บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 17 หน้า 5
กิ่งกาญจน์ยิ้มแล้วชิม “กินข้าวต้มที่ไหนก็สู้ฝีมือพี่กฤตไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้กินคงคิดถึงแย่”
“กิ่งอยากกินเมื่อไหร่ ก็บอกให้พี่ทำให้กินก็ได้นี่”
“แต่ถ้าอยู่ไกลกันกิ่งก็อด...”
กฤตนัยชะงักมองรู้สึกว่ากิ่งกำลังมีเรื่องปิดบัง “ไกล...แค่ไหนล่ะ...”
“ก็...”กิ่งกาญจน์นึกได้รีบเปลี่ยนเรื่อง “พี่กฤตช่วยกิ่งดูหน่อยสิคะว่าของขวัญที่จะให้ลูกค้าเป็นแบบไหนดี”
กิ่งกาญจน์ส่งแฟ้มให้กฤตนัยเนียนๆ “กิ่งปิดอะไรพี่อยู่หรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ...” กฤตนัยมองกิ่งกาญจน์นิ่ง ๆ จนกิ่งกาญจน์ต้องหลบตา “กิ่ง...”
กิ่งอึกอักรู้ว่าโกหกกฤตนัยไม่เคยได้สักครั้ง กิ่งกาญจน์พยายามจะคิดหาทางเลี่ยง “เอ่อ...”
กฤตนัยยังมองอย่างคาดคั้นต้องการคำตอบ เสียงมือถือเหมือนระฆังช่วยชีวิต “กิ่งขอรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ”
กิ่งกาญจน์รีบหยิบมือถือแล้วขยับเดินห่างออกมา กฤตนัยมองตามแบบไม่ละความพยายามง่ายๆ กฤตนัยหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบพลางมองตาม เด็กรับใช้ถือซองจดหมายกับซองสีน้ำตาล เดินผ่านกิ่งกาญจน์ กิ่งกาญจน์มองตาม เด็กรับใช้เอาซองจดหมายทั้งหมดเข้ามายื่นให้กับกฤตนัย กฤตนัยรับมาดู
“ค่ะคุณอ้อย...วีซ่าออกหรือยังคะ...ส่งไปรษณีย์มาให้แล้วเหรอคะ ?..จะมาถึงวันไหนคะ...” กิ่งกาญจน์ตกใจ
”วันนี้….” กิ่งกาญจน์หันกลับไปทางกฤตนัย ชะงักที่เห็นกฤตนัยถือพาสปอร์ตอยู่ในมือ กิ่งกาญจน์กดวางสายมองกฤตนัยอึ้งๆ “วีซ่าหกเดือนไปฝรั่งเศส กิ่งไม่ได้คิดจะหนีเพราะเรื่องชัชใช่ไหม”
“คือ...”“กิ่งกาญจน์!” กฤตนัยกับกิ่งกาญจน์หันมองเห็นคุณหญิงละอองเดินเข้ามาพร้อมกับชูแท็ปเล็ตที่มีภาพของชัชรัณห่มสูทให้กับโยทกา “ทำไมมันถึงมีภาพแบบนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย!” กิ่งกาญจน์กับกฤตนัยอึ้ง
โต๊ะอาหาร บ้านวริศรักษ์ ภาพเดียวกันในมือถือของคุณผ่อง คุณผ่องตบโต๊ะปัง มาลัยที่กำลังเทน้ำสะดุ้งนิด ๆ
เพ็ญศรีที่ยกถ้วยชามาวางให้ยิ้มพอใจ “ใครเป็นคนปล่อยภาพนี้ออกมา!”
“มันเป็นข่าวซุบซิบในโซเชี่ยลค่ะคุณท่าน ศรีว่าต้องเป็นฝีมือพวกมันคิดจะปล่อยข่าวให้คนเข้าใจผิดว่าคุณชัช”ลึกซึ้งกับมันแน่”
มาลัยพูดตามความจริงที่เห็นเหมือนช่วยอธิบาย “แต่จากภาพคุณชัชเป็นคนห่มสูทให้กับคุณโยนะคะ”
คุณผ่องหันขวับมองมาลัยทันที “เธอจะบอกฉันว่า ตาชัชมีใจให้กับนังโยทกางั้นเหรอ”
“มาลัยแค่จะบอกว่า ไม่มีใครสามารถบังคับให้คุณชัชทำอะไรได้ ถ้าเขาไม่อยากที่จะทำค่ะ”
“พวกมันมารยาล้านเล่มเกวียน หลอกล่อสร้างภาพให้คนเข้าใจผิดแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้”
คุณผ่องคิดแล้วมองเหมือนจะเล่นงานมาลัย
“มาลัยพูดถูก” คุณผ่องเหมือนจะเห็นด้วยแต่ตามด้วยการสอบสวน “ไม่มีใครหลอกล่อให้ตาชัชทำอะไรได้ ถ้าไม่อยากทำ” คุณผ่องเดินเข้าหามาลัย จ้องจนมาลัยต้องหลบตา “เธอรู้เรื่องของสองคนนั้นใช่ไหม”
“มาลัยไม่ทราบค่ะ”
“มาลัย...เธอเลี้ยงตาชัชตั้งแต่เล็ก รู้ใจหลานชายฉันทุกอย่าง...ไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้ว่าตาชัชคิดอะไร รู้สึกยังไง”
“คุณหนูโตแล้วค่ะ มาลัยให้เกียรติที่ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณหนูค่ะ”
“นี่เธอกำลังจะบอกว่าคุณท่านก้าวก่ายชีวิตคุณชัชสินะ”
คุณผ่องหันขวับมองเพ็ญศรี เพ็ญศรีมองตอบแบบหน้าซื่อ ๆ
“ตาชัชเป็นหลานฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะก้าวก่ายถ้าฉันเห็นว่าเขากำลังจะหลงทางที่จริง ฉันก็สงสัยนะว่าทำไมโยทกาถึงได้รู้จักบ้านพักของตาชัชที่เชียงราย..” มาลัยพยายามนิ่งที่สุดไม่หลุดพิรุธ
“เธอรู้ไหมว่าใครที่ชี้ทางให้ผู้หญิงชั้นต่ำไปวิ่งไล่จับหลานชายฉัน”