บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 23 หน้า 3
“ผมได้ทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมา ผมได้สำนึกแล้วว่า ท่านชุบเลี้ยงให้ชีวิตให้โอกาสผมกับครอบครัว แต่ที่ผ่านมาผมได้ทำร้ายจิตใจของท่านด้วยความเห็นแก่ตัวของผม พรากสินี ลูกสาวที่ท่านรักเหมือนดวงใจ ทำให้คุณท่านต้องเจ็บช้ำกับความผิดหวัง ทั้งที่ผมสัญญากับสินีว่าจะดูแลครอบครัวกับคุณท่านให้ดีที่สุด แต่ผมก็ทำไม่สำเร็จ วันนี้ผมได้สำนึกถึงความผิดนั้นแล้ว กรรมใดที่ผมได้ล่วงเกินท่านด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี ผมขอให้ท่านโปรดอโหสิกรรมให้แก่ผมและคุณกรรณด้วยครับ”
คุณผ่องมองนิ่งไปชั่วครู่ มาลัย กรรณิการ์มองลุ้น คุณผ่องตัดสินใจรับพานมาวางไว้ แต่ไม่พูดใด ๆ เถกิงก้มลงกราบเท้าคุณผ่อง กรรณิการ์กราบตาม
“ทำแบบนี้ หวังจะให้ฉันเลิกยุ่งกับตาชัชใช่ไหม”
“สิ่งเดียวที่ผมหวังคือ การได้เห็นชัชกับคุณท่านมีความสุขในบ้านหลังนี้ ตามที่ผมได้รับปากกับสินีไว้ สิ่งใดที่ท่านทำแล้วมีความสุข ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวไม่ขัดขวาง เพราะผมได้รู้แล้วว่าเราให้สิ่งใดเราก็จะได้รับสิ่งนั้น เมื่อผมทำร้ายผู้มีพระคุณ ผมจึงต้องได้รับผลเป็นความเจ็บปวดทรมานเช่นกัน สิ่งที่ผมสร้างมาตลอดทั้งชีวิต ผมได้มอบทุกอย่างให้กับชัชรัณเป็นผู้ดูแลรักษา ผมเชื่อว่าชัชจะดูแลท่านเป็นอย่างดี ผมกราบขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
เถกิงกับกรรณิการ์ไหว้แล้วลุกออกไป คุณผ่องมองตามพลางเปรยกับมาลัย
“มันพูดเหมือนมันจะ....”
หน้าตึก บ้านวริศรักษ์ เตย หลิว น้ำช่วยกันยกกระเป๋าขึ้นรถของเถกิง เตย หลิว น้ำร้องไห้ที่เถกิงกับกรรณิการ์จะไป “คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงจะไปจริงๆ เหรอคะ”
“คุณโยก็ไป ไปกันหมดบ้านเลย แล้วพวกเราจะอยู่กับใครล่ะคะ”
ชัชรัณขับรถเข้ามาสภาพดูไม่ค่อยโอเคนัก ชัชรัณลงจากรถมองกระเป๋าเดินทางหลังรถเถกิง
“พ่อจะไปไหน”
“พ่อเป็นต้นเหตุที่ทำให้ชีวิตของชัชต้องวุ่นวาย พ่อเป็นคนที่สร้างปัญหา ถ้าพ่อไม่เคลียร์เรื่องทุกอย่างคงไม่จบ” เถกิงบอกกับพวกเตย “ไม่ต้องห่วงนะ ชัชรัณจะดูแลทุกคนต่อไป ฉันฝากทุกคนช่วยดูแลคุณท่านด้วยนะ” เถกิงหันมาหากรรณิการ์เป็นสัญญาณว่าไปได้แล้ว
“ฉันไปก่อนนะคะ”
เถกิงจะไปขึ้นรถ
“พ่อทำแบบนี้ทำไม”
“พ่ออยากให้ชัชมีความสุข…สักครั้ง ขอโทษที่พ่อทำได้แค่นี้....”
เถกิงกับกรรณิการ์ขึ้นรถ เถกิงขับรถออกไป มาลัยหันมองบ้านวริศรักษ์ เตย หลิว น้ำ มองตาม “ไปกันหมดเลย ต่อไปนี้บ้านคงเงียบเหงาน่าดู” ชัชรัณมองตามรถเถกิงด้วยสีหน้าสะเทือนใจ
คุณผ่องยืนอยู่มุมหนึ่งมองตามรถของเถกิงที่แล่นออกไป คุณผ่องหันมองบ้านด้วยสีหน้าที่ควรจะยินดี แต่กลับไม่รู้สึกสุขเต็มที่อย่างที่คิด