บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 17 หน้า 4
โยทกาเดินอยู่ในซอยด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ลุงไม่อยากให้โย “ประมาท”กับ “ชีวิต”ตัวเอง”
มือถือของโยทกาดังแต่โยทกาไม่ได้ยินเพราะมัวแต่โฟกัสกับความคิดของตนเอง
“ไม่ผิดปากฉันเลยจริงๆ ...สัญชาติปลิง ไม่สูบเลือดมันคงทนไม่ได้”
โยทกาเห็นรถของชัชรัณที่จอดรออยู่ โยทกามองแล้วตัดสินใจเดินผ่านรถของชัชรัณไป ชัชรัณกดแตรดังขึ้น
โยทกาจะไม่หยุด แต่ชัชรัณกดเรียกซ้ำ ๆ จนโยทกาต้องหยุดหันกลับมา เห็นชัชรัณจอดรถแล้วเดินลงมา
“ผมโทรหาคุณ ทำไมคุณไม่รับ...คุณไม่ได้รับรถคันนั้นใช่ไหม”
โยทกาถอนใจ “ถ้ารับ ฉันจะมาเดินอยู่ตรงนี้เหรอคะ”
ชัชรัณยิ้ม “ผมดีใจนะ ที่คุณเลือกผม..”
“ฉันไม่ได้เลือกคุณ แต่ฉันเลือกศักดิ์ศรีให้ตัวเอง”
“ยังไงผมก็ดีใจอยู่ดี ขึ้นรถเถอะ” ชัชรัณจะเดินไปขึ้นฝั่งคนขับเห็นโยทกายังนิ่ง “โยทกา.. เดี๋ยวสายนะ”
โยทกามองภาพชัชรัณที่ยืนรอที่รถ
“แม่สอนโยว่าอย่าทำอะไรเกินตัวไงจ๊ะ”
“แม่จะดีใจมากถ้าโยจำแล้วคิดก่อนทำ แต่ถ้ารู้ว่าผิดแล้วยังลงมือทำ มันก็เป็นแค่ลมผ่านหู”
โยทกาตัดสินใจ “ฉันอยากไปเองค่ะ”
“ผมอยากให้เราไปด้วยกัน”
“ไม่ค่ะ...ฉันจะไปเอง” โยทกาจะไปแต่ชัชรัณไม่ยอมตามไปคว้าแขนโยทกาไว้ “คุณเป็นอะไร”
“...ปล่อยมือฉัน นี่มันในซอยบ้านเรานะ”
“จะขึ้นรถไหม” โยทกาพยายามจะดึงมือออก “ฉันอยากไปเอง”
ชัชรัณจัดการอุ้มโยทกาทันที โยทกาดิ้นไม่ยอม “คุณชัช ปล่อยฉันนะ คนมองใหญ่แล้ว”
“ก็คุณดื้อ”
“ฉันยอม!” ชัชรัณชะงัก “ฉันจะเดินไปเอง”
“ถ้าคุณวิ่งหนี ผมจะไม่ทำแค่อุ้มนะ”
“คุณไม่กล้าหรอก”
“ก็ลองดู” ชัชรัณวางโยทกาลง โยทกามองชัชรัณ ชัชรัณมองแบบจะเอายังไง โยทกามองรู้ว่าชัชรัณไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แน่ ก็ยอมเดินไปขึ้นรถ ชัชรัณไปที่ฝั่งคนขับเปิดประตู พอโยทกาเปิดประตูรถ
“ไม่ว่าคุณคิดจะวิ่ง หรือโดดลงจากรถ ทำอะไรก็ตามที่คิดว่าจะดื้อกับผม...”ชัชรัณยิ้ม
“ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ๆ โยทกา”
“ขู่แบบนี้ คิดว่าฉันจะกลัวใช่ไหม”
“ผมต่างหากที่กลัว” โยทกาชะงัก “กลัวคุณทิ้งผม”
โยทกาสบตากับชัชรัณ โยทกาอึ้งเหมือนโดนสะกด แล้วเดินขึ้นรถ ชัชรัณขึ้นมานั่งบนรถมองโยทกาด้วยสายตายิ้มๆ โยทกาเปลี่ยนเรื่อง เขินที่โดนมอง “ออกรถสิคะ ไม่กลัวสายแล้วเหรอ” ชัชรัณขับรถออกไป
โต๊ะอาหาร บ้านกิ่งกาญจน์ กิ่งกาญจน์นั่งดูภาพดีไซน์แพ็คเกจของขวัญ กฤตนัยเอาถ้วยข้าวต้มมาวางให้กิ่งกาญจน์ “ข้าวต้มไม่ใส่กระเทียมเจียวของกิ่ง”
“ขอบคุณค่ะ” กิ่งกาญจน์จะขยับถ้วย แต่กฤตนัยยกมือห้ามแล้วตักผักโรยใส่ถ้วยกิ่งกาญจน์
“ต้นหอมล้วน..”