บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 19
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
โรงพยาบาล ยายละมุดนอนบนรถเข็น ชัชรัณ โยทกา กรรณิการ์เดินตามด้วยความร้อนใจ
“น้า...น้าต้องอยู่กับฉัน อย่าทิ้งฉันไปนะน้า”
ยายละมุดถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน กรรณิการ์จะตามเข้าไป แต่โยทกาคว้าตัวกรรณิการ์ไว้ ประตูปิด โยทกาน้ำตาร่วงเกือบจะปล่อยโฮ แต่กรรณิการ์ปล่อยโฮออกมาด้วยความกลัว โยทกามองกรรณิการ์แล้วจัดการใช้มือปาดน้ำตาตัวเอง กลั้นไว้ โยทกากอดกรรณิการ์อย่างปลอบโยน พยายามเข้มแข็งเต็มที่ “ยายจะไม่เป็นอะไรนะแม่...”
ชัชรัณมองโยทกาอย่างจับสังเกต
ภายในห้องฉุกเฉิน หมอพยายามปั๊มหัวใจช่วยยายละมุดสุดชีวิต ยายละมุดไม่มีปฏิกิริยาสนองตอบ
หน้าห้องฉุกเฉิน โยทกาอยู่กับกรรณิการ์ ชัชรัณยืนรอ ทุกคนต่างมองไปที่ประตูห้องด้วยความหวัง
เถกิงเข้ามา “คุณกรรณ..” กรรณิการ์ร้องได้ ดูขาดสติ ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ เถกิงหันหาโยทกา
“ยังไม่ออกมาเลยค่ะ”
เถกิงจับมือกรรณิการ์อย่างปลอบโยนให้กำลังใจ เถกิงเห็นว่ามาลัยพาคุณผ่องเข้ามา
ภายในห้องฉุกเฉิน หมอยังพยายามปั๊มหัวใจยายละมุด ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
หน้าห้องฉุกเฉิน ผ่านไปสองชั่วโมง หมอเดินออกมา ทุกคนเข้าไปหาคุณหมอ คุณหมอส่ายหน้าน้อยๆ
“ทางเรากำลังพยายามกันอย่างเต็มที่นะครับ ตอนนี้อยู่ที่คนไข้แล้วล่ะครับ ว่าจะรับได้แค่ไหน”
ภายในห้องฉุกเฉิน หมอยังพยายามปั๊มหัวใจยายละมุด ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
หน้าห้องฉุกเฉิน หมอมีสีหน้าลำบากใจ หลังพูดจบ กรรณิการ์ ยกมือไหว้เหมือนขอให้พระช่วย
“คุณกรรณใจเย็น ๆ
“น้าละมุดต้องไม่เป็นอะไร...” ทุกคนมองกรรณิการ์ที่ดูจะแข็งกร้าว
“คุณคงเป็นหลานของคนไข้ ผมขอคุยด้วยหน่อยสิครับ”
“เอ่อ.. “โยทกามองชัชรัณหาเพื่อน
“ผมไปเป็นเพื่อนคุณเอง” โยทกาเดินตามชัชรัณกับหมอห่างจากกรรณิการ์กับคนอื่นๆ ออกมา โยทกามองชัชรัณ ชัชรัณหันมาหาโยทกา