บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 11 หน้า 4
“ขอบคุณที่มาช่วยฉัน และจะขอบคุณมาก ถ้าเราจะจบเรื่องนี้แค่นี้”
“คุณต้องแจ้งความ”
โยทกาหัวเสียกับความดื้อของชัชรัณ โยทกาเดินหนีเข้าไปในห้องเพื่อเป็นการตัดบท
“โยทกา เรายังคุยกันไม่จบ ออกมาคุยให้รู้เรื่องก่อนโยทกา!”
เจนจันทร์ใช้ศอกกระทุ้งเซมให้ช่วยห้ามสิ ห้าม! เซมได้สติ
“เอ่อ...ใจเย็นก่อนนะครับ คุณชัช ผมว่าตอนนี้โยยังตกใจอยู่ให้โยได้พักแล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกที ดีไหมครับ”
ชัชรัณนิ่งไปนิดเหมือนพยายามจะเก็บอารมณ์ “เราไม่รู้ว่ายาที่โยทกาโดนเป็นยาอะไร ถ้าคืนนี้พวกคุณต้องการ
ความช่วยเหลือ โทรหาผมได้ตลอดนะครับ”
“ครับ...” ชัชรัณเดินออกไป เซมกับเจนจันทร์เห็นโยทกาที่แอบยืนมอง โยทกามองตามด้วยสายตาที่รักชัชรัณมากขึ้นทุกที เสียงมือถือโยทกาดัง โยทกามองที่หน้าจอเห็นว่าเป็นกรรณิการ์โทรมา
สวนบ้านวริศรักษ์ เพ็ญศรีเดินเข้ามากับกิ่งกาญจน์
“เดี๋ยวคุณชัชก็คงกลับมา นั่งเล่นเย็น ๆในสวนก่อนนะคะ” เพ็ญศรีเห็นกรรณิการ์ที่เดินคุยมือถืออยู่ในสวน
เพ็ญศรีพากิ่งกาญจน์เดินเข้าไปใกล้กรรณิการ์
“ทำไมถึงต้องค้างที่คอนโดเซมล่ะโย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า….แม่เป็นห่วงโยนะลูก” กรรณิการ์กดวางสาย
เพ็ญศรีจงใจเสียงดัง “ต้นมันเป็นยังไง ดอกผลมันก็จะเป็นแบบนั้นล่ะจ้ะ”
กิ่งกาญจน์หันมองเพ็ญศรีงง ๆ กรรณิการ์หันมองตามเสียง เห็นเพ็ญศรียืนอยู่กับกิ่งกาญจน์
“ก็เหมือนพฤติกรรมคน มันอยู่ในสายเลือด แม่มันเป็นยังไง ลูกมันก็ไม่ต่างกัน”
“คุณน้าพูดเรื่องอะไรคะ”
“พูดง่ายๆ นะหนูกิ่ง ลูกแร้งต่อให้พยายามจะเป็นหงส์ มันก็ยังเป็นได้แค่แร้ง เพราะสันดานมันต้องกินของเน่าเหม็นเหมือนแม่มัน” กิ่งกาญจน์อึ้งรู้ว่าเพ็ญศรีพูดว่ากระทบกรรณิการ์
“บ้านวริศรักษ์ไม่เคยมีใครที่มีความประพฤติเสื่อมเสีย โดยเฉพาะผู้หญิงสาว ๆ”
“กิ่งว่ามันไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ คุณน้าอย่ากังวลไปก่อนเลยนะคะ”
“ผู้หญิงสมัยนี้มันไวไฟ หาดีอย่างหนูกิ่งยาก แต่อย่างว่ามันอยู่ที่ต้นแบบ ลูกยังไงก็ต้องเหมือนแม่ เห็นด้วยไหมคะคุณกรรณิการ์” กรรณิการ์มองเพ็ญศรีด้วยสายตาวาวโรจน์
“ถ้าคุณศรีคิดแบบนั้น ฉันก็อยากจะเห็นต้นแบบของคุณศรีนะคะ”
“ทำไม!”
“คุณน้าคะ กิ่งอยากเห็นแปลงกุหลาบของน้าสินีน่ะค่ะ ไม่ได้ไปดูตั้งนาน พากิ่งไปหน่อยได้ไหมคะ”
“แต่...”
“นะคะคุณน้า”
กิ่งกาญจน์ไม่รอให้เพ็ญศรีตอบ แต่ต้อนให้เพ็ญศรีพาไปเลย กรรณิการ์มองตามไปด้วยสีหน้าเครียด นึกถึงอดีต
“แกควรจะอายตั้งแต่คิดขายแล้ว ฝึกลูกให้ขายเก่งเหมือนตัวเองหรือยัง”
กรรณิการ์กำมือแน่น
“แม่ไม่ยอม โยต้องไม่ขายตัว โยต้องได้ดีกว่าแม่ ต้องดีกว่าแม่!”
สีหน้ากรรณิการ์มุ่งมั่นกับความตั้งใจที่จะไม่ยอมให้โยทกาต้องเจ็บปวดเหมือนตัวเอง