บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 3 หน้า 4
กฤตนัยเข้าไปนั่งตรงข้ามกับโยทกา โยทกามองกฤตนัย “ดูเหมือนคุณจะมีคำถาม?”
“ฉันไม่คิดว่าจะโดนเรียกสัมภาษณ์น่ะค่ะ เพราะเหตุผลที่เราก็รู้ดีว่าเพราะอะไร”
เสียงเคาะประตูดัง ชัชรัณเปิดประตูเข้ามา ชัชรัณมองกฤตนัย
“ตำแหน่งที่คุณโยทกาสมัครอยู่ในสายงานที่ผมดูแล ผมควรจะเป็นคนสัมภาษณ์เอง หรือว่าพี่ถูกคุณพ่อขอให้เป็นคนสัมภาษณ์?” ชัชรัณมองโยทกาแบบว่าถ้าแน่จริงอย่าใช้วิธีโกง
“เรื่องนี้พี่.. “ โยทกาแทรก “ขอโทษนะคะคุณกฤต ที่โยทำให้คุณกฤตต้องถูกมองไม่ดี แต่โยเชื่อว่าถ้าคุณกฤตไม่ใช่คนสัมภาษณ์ โยคงถูกโยนใบสมัครทิ้ง” โยทกามองไปทางชัชรัณด้วยสายตาท้าทาย “เพราะอคติของผู้สัมภาษณ์”
“ที่นี่เรารับคนที่ความสามารถ ไม่ใช่เส้นสาย
“คุณกำลังบอกว่าคุณใจกว้าง พร้อมจะรับฉันเข้าทำงานโดยไม่มีอคติใช่ไหมคะ”
“ถ้า...” โยทกาแทรก “ถ้าฉันมีความสามารถที่เหมาะสมกับงานของคุณ” โยทกายิ้ม “ฉันพร้อมแล้วค่ะ”
โยทกามองอย่างท้าทายว่ากล้าไหมล่ะ ชัชรัณยิงใส่แบบทดสอบ
“คุณคิดว่าจุดแข็งทางการตลาดของธาราคืออะไร”
“ความชัดเจนค่ะ แบรนด์ธาราวางตัวเป็น Luxury Brand ทางบริษัทตอบโจทย์ได้หมดทั้ง คุณภาพสินค้า การบริการ ธาราเลือกให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ จึงแข็งแรงในเรื่องของความเป็นแบรนด์หรู ที่ก้าวสู่ระดับสากลได้ไม่ยาก” กฤตนัยมองโยทกาด้วยสีหน้าพอใจ
“แล้วจุดอ่อนล่ะครับ”
“ธาราไม่ได้สร้างความแตกต่างจากแบรนด์อื่น ช่องทางที่จะสร้างความหลากหลายยังไม่มีค่ะ”
“คุณมีแผนนั้นแล้ว?” โยทกายิ้ม “ค่ะ”
“แค่นั้น?”
“คุณคงไม่คิดว่าฉันควรจะเล่าแผนนั้นให้กับบริษัทที่ไม่ได้รับฉันเข้าทำงานใช่ไหมคะ?”
ชัชรัณมองรู้ว่าโยทกาไม่ธรรมดา
“6 เดือน ถ้าแผนนั้นของคุณทำให้ยอดขายของธาราเพิ่มขึ้นได้ 30% ผมจะบรรจุคุณเป็นพนักงานของธารา” โยทกาท้าทาย “3 เดือน ถ้าฉันทำให้ยอดขายเพิ่มขึ้นได้ 50 %?”
“ตำแหน่ง Brand Manager ของธารา ...แต่ทุกอย่างจะเป็นโมฆะทันที ถ้าไม่สำเร็จตามกำหนดเวลา และห้ามเธอเข้าไปที่บ้านวริศรักษ์อีก” โยทกาชะงัก มองชัชรัณที่มั่นใจมากว่าโยทกาจะทำไม่ได้
“ชัช...พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกัน”
“ว่าไง...ฉันว่าข้อแลกเปลี่ยนนี้สำหรับเธอ” ชัชรัณท้าทายมาก “มันคุ้มนะ..”
กฤตนัยมองทั้งคู่อย่างลำบากใจ ชัชรัณมองอย่างท้าทายโยทกามองชัชรัณด้วยสายตาแข็งกร้าวไม่แพ้กัน
เพ็ญศรีเดินเข้ามาในออฟฟิศ พนักงานทำความเคารพเพ็ญศรี สีหน้าเพ็ญศรีพอใจกับการมีคนทำความเคารพตัวเอง เพ็ญศรีหยุดกึกหันไปทางพนักงานคนหนึ่ง “นี่เธอ”
พนักงานชะงักหันกลับมา “คะ?”
“เดินผ่านฉัน ควรจะทำความเคารพนะ”
“คุณเป็นใครเหรอคะ?”