บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 15 หน้า 3
ทันใดนั้นเอง เสียงซูซี่มีก็ดังเข้ามา “ฉันมาแล้ว”
ซูซี่ก้าวเข้ามา พร้อมด้วยปืนคู่ในมือ แม่ซูซี่มองเห็นลูกสาวดีใจมาก
“ซูซี่ ช่วยแม่ด้วย แม่จะตกลงไปอยู่แล้ว”
“ปล่อยแม่ฉันเดี๋ยวนี้”
“ของแบบนี้มันต้องยื่นหมูยื่นแมว ยอมให้จับ แล้วฉันจะปล่อยแม่เธอไป”
“ได้” ซูซี่ปล่อยมือที่กุมด้ามปืน ปืนทั้งสองกระบอกห้อยอยู่กับนิ้วในโกร่งไกปืน
ชิปปี้มาคว้าปืนทั้งสองกระบอกไป ธงรบเดินเข้ามาหาซูซี่
“โทษที แต่คนอย่างเธอ คงไม่ได้มีแค่ปืนสองกระบอกหรอก”
ธงรบใช้สองมือลูบไล้ไปตามตัวซูซี่ช้า ๆ จากบนลงมาล่าง ทุกสัดส่วนของร่างกาย ระหว่างนั้นธงรบยิ้มพึงใจ
“ฮึ น่าเสียดาย ร่างสวย ๆ แบบนี้ยังใช้งานได้อีกเยอะ”
ธงรบเจอมีดสองเล่ม ปืนกระบอกเล็กอีกสองกระบอก โทรศัพท์มือถือหนึ่งเครื่อง ธงรบส่งทั้งหมดให้กับแม้กกี้
อาคารฝั่งตรงข้าม พุฒิแนบตาอยู่กับกล้องติดปืนสไนเปอร์ พร้อมลั่นไกหากสถานการณ์จำเป็น ธงรบกระทำต่อเรือนร่างของซูซี่ ทำให้พุฒิต้องกัดฟันด้วยความโกรธแค้น
ดาดฟ้าอาคารจอดรถ ธงรบสำรวจร่างซูซี่จนพอใจแล้วบอกกับลูกน้อง “มัดมันไว้”
แม้กกี้เข้ามาใช้เชือกมัดข้อมือของซูซี่ไว้ด้วยกัน แม้กกี้พูดยิ้ม ๆ อย่างรู้สึกสนุก ไม่ได้รู้สึกผิดแบบคำพูด
“โทษทีนะเจ๊”
“ทีนี้จะปล่อยแม่ฉันได้หรือยัง”
“ไม่ต้องห่วง คนอย่างธงรบ พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว” ธงรบสั่งเอมมี่ “ปล่อยนังนั่น”
เอมมี่ดึงแม่ของซูซี่กลับมายังจุดที่ปลอดภัย ธงรบมองแล้วบอกกับซูซี่ “ไป”
ธงรบพูด พร้อมดันร่างซูซี่ให้เดินไป ซูซี่กับแม่ถูกคุมตัวให้เดินตรงมาหากัน
“คุณธงรบ คุณจะทำอะไรซูซี่”
ไม่มีใครตอบ แม่ลูกเดินสวนกันไป แม่ซูซี่พุ่งเข้าไปฉุดยื้อลูกสาวออกมาจากธงรบ
“ปล่อย ! ปล่อยลูกฉัน”
“โหย น่ารำคาญจริงโว้ย” ธงรบผลักแม่ซูซี่ออกไป แล้วตบด้วยหลังมือ จนแม่ซูซี่ล้มลงไปนั่งกับพื้น
“โอ๊ย”