บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 8 หน้า 5
“อันนี้ฉันไม่รู้จริง ๆ”
“พิ้งค์ เลิกโกหกซะทีเถอะน่า”
“ฉันไม่ได้โกหก ฉันเป็นคนบอกเคนเอง ไม่ให้เขาพูด ว่าเขาจะไปทำอะไรที่ไหน เพราะฉันไม่อยากเก็บความลับของเขาไว้ ไม่อยากให้มีใครมาตอกหน้า ว่าเป็นคนโกหก”
ซูซี่มองหน้าพิ้งค์อย่างรู้ดีว่า คงคาดคั้นให้พิ้งค์พูดมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” พิ้งค์หันเดินไป ซูซี่ยื่นมือคว้าแขนพิ้งค์ไว้ “เดี๋ยวซิ”
พิ้งค์ปัดแขนซูซี่ แล้วผลักออกไป ซูซี่เสียหลักถอยหลัง พิ้งค์หันมาจ้องหน้า “บอกแล้วไงว่าไม่มีเรื่องจะพูดแล้ว”
“งั้นก็ไม่ต้องพูด” ซูซี่พุ่งเข้าใส่พิ้งค์ ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างคนมีของด้วยกันทั้งคู่ ระหว่างการต่อสู้ทั้งคู่หยุดมองกัน
“เก่งเหมือนกันนี่”
“ก็พอตัว”
“เธอเป็นใคร”
“แล้วเธอล่ะ” พิ้งค์กับซูซี่สู้จนเหนื่อยหอบ สุดท้ายทั้งคู่ค้างอยู่ในท่าจิกผมเหมือนผู้หญิงตบกันตามปกติ
ทันใดนั้น ยักษ์ บับเบิ้ล เจ๊สา นับดาว วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “เฮ้ย ๆ อะไรกันเนี่ย”
“นั่นสิ เห็นบอกจะคุยกัน ไม่คิดว่าจะคุยกันดุเดือดแบบนี้”
พิ้งค์กับซูซี่ไม่อยากให้ใครรู้ความลับ รีบปล่อยมือ ทำเป็นลูบผมกันและกัน “เปล่า ไม่มีอะไร”
“ใช่ แค่ทดสอบสุขภาพเส้นผมน่ะ เอ้อ... ผมแข็งแรงดีนะเนี่ย”
“ของเธอก็เหมือนกัน”
ยักษ์มองอย่างหงุดหงิด “เหรอ ! ... ขอบอกว่าไม่เนียนเลย ... พิ้งค์ ซูซี่ น้าจะทนไม่ไหวแล้วนะ อย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีก”
พิ้งค์กับซูซี่ชำเลืองมองกันอย่างแค้น ๆ พิ้งค์/ซูซี่รับคำยักษ์ “ค่ะ”
ยักษ์เดินไปอย่างหงุดหงิด ขณะที่เจ๊สาเข้าไปหาพิ้งค์ “พิ้งค์ เป็นไงมั่ง”
ส่วนนับดาวเข้าไปหาซูซี่ “โถ คุณซูซี่”
ห้องพักในฟีนิกซ์ เคนสานมือหนุนนอนอยู่บนเตียง ตามองเพดาน คิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ ขณะที่พุฒินั่งถอดปืนทำความสะอาด อยู่ ๆ เคนก็นึกอะไรขึ้นได้ เคนลุกพรวดขึ้น พุฒิหันมามองงง ๆ “เฮ้ยเคน ผีเข้าหรือไงวะ”
“ที่สนามมวยใต้ดิน มีคนคนนึงมาทักฉัน”