บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 17 หน้า 3
“คุณลุงคะ... ถ้าโยยอมรับรถคันนี้....”
“ไม่ผิดปากฉันเลยจริงๆ ...”
โยทกา เถกิง กรรณิการ์หันไปตามเสียง เพ็ญศรีเข้ามาด้วยสีหน้าเหยียดหยามโยทกากับกรรณิการ์เต็มที่
“สัญชาติปลิง ไม่สูบเลือดมันคงทนไม่ได้”
“ผมเป็นคนคิดจะให้โยทกาเอง ไม่ได้มีใครร้องขอ”
“รถมันก็เหมือนตัวบ่งบอกฐานะ คุณเถกิงคิดจะประเคนของประโคมตัวให้พวกชั้นต่ำมีหน้ามีตา...นี่คุณรู้เห็นเป็นใจให้แม่คนนี้จับคุณชัช...คนอื่นเขาจะคิดยังไงที่คุณหน้ามืดตามัวขนาดนี้ ไม่อายบ้างเหรอคะ”
โยทกาทนไม่ไหว “ฉันรู้สึกอายค่ะ” ทุกคนชะงักหันมองโยทกา โยทกามองที่เพ็ญศรี
“ฉันอายแทนคุณ ที่ไม่รู้ตัวว่ายิ่งพูดก็ยิ่งโชว์จิตใจต่ำ ๆ ของคุณออกมามากขึ้นเรื่อยๆ”
“ฉันเคยหวังนะ ว่าเธอจะใจสูงอย่างที่เธอพยายามบอก แต่การยกทั้งตระกูลมาเสวยสุขในบ้านนี้ ทำงานในบริษัทของคุณชัช รับของมีราคา ฉันถามหน่อยเถอะ ศักดิ์ศรีเธออยู่ตรงไหนเหรอ โยทกา”
“ฉันเข้ามาที่นี่เพื่อปกป้องแม่ของฉัน ฉันทำงานเพื่อพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง และถ้าฉันจะสบายก็ต้องเพราะฉันสร้างมันขึ้นมาเอง”
“ฉันจะคอยดูว่าจะดีแต่ปากหรือเปล่า”
“ก็ถ้าใช้ตัวคุณที่ไม่เคยหาเลี้ยงตัวเองเป็นมาตรฐาน โลกนี้คงไม่มีใครทำได้หรอกค่ะ แต่เผอิญว่าฉันไม่ใช่คุณ”
“โยทกา!”
“เพ็ญศรี นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของผม อย่าก้าวก่าย” เพ็ญศรีอึ้กที่เถกิงเล่นงานต่อหน้าโยทกากับกรรณิการ์
เพ็ญศรีอยากจะกรี๊ดใส่ด้วยความโมโห แต่เถกิงมองด้วยสายตาปรามให้เงียบ!
“สักวัน...คุณจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้” เพ็ญศรีออกไป โยทกาหันกลับมาหาเถกิงกับกรรณิการ์
“คุณลุงกับคุณแม่เข้าใจโยแล้วใช่ไหมคะ ว่าทำไมโยถึงรับรถคันนี้ไว้ไม่ได้” เถกิงกับกรรณิการ์อึ้ง
“โยขอโทษอีกครั้งนะคะคุณลุง โยขอไปทำงานก่อนนะคะ”
โยทกาเดินออกไปจังหวะที่รถของชัชรัณวิ่งมาจากทางโรงจอดรถเข้ามาจอดเทียบข้างโยทกา โยทกาชะงัก
ชัชรัณเปิดกระจก “ขึ้นรถสิ”
โยทกาหันมองไปทางด้านหลัง ที่เถกิง กรรณิการ์ที่กำลังมองมา “ทำแบบนี้จะฆ่ากันใช่ไหม”
ชัชรัณมองกระจกหลังเห็นทุกคนที่มองมา ชัชรัณสบตาอย่างเข้าใจแล้วขับรถผ่านโยทกาออกไป โยทกาเดินออกไปทางประตูใหญ่ กรรณิการ์มองเถกิงด้วยสายตาเกรงใจ “ฉันขอโทษแทนโยด้วยนะคะ”
“ผมรู้ว่าหนูโยจะไม่รับรถคันนี้” กรรณิการ์มองแปลกใจ
“ผมแค่อยากให้หนูโยรู้ว่าเราสองคนไม่สนับสนุนเขากับเจ้าชัช ถ้าสองคนนั้นไม่ได้รักกันจริงๆ เขาสองคนคงทนกับแรงกดดันได้ไม่นานหรอก” กรรณิการ์มองเถกิงอย่างเข้าใจ
ทางเดิน หลิวหลังจากยืนแอบฟังเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก้าวถอยหลังมาตรงมุมที่มีอุปกรณ์ทำสวนวางไว้ ด้วยอาการกลัวๆ “อยู่ไม่ได้แล้ว....”
หลิวกำลังจะหนี แต่เจอกับเพ็ญศรีที่จ้ำเข้ามายืนขวางมองหลิวด้วยสายตาร้ายพร้อมระเบิดเต็มที่ หลิวก้าวถอยจังหวะที่เห็นไม้กวาดถังโกย หลิวคว้ามาหอบไว้ เห็นถังเปล่าก็คว้ามาหิ้ว ขาก็ก้าวถอย “นังหลิว!”
หลิวหันหลังจะวิ่ง แต่ดันสะดุดล้มหน้าคว่ำ เพ็ญศรีเข้าเขย่าตัวระบายความแค้น
“เยาะเย้ยฉันเหรอ นังบ้า นังบ้า!!” หลิวร้องลั่นด้วยความกลัวว่าซวยแล้ว!!