บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 8 หน้า 4
“ก่อนที่เคนจะหายตัวไป นอกจากเธอกับเคนจะไปที่บาร์ยูโทเปียแล้ว ยังมีคนเห็นว่าพวกเธอไปที่สนามมวยใต้ดินด้วย”
“ใคร ? ใครเห็น ?”
“ฉันเอง” ซูซี่ตอบด้วยสีหน้าของผู้ชนะ ขณะที่พิ้งค์พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ เพราะถ้าซูซี่อยู่ที่นั่น ก็ต้องเห็นลวดลายการต่อสู้ของเธออย่างแน่นอน
สนามฝึกฟีนิกซ์ เจนหยิบปืนขึ้นมา แล้วพูดโดยไม่มองหน้าเคน
“อาวุธแต่ละอย่างมีประโยชน์ต่างกัน ปืนอาจเป็นอาวุธประจำกายที่ร้ายแรงที่สุด แต่จุดอ่อนของมันก็คือ ทันทีที่กระสุนหมด มันก็ไม่ต่างจากเศษเหล็ก” เจนวางปืนแล้วหยิบมีดขึ้นมา
“แต่มีดนี่สิ ทุกครั้งที่ใช้งาน ไม่เคยมีคำว่าผิดหวัง”
ขาดคำ เจนก็วาดมีดเข้าใส่เคน แต่เคนเตรียมตัวอยู่แล้ว เคนขยับตัวหลบ เจนยิ้ม “ดีมาก”
พุฒิกับชาคริตเดินเข้ามามองด้วยความสนใจ เจนจู่โจมเข้าใส่เคนอีก เคนหลบอย่างฉิวเฉียดไปที่โต๊ะวางอาวุธ แล้วหยิบมีดขึ้นมาบ้าง เจนมองอย่างพอใจ
“เยี่ยม บทเรียนที่สอง ทุกครั้งที่ต่อสู้ ไม่ว่ากับใคร ลบความคิดว่าเขาเป็นญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง ผู้หญิง คนแก่ เด็ก หรือแม้แต่ศัตรู คิดซะว่าเป็นแค่วัตถุที่เคลื่อนไหวได้ และเราต้องทำทุกอย่าง เพื่อที่จะหยุด ไม่ให้มันเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป” เจนพูดแล้วก็พุ่งเข้าหาเคน เคนหลบแล้วสวนมีดออกไป เจนหลบได้เช่นกัน เธอยิ้ม
“สุดยอด สมที่เคยเป็นสายลับมือหนึ่ง”
ทั้งคู่เข้าสู้กันต่อ มีดในมือของเคนและเจนเคลื่อนผ่านกันไปมา สุดท้ายเจนก็ปัดมีดเคนกระเด็นไป เพียงเสี้ยววินาทีที่เคนเหลือบตาไม่มองมีด มีดอีกเล่มก็เข้ามาจ่อที่คอหอย เคนนิ่งอย่างยอมแพ้ เจนยิ้ม แล้วขยับมีดออก
“เคน เธอนี่เก่งจริง ๆ ฉันไม่เคยเห็นใครเก่งเท่าเธอในเวลาแค่นี้เลย”
“แต่ผมก็ยังแพ้อยู่ดี”
“อีกไม่นานหรอกเคน อีกไม่นาน” เจนมองเคนอย่างเชื่อมั่น เคนนิ่งอย่างมีกำลังใจ พุฒิยิ้มกับความสำเร็จขั้นต้นของเพื่อน ส่วนชาคริตดูไม่พอใจนัก
มุมด้านนอกบริษัทโฆษณา พิ้งค์กับซูซี่ยืนพูดกันอยู่ ซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว ไม่มีคนอื่น
“เคนเขาต้องไปทำอะไรอย่างหนึ่ง เพื่อยุติเรื่องยุ่ง ๆ ที่เข้ามาในชีวิต”
“อะไร ที่ไหน”