บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 2 หน้า 5
บริษัทโฆษณา เคนกับซูซี่เดินคู่กันมา พุฒิรีบเดินตามหลังมาติด ๆ
“คุณเคนกับคุณพิ้งค์รู้จักกันนานแล้วเหรอคะ”
“สองปีแล้วครับ เอ้อ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
เคนเดินแยกไปทางห้องตัวเอง ซูซี่มองตาม ทันใดนั้นพิ้งค์แอนด์เดอะแก๊งก็เข้ามาขวางเคนไว้ ทั้งสามคนมองเคนดุ ๆ “เคน”
เคนยิ้มเฝื่อน ๆ “พิ้งค์” เคนมองทั้งสามคน “มารอกันครบเลยนะ”
พิ้งค์แบมือ เคนแกล้งงง “อะไร”
“ไฟล์วิดีโอที่ถ่ายไว้เมื่อคืนไง”
เคนแกล้งตกใจ “เฮ้ย ลืมไปสนิทเลย” เคนอึกอัก “เดี๋ยวเอาไว้ ... ผมหาจังหวะกลับไปเอามาให้ดูนะ”
พิ้งค์มองเคนตาขวาง “ไม่ต้องเลยเคน แค่นี้พิ้งค์ก็รู้แล้ว ว่าเคนโกหก ... เวลาเคนโกหก ตาสองข้างเคนจะไม่เท่ากัน แบบเนี้ย” พิ้งค์ชี้ที่ตาของเคน สองข้างเล็กใหญ่ไม่เท่ากันจริง ๆ เคนสะดุ้งเฮือก
“เหรอ ! แต่เมื่อคืนผมไม่ได้ไปไหนเลยจริง ๆ นะ”
“ไม่เชื่อ”
“โอเค เมื่อคืนนี้ผม ... ผม ...”
ทุกคนมองลุ้น ๆ ว่าเคนจะสารภาพความจริงอะไรออกมา ซูซี่มองอย่างสนใจ
“เมื่อคืนคุณเคนไปทำอะไรมาเหรอคะ” พอได้ยินเสียงซูซี่ เคนก็รู้ว่านรกคูณสอง หน้าตาเซ็งสุด ๆ
พิ้งค์เหลือบมองซูซี่ หันขวับไปมองเคนอย่างคาดคั้น “คราวนี้จะบอกได้หรือยัง ว่าเมื่อคืนเคนไปไหนมา”
เคนระเบิดออกมา “ผมไม่รู้ ไม่รู้จริง ๆ”
พิ้งค์มองเคนด้วยสายตาผิดหวัง “เคน เคนมีอะไรปิดบังหรือเปล่า”
“เปล่า แต่ผมไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม”
“เคนอย่าลืมสิ ว่าอะไรที่เกิดกับเคน มันไม่ใช่แค่เรื่องของเคน แต่มันเป็นเรื่องของเรา”
“ครับ” เคนตอบรับ โดยในใจยังคงสับสน ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี
บ้านธงรบ ชิปปี้ แม้กกี้ พูดกับธงรบด้วยสีหน้าจริงจัง
“นายครับ เมื่อคืนมันโผล่ไปที่สนามมวย”
“นั่นไง ฉันบอกแล้ว ว่ายังไงมันต้องออกมา ไม่เสียแรงที่ส่งพวกแกไปเฝ้าไว้”
“แต่มันเหมือน ... เป็นคนละคนกับที่เราเคยเจอเลยนะนาย”