บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 19 หน้า 2
“อย่างนึงที่คุณต้องรู้คือ ตอนนี้คนไข้ไม่ตอบสนองการรักษา ซึ่งทำให้ทางเรากังวลมากขึ้น หมอกลัวว่ายิ่งยื้อคนไข้จะยิ่งทรมานนะครับ หมออยากให้คุณเผื่อใจเอาไว้ด้วยนะครับ”
“เผื่อใจแสดงว่า มันยังมีหวังใช่ไหมคะ”
“หมอไม่รับปากนะครับ ตอนนี้หมอบอกได้แค่นี้นะครับ”
พยาบาลวิ่งมาเรียกหมอ “คุณหมอคะ...เชิญด้านใน เอ่อ....ด่วนค่ะ” หมอเดินไป
กรรณิการ์ เถกิง คุณผ่อง มาลัย มองโยทกากับชัชรัณ
โยทกา จับมือและบอกกับกรรณิการ์ แม่ “แม่คะ....”.
“โย...แม่อยากเข้าไปหายาย ไปสิ” โยทกามองชัชรัณ
ภายในห้องฉุกเฉิ ยายละมุดนอนบนเตียงยังใส่เครื่องช่วยหายใจ เห็นว่ากราฟชีพจรยังเต้นแผ่วเบา
โยทกากับกรรณิการ์เข้ามา คนอื่น ๆ ตามเข้ามา กรรณิการ์เหมือนไร้เรี่ยวแรง ทรุดลงข้างร่างของยายละมุด “น้า....ตื่นขึ้นมาได้ไหม ตื่นมาหากรรณได้ไหมน้า...มาทำกับข้าวกินกัน มาอาบน้ำ มาดุมาด่ามาสอน กรรณ กับ โย นะจ๊ะ น้าพูดสิ น้าฟังชั้นไหม น้าได้ยินชั้นไหม”
ยายละมุดนอนสงบนิ่ง กรรณิการ์เรียกยายละมุดด้วยความเจ็บปวดที่สูญเสีย เสียงร้องไห้ของกรรณิการ์ที่สูญเสีย กรีดลึกลงไปในความรู้สึกของทุกคน โยทกาจับมือยายละมุดแนบแก้ม
นึกถึงภาพยายละมุดที่ลูบหัวโยทกา ยิ้ม กอดโยทกา
โยทกาน้ำตาร่วง โยทกาจับมือยายละมุด ซ้อนภาพมือของยายละมุดที่เคยจับมือของโยทกาไว้ แต่วันนี้มือของยายจับมือของโยทกาไม่ได้อีกแล้ว โยทกาขยับพลางก้มลงไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู
“ยายไม่ต้องห่วงแม่กับโยนะ โยจะดูแลแม่ให้ดีที่สุด”
โยทกาเดินไปที่ปลายเท้าของยายละมุด โยทกากราบที่เท้าของยายละมุดแล้วมีอาการเหมือนพยายามกลั้นสะอื้น คุณผ่องที่มองความเสียใจของแต่ละคนที่มีต่อยายละมุด
“โยทกาไม่ใช่หลานแท้ๆ ของหล่อนใช่ไหม”
“ทำไมถึงรักล่ะ ลูกหลานก็ไม่ใช่...”
“เพราะเขารักอิฉันไงคะ”
คุณผ่องมองไปที่ชัชรัณ เสียงมาลัยที่พยายามกลั้นสะอื้นอยู่ข้าง ๆ คุณผ่องมองไป ดูเสียใจมากเช่นกัน โยทกามองกรรณิการ์ที่กอดยายละมุดด้วยความเสียใจ โยทกาหันไปหาชัชรัณ เหมือนตัดสินใจบางอย่างก่อนหันไปพูดกับเถกิง “คุณลุงคะ โยฝากดูแม่สักแป๊บนะคะ”
“หนูโยจะไปไหน”
“เซ็นเอกสารนิดหน่อยค่ะ” เถกิงมองโยทการู้ว่าโยทกาตัดสินใจจะถอดเครื่องช่วยหายใจ
เถกิงวางมือบนไหล่โยทกาบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ โยทกาเดินไป ชัชรัณเดินตามโยทกาไป