บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 2 หน้า 3
“โหย ต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
พิ้งค์ยืนยัน “เหอะน่า อย่างน้อยเคนเองจะได้สบายใจว่า นอนหลับติดเตียงจริง ไม่ได้เดินละเมอออกไปที่ไหน”
“เออ แล้วก็ขอเตือนด้วย ว่ากล้องนี้เลนส์กว้างสุด ๆ รัศมีครอบคลุมทั้งห้อง อย่าเผลอเดินแก้ผ้าไปมาให้ทุเรศตาใครเขาล่ะ”
“โอเค”
พุฒิกดเร็คคอร์ด ปุ่มสีแดงกระพริบ “เรียบร้อย เริ่มบันทึกภาพ ณ บัดนี้”
เช้าวันรุ่งขึ้น คอนโดของเคน เคนยังนอนกอดหมอนข้างอยู่ เคนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองไปรอบ ๆ และลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ เคนกดรีโมททีวีเปิด
ภาพและเสียงจากกล้องที่อัดไว้ปรากฏขึ้น เคนในจอเดินสวมชุดนอนเข้ามา ยื่นหน้ามองตรงไปที่เลนส์กล้อง แล้วพูดขำ ๆ “หลับฝันดีนะเคน” เคนนอนลง ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม เอียงตัวกอดหมอนข้าง แล้วหลับตา
เคนที่ดูอยู่นั่งลง ทุกอย่างเป็นปกติ ในจอ เคนนอนท่าเดิม หลับสนิทดีทุกประการ “เยี่ยม”
แต่แล้ว ... อยู่ ๆ เคนในจอก็ลุกขึ้น เคนที่นั่งดูหน้าเสีย “เฮ้ย !”
เคนในจอลุกขึ้นหายจากห้องนั้นไป เคนที่นั่งดูถึงกับเหวอ ลุกพรวดขึ้น หยิบรีโมทกดฟาร์สฟอร์เวิร์ด
เวลาบนจอภาพผ่านไปหลายชั่วโมง ห้องว่างเปล่าปราศจากเคน จนกระทั่งแสงเปลี่ยนเป็นเช้า เคนในจอเดินกลับมา ล้มตัวลงนอนตะแคงกอดหมอนข้าง หลับตา เคนที่ยืนดูอยู่ถึงกับงง “เฮ้ย !”
เคนในจอยังนอนอยู่ท่าเดิม เคนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองไปรอบ ๆ และลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ
เคนหน้าเสียเมื่อได้พบคำตอบ “โหย หายไปทั้งคืนเลยนี่หว่า”
เคนนั่งลงที่โต๊ะ เปิดคอมพิวเตอร์ เช็คข่าวทางอินเตอร์เน็ตด้วยความกลัว “กูไปก่อคดีอะไรมาหรือเปล่าวะเนี่ย”
บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ มีข่าวสารพัดสารเพ โดยเฉพาะข่าวอาชญากรรม - ฆาตกรรม แต่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอง เคนถอนหายใจอย่างโล่งอก “โอเค้ ! โอเค !”
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์เสียงเข้าดังลั่น กรี๊งงงงงงงงงง เคนสะดุ้งเพราะใจกำลังจดจ่ออยู่กับตัวเอง “เหวย !”
เคนมองดูที่จอ พอเห็นว่าเป็นสายจากพิ้งค์ก็รีบกดรับ “สวัสดีพิ้งค์”
ที่บริษัทโฆษณา พิ้งค์ถามเคนอย่างเป็นห่วงผ่านโทรศัพท์ “เป็นไงบ้างคะเคน เปิดกล้องดูแล้วหรือยัง”
“ดูแล้ว”
“แล้วเป็นไงมั่ง มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”