมชื่อสินครับ” สินทำตัวไม่ถูกว่าจะยังไงต่อ
“ทำงานต่อไปเถอะ ฉันแค่จะเดินดู”
สินเลยหันไปทำงานตัดแต่งดอกไม้ต่อ โยทกามองเครื่องมือสินที่อยู่บนพื้น เห็นสภาพเครื่องมือว่าเก่า
“ที่นี่เปลี่ยนอุปกรณ์ทำสวนบ่อยไหมจ๊ะ”
“ไม่ค่อยหรอกครับ ลุงที่ทำก่อนหน้านี้สั่งให้ผมทำความสะอาดอุปกรณ์ให้ดี ลุงเขาว่าชุดนี้ใช้มาหลายปีแล้วครับ”
“แต่สินเพิ่งบอกคุณผู้หญิงว่าเปลี่ยนเครื่องมือทำสวนยกชุดเมื่อไม่กี่วันนี้ไม่ใช่เหรอ”
สินชะงักหันมองโยทกาว่ารู้ได้ยังไง โยทกามองต้อน โยทกาหยิบเครื่องมือขึ้นมา “สภาพมันดูเป็นของเก่านะ”
สินรู้ตัวว่าพลาดไป หลิวเห็นโยทกาอยู่กับสิน หลิวมองอย่างใช้ความคิด โยทกาเห็นหลิว โยทกายิ้มพอใจ
ห้องรับแขก ตึกเล็ก หลิวนั่งอยู่ที่พื้น เพ็ญศรีลุกขึ้นอย่างหัวเสีย
“ลากลูกสาวเข้ามาในบ้าน อีกหน่อยคงขนตระกูลสลัมของมันเข้ามายั้วเยี้ยในบ้านนี้เต็มไปหมด”