บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 23 หน้า 5
“ผมอยากให้คุณยายมีความสุขครับ” คุณผ่องยิ้ม
“ถ้าคุณยายอยากให้ผมมีชีวิตที่ชดใช้ให้คุณยายแทนแม่ ด้วยการทำตัวเป็นสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ
ที่เชื่อฟังคุณยายทุกอย่าง ได้ครับ ผมจะทำ” คุณผ่องอึ้ง
“ทำไมชัชพูดกับยายแบบนี้”
“เพราะคุณยายทำให้ผมคิดแบบนั้น ทุกครั้งที่ผมเห็นสายตาที่คุณยายมองผม ผมไม่เคยแน่ใจเลยว่าสายตาของคุณยายมองว่าเป็นหลาน หรือเป็นสัตว์เลี้ยงกันแน่”
คุณผ่องอึ้งที่เห็นสายตาชัชรัณมองมาด้วยความเจ็บปวด
กลางคืน บ้านวริศรักษ์ ชัชรัณยืนอยู่ตรงแปลงกุหลาบ ชัชรัณมองดอกกุหลาบในมือ
“แม่ครับ...ทุกคนทิ้งผมไปหมด...” น้ำตาชัชรัณร่วงกระทบกับดอกกุหลาบ
ชัชรัณเห็นคุณผ่องที่ยืนมองอยู่ มาลัยเข้ามาด้านหลัง
“ตั้งแต่คุณสินีเสียไป ก็มีแค่คุณโยที่ทำให้คุณหนูหัวเราะ” คุณผ่องหันมองมาลัย
“ต่อจากนี้ มาลัยคงไม่ได้เห็นคุณหนูยิ้มหรือว่าหัวเราะอีกแล้ว”
คุณผ่องไม่ตอบโต้ เดินกลับเข้าตึกไป มาลัยถอนใจกับความใจแข็งของคุณผ่อง
ห้องคุณผ่อง คุณผ่องนั่งบนเตียงมองเอกสารโฉนดที่ดินกอดไว้
“ฉันมีความสุข มีความสุข”
คุณผ่องเปิดลิ้นชักข้างเตียงเห็นหนังสือของยายละมุด คุณผ่องชะงัก
“ออกไปให้พ้น อย่ามาหายใจให้บ้านฉันต้องสกปรก”
ยายละมุดส่ายหน้าใส่ เสียงสูง “สูงส่งเหลือเกิ๊น ยึดมากก็ทุกข์มากนะคะคุณนาย”
“ฉันไม่ได้ทุกข์”
“ไม่ทุกข์...แล้วสุขไหมคะ?” คุณผ่องอึ้ง
คุณผ่องอึ้ง สีหน้าลังเล “ฉันทำถูก ฉันมีความสุข”
คุณผ่องเอาโฉนดเก็บใส่แล้วปิด บอกตัวเองให้ไม่สนใจ
บ้านริมทะเล โยทกาเดินอยู่ที่ทะเลหน้าบ้านพัก เปิดมือถือ มือถือสั่นโยทกากดรับ
เซมกับเจนจันทร์พากันโวยวาย “ทำไมแกไม่เปิดเครื่อง”
“แกรับปากกับพี่แล้วว่าถึงที่พักจะโทรมา ดึกป่านนี้อย่าบอกนะว่ายังไม่มีที่พัก”
“มีแล้วค่ะ”
“แล้วถึงที่พักหรือยัง”
“ถึงแล้ว แต่โยเพิ่งจัดของเสร็จก็เลยเพิ่งเปิดเครื่อง”