บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 19 หน้า 5
โยทกาเดินไปหากรรณิการ์ที่นั่งนิ่งหันมองไปทางหน้าห้องดับจิต โยทกานั่งลงข้าง ๆ กรรณิการ์
“คุณลุงจัดการเรื่องวัดให้แล้วนะจ๊ะแม่ พรุ่งนี้เราจะพายายไปที่วัด”
“แม่ไม่อยากให้ยายคิดว่าเราทิ้งเขา ถ้าเรานั่งอยู่ตรงนี้ เวลาที่ยายเดินออกมาจากห้องนั้น ยายจะได้เห็นว่าแม่รออยู่ตรงนี้” โยทกามองแม่ด้วยความสงสาร แล้วพยายามกลบเกลื่อน
“โยว่าระดับยายละมุด น่าจะออกไปโต๋เต๋เฮฮาทักทายเพื่อนใหม่ที่นี่ ถ้ายายมาจากทางโน้น ยายก็จะมองเห็นเราเหมือนกัน”
“โยคิดว่ายายจะเป็นหัวโจกที่นี่ภายในคืนเดียวเหรอ”
“คนทั้งชุมชนมีสุขเขารู้กันอยู่ว่าผู้มีอิทธิพลตัวจริงคือ... ยายละมุด นี่ล่ะ”
“ข้านี่แหล่ะเว้ย” โยทกากับกรรณิการ์ยิ้มๆ เห็นภาพยายละมุดกำลังนั่งคุยกับโยทกา กรรณิการ์
“ฉายา ยายละมุดขนมจีนปากหมาฆ่าไม่ตาย ใครรังแกพวกเอ็งบอกยาย ยายจะไปเล่นงานมันเอง”
“เดินให้ไหวก่อนไหมน้า...”
“ดูถูกข้าเหรอนังลิการ์ ข้าจะไปเตะตัดขาพวกมันให้พวกเอ็งดู”
ยายละมุดทำท่าลุกแล้วก็ร้องโอย เพราะเจ็บเอว “โอ้ย...”
“อย่าไปทำพวกมันเลยยาย สงสาร”
“สงสารไอ้พวกเลวต้องเจ็บตัวใช่ไหม”
“สงสารพวกมันต้องเหนื่อยแบกยายส่งโรงพยาบาล”
“เจ้าโย!”
ภาพในอดีตทั้งสามค่อยๆ จางหายไป เหลือแค่โยทกากับกรรณิการ์ในปัจจุบันที่นั่งอยู่ที่เดิม โยทกาหันไปยิ้มให้กับกรรณิการ์ โยทกาจับมือกรรณิการ์
“โยอยากให้ยายไม่ต้องห่วงพวกเรา ยายจะได้ไปสวรรค์...นะแม่...”
“อืม...”
“คืนนี้เราจะอยู่เป็นเพื่อนยายด้วยกันนะแม่”
“อืม...”
สองแม่ลูกจับมือกันแน่น กรรณิการ์ซบไหล่โยทกา
ผ่านเวลา กรรณิการ์ยังซบอยู่กับไหล่ของโยทกา โยทกาหันมองกรรณิการ์ โยทกามองเห็นว่าชัชรัณยืนอยู่ที่มุมหนึ่งห่าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง โยทกามองอย่างรับรู้ความห่วงใยของชัชรัณ
เช้าวันใหม่ บ้านวริศรักษ์ โยทกากับกรรณิการ์เข้ามาในห้องรับแขกชะงักที่เห็นภายในห้องรับแขกมีดอกไม้สีสดตกแต่งอยู่ในห้องรับแขก ดูสดใสมาก มีเสียงเพลงดังจากเครื่องเสียง มาลัยยกถาดแก้วน้ำมาให้
“ดอกไม้พวกนี้”
“ดอกไม้แสดงความยินดีไง” เพ็ญศรีในชุดสีสดเดินเข้ามาสีหน้ายิ้มแย้มสดใสมาก