บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 2 หน้า 4
“ก็... ไม่มีนะ ปกติดีทุกอย่าง ... เออ แค่นี้ก่อนนะพิ้งค์ เดี๋ยวรีบเตรียมตัวไปทำงานก่อน แล้วค่อยไปคุยกันต่อที่บริษัทนะ”
“พิ้งค์ถึงที่บริษัทแล้ว เคนเอาที่อัดไว้เมื่อคืนมาให้ดูด้วยล่ะ”
“จ้ะ ๆ แค่นี้นะ เดี๋ยวจะรีบไปเลย” เคนกดวางสาย
พิ้งค์มองโทรศัพท์อย่างรู้สึกแหม่ง ๆ ในใจคิดว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ “ฮึม ...”
คอนโดของเคน ในห้องนอน เคนผุดลุกผุดนั่งอย่างคิดไม่ตก เคนพูดกับตัวเอง
“โหย ! เอาไงดีวะไอ้เคน หลักฐานชัดเจนแบบนี้ ... ลบทิ้งดีกว่า”
เคนหยิบกล้องมาตั้งท่าจะลบไฟล์ภาพทิ้ง แต่ก็ยั้งมือไว้ “ไม่ได้ ! ถ้าลบก็ยิ่งมีพิรุธสิวะ”
“แล้วจะเอายังไงดีล่ะ โธ่เว้ย ! คิดสิวะคิด”
เคนปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ “รู้แล้ว ทำเป็นป่วย เป็นไข้ นอนซม ไปทำงานไม่ไหว”
เคนนอนลงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง แต่แป๊บเดียวก็เผยอผ้าออก
“ไม่ได้อีกแหละ แบบนี้เท่ากับหนีปัญหา หลบหน้าหลบตา”
“จริง แล้วก็ใช่ว่าพิ้งค์จะไม่รู้จักคอนโดเรา มีหวังเจ๊บุกถึงที่แน่”
เคนลุกขึ้น บอกกับตัวเองแบบปลุกกำลังใจ “เอาเว้ย ! ตายเป็นตาย ไปก่อน ค่อยว่ากันทีหลัง”
ที่จอดรถ บริษัทโฆษณา เคนขับรถเข้ามาจอด ไม่ไกลกันนัก ซูซี่นั่งอยู่ในรถของเธอ มองตรงไปยังเคน ถอดแว่นตากันแดดออก แล้วยิ้ม เคนเปิดประตูรถออกมา กดล็อกรถ พอหันมาก็พบซูซี่ยืนอยู่แบบใกล้ชิด “คุณเคน”
ทำเอาเคนถึงกับสะดุ้ง ผงะถอยเสียหลัก “เฮ้ย !”
ซูซี่ยิ้มขำ ๆ “ตกใจอะไรคะคุณเคน”
เคนรีบตั้งหลัก “เปล่าหรอกครับ คือพอดีกำลังใจลอย คิดอะไรอยู่น่ะครับ”
“เรื่องงานเหรอคะ หรือว่าเรื่องที่สำคัญกว่านั้น”
“คุณซูซี่หมายถึง...”
“เรื่องงานแต่งงานยังไงล่ะคะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
อีกมุมหนึ่งของที่จอดรถ พุฒิขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาจอด พุฒิถอดหมวกกันน็อก แล้วมองไปอย่างรู้สึกไม่ชอบมาพากล