บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 17 หน้า 2
“ถ้าคุณไป เราจบกันแน่!” ชัชรัณชะงักหันมอง
“ถ้าคุณเอาแต่ใจ แม่จะต้องให้ฉันเลือก และคนที่ฉันจะเลือกคือ แม่” โยทกาเดินไปเปิดประตู
“ทำตามใจคุณเลย...ถ้าคุณยอมรับผลที่คุณเลือก ฉันก็จะทำตามนั้น”
ชัชรัณมองโยทกาอย่างตัดสินใจแล้วเดินออกไป โยทกามองตามไปด้วยอาการหวั่นๆ ชัชรัณเดินไป ชัชรัณพยายามจะสงบอารมณ์พล่านของตัวเอง แล้วตัดสินใจเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องตัวเอง โยทกาปิดประตูห้องด้วยอาการโล่งใจ
ห้องนอนเถกิง เถกิงเดินเข้ามาในห้อง กรรณิการ์หยิบถาดยากับแก้วน้ำที่เตรียมไว้เรียบร้อยส่งให้
“วิตามินซีค่ะ” เถกิงมองหน้ากรรณิการ์
“ก็คุณไม่ได้ปวดหัวจะทานยาแก้ปวดทำไมล่ะคะ ยาไม่ใช่ขนมนะคะควรจะทานก็ต่อเมื่อป่วยจริงๆ
“คุณกรรณ...ผม”
“คุณเข้าไปถูกจังหวะแล้วค่ะ เพราะฉันก็กำลังคิดว่าจะถอยยังไงเหมือนกัน”
“คุณรู้....แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงไม่จัดการ...”
“โยกับคุณชัชเป็นคนมั่นใจในตัวเอง การต้องหลบๆ ซ่อนๆ มันจะทำให้เขาอึดอัดที่ต้องทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง...ที่ฉันไม่คิดจะจับผิดซึ่งหน้า เพราะไม่ต้องการให้คุณชัชอ้างความรับผิดชอบ...ขอโทษนะคะที่ฉันพูดถึงลูกชายคุณแบบนี้”
“ผมไม่โกรธคุณหรอกครับ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง” กรรณิการ์มองเถกิงด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง”
“คุณจะทำอะไรคะ” เถกิงคิด กรรณิการ์มองอย่างสงสัย
เช้าวันใหม่ ในห้องนอนโยทกา โยทกาแต่งตัวเรียบร้อยพลางคุยมือถือ
“น้ำท่วมปากว่ะเจน คนนึงก็แม่...อีกคนก็...เฮ้อ..”
เสียงเคาะประตูห้องนอนโยทกาดัง โยทกาหันมองไปทางประตู
กรรณิการ์ยืนอยู่ที่หน้าตึก โยทการีบออกมา “แม่ให้น้ำไปตามโย มีเรื่องอะไรเหรอคะ....”
โยทกาชะงักที่เห็นเถกิงหันมายิ้ม เถกิงยืนอยู่กับกรรณิการ์ กรรณิการ์หันมาสีหน้าดูอึ้งๆ มีรถยนต์อยู่ด้านหลัง โยทกามองภาพทั้งหมดก็เข้าใจจุดประสงค์ “ลุงให้เซลเอามาให้หนูโยทดลองขับดูว่าชอบไหม...”
โยทกาไหว้ “โยขอโทษนะคะ แต่โยขอไม่รับรถคันนี้ค่ะคุณลุง”
“หนูโยทำงานหนัก กลับบ้านไม่เป็นเวลา คุณแม่ของหนูเป็นห่วงมากนะ มีรถส่วนตัวน่าจะสะดวกแล้วก็ปลอดภัยมากกว่า”
“ถ้ากลัวว่าโยจะเป็นอันตราย ขอให้คุณลุงกลัวว่าพวกแท็กซี่กับมอเตอร์ไซค์วินจะสูญพันธ์เพราะน้ำมือโยดีกว่านะคะ โยดูแลตัวเองได้ค่ะ” เถกิงมองโยทกาอย่างพยายามจะชี้ให้โยทกาเข้าใจในสิ่งที่ต้องการ
“ลุงไม่อยากให้โย “ประมาท”กับ “ชีวิต”ตัวเอง
“โยขอบคุณในความเมตตาของคุณลุง แต่โยอยากสบายด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองค่ะ”
“คุณลุงเป็นห่วงโยนะลูก”
“แม่จ๋า ตอนนี้โยยังเป็นแค่พนักงานธรรมดา ไม่ได้มีเหลือกินเหลือใช้...แม่สอนโยว่าอย่าทำอะไรเกินตัวไงจ๊ะ”
“แม่จะดีใจมากถ้าโยจำแล้วคิดก่อนทำ แต่ถ้ารู้ว่าผิดแล้วยังลงมือทำ มันก็เป็นแค่ลมผ่านหู”
โยทกาอึ้งกับคำพูดของกรรณิการ์ เถกิงพยายามไกล่เกลี่ย
“ผมว่าเอาแบบนี้ไหม..ถือว่าลุงออกเงินให้ก่อน แล้วหนูโยค่อยๆ ผ่อนใช้ลุง...”