บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 9 หน้า 3
ยายละมุดเห็นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง 2 คนกำลังตักขนมจีนน้ำยาเอง “เฮ้ย!”
“ฉันรอนานแล้วยาย...หิวมาก”
“...แล้วรอหน่อยไม่ได้เหรอไง”
ยายละมุดหยิบทัพพีอีกอันเคาะหัวมอเตอร์ไซค์ แล้วดันให้ขยับห่างจากหม้อ ยายละมุดดึงจานมาดู
“มาดูสิ ทำไมมีลูกชิ้นลูกเดียว”
“ก็ตักเหมือนที่ยายตักให้”
ยายละมุดโวย “อย่ากล่าวหามั่ว ๆ ข้าให้ลูกชิ้นเองสามลูกทุกที ไม่ใช่ลูกเดียว คนอย่างข้า ไม่เคยเอาเปรียบใครเว้ย” ยายลัมุดตักลูกชิ้นเพิ่มให้ มอเตอร์ไซค์รับจานแล้วไปนั่งกิน ยายละมุดจัดแจงเข้าประจำที่ โยทกามองแล้วหยิบซองเงินส่งให้ยายละมุด ยายละมุดมองว่าเอามาให้ทำไม
“เงินเดือนของยายจ้ะ ต่อไปนี้โยจะให้เงินยายทุกเดือน โยจะเลี้ยงยายเอง”
“เพิ่งทำงานยังไม่เท่าไหร่ มีเงินเดือนได้ยังไง”
“ซองนี้เป็นเงินเก็บที่โยทำงานตอนอยู่ที่โน่น”
“กว่าจะหามาได้แต่ละบาท โยเก็บไว้ใช้เองเถอะลูก”
โยทกาน้อยใจ “ยายรู้ไหม เวลาลูกหลานอยากให้ปู่ย่าตายายได้สิ่งดีๆ ด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองมันทำให้เขาภูมิใจ แต่เวลาโดนปฏิเสธ...โยน้อยใจ”
“ก็ยายห่วงเอ็ง..”
“โยก็ห่วงยายเหมือนกัน คนอยากให้แต่อีกฝ่ายไม่อยากรับ มันเสียใจ มันน้อยใจ” โยทกาเล่นใหญ่มาก
ยายละมุดแพ้ลีลาโยทกาดึงมาเลย “มา ๆ ๆ อยากแจกยายก็จะรับให้หมด”
โยทกายิ้มแก้มปริ “ดีจ้ะยาย” โยทกากอดยายละมุด “ยายเล่นไปซะชุดใหญ่แบบนั้น เอ็งจะเดือดร้อนไหม”
“คุณผ่องอาจจะใหญ่ที่สุดในบ้านวริศรักษ์ แต่ถ้าโยไม่ยอมให้เขาอยู่เหนือโย ใครก็ทำอะไรโยไม่ได้หรอกจ้ะยาย”
“ไม่ต้องไปสู้กับเขา แค่ปกป้องตัวเองได้และมีความสุข คนคิดร้ายมันก็เจ็บปวดแล้ว”
“เราทำดีจะมีเกราะความดีป้องกันตัวใช่ไหมจ๊ะ” ยายละมุดโยกหัวโยทกาด้วยความเอ็นดู
ภายในตึกเล็ก บ้านวริศรักษ์ คุณผ่องเดินนำ ชัชรัณตามเข้ามา
“ผมไปทำงานก่อนนะครับคุณยาย”
“โยทกาเหมือนคน ๆ นึงที่ยายไม่เคยลืม” ชัชรัณมองคุณผ่องว่าหมายถึงใคร
“นงนิจ” ชัชรัณชะงัก
“นงนิจใส ๆ ที่ชัชไว้ใจแล้วยังร้ายกาจขนาดนั้น ผู้หญิงที่ดูรอบจัดอย่างโยทกาจะร้ายสักแค่ไหน ถ้าโยทกาทำกับชัชเหมือนที่นงนิจเคยทำ บ้านนี้คงไม่มีวันสงบสุข” คุณผ่องลูบหลังด้วยท่าทีห่วงใย
“ชัชต้องระวังตัวนะลูก ยายไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย”
ชัชรัณตัดบท “ผมต้องรีบไปทำงานแล้วครับ”
“ไปเถอะ อย่าให้หนูกิ่งรอนาน” ชัชรัณออกไป คุณผ่องมองตามด้วยสายตาร้ายยยย
ภายในร้านอาหารใด ๆ กฤตนัยเดินเข้ามาที่หน้าห้อง ประตูห้องเปิดออก ผู้ถือหุ้นเดินออกมา