บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 8 หน้า 6
ในความเงียบ บารมีผลักกระถางบอนไซออกไปร่วงลงไปแตกกับพื้นตรงหน้า ทัศน์มองอย่างประหลาดใจ เห็นบารมีวางกรรไกรแล้วปัดมือเปาะแปะ “ถ้ามันเลี้ยงยากนัก ก็ปล่อยมันตายๆไปซะเถอะ ฉันไม่แคร์”
“แต่ตอนนี้ท่านไม่ควรจะตกเป็นข่าวนะครับ ช่วงหาเสียงกำลังใกล้มาถึงแล้ว”
“ก็ยืมมือคนอื่นจัดการมันให้เราสิ วิธีนี้แกถนัดไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้ไม่มีไอ้หัวจักรแล้ว แกจะยืมมือใคร”
ทัศน์คิดซักพัก ก็ยิ้ม “พวกมันเอง”
ที่โรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่งรถของชัชชัยจอดอยู่หน้าห้อง ทัศน์เปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นชัชชัยกำลังโรมรันพันตูกับเจิมฉัตรอยู่บนเตียงอย่างถึงพริกถึงขิง เจิมฉัตรผิดสังเกต จึงลืมตาขึ้นแต่แล้วก็ต้องตกใจ ชัชชัยรู้ตัวจากอาการของชู้ก็รีบคว้าปืน แต่กลับถูกปืนของยุทธจ่อเข้าที่หลังมือเสียก่อน ชัชชัยเงยหน้าขึ้นมองเห็นยุทธกำลังแสยะยิ้มให้ตนอยู่ขำๆ ชัชชัยได้แต่ค่อยๆละมือออกจากปืนและหันไปดู เห็นกฤชกำลังยกเก้าอี้มาตั้งที่ปลายเตียงเปิดทางให้ทัศน์
“โอ้ เห็นแล้วคิดถึงสมัยหนุ่มๆเนอะ กระจกงี้รอบด้านเชียว เฮ้อ แต่ไม่น่าเชื่อระดับคุณชัชชัยกับคุณเจิมฉัตรต้องมาแอบขึ้นสวรรค์กันในที่แบบนี้”
ชัชชัยเหงื่อตก ”มึงจะเอายังไง”
“ผมชื่อทัศน์ เป็นเลขาของท่านรองบารมี วันนี้ท่านใช้ผมมายื่นข้อเสนอพิเศษสุดสำหรับคุณ”
“ข้อเสนออะไร”
“ใส่เสื้อผ้าซะ แล้วค่อยคุยกัน” ทัศน์โยนกางเกงให้
ทัศน์นั่งอยู่มุมหนึ่ง ชัชชัยใส่เสื้อผ้าออกมา หยิบนาฬิกามาใส่ “หมายความว่าทุกอย่างที่เป็นของป๋า จะกลายมาเป็นของกู งั้นเหรอ” ชัชชัยและเจิมฉัตรตะลึง
ทัศน์ยิ้มให้เจิมฉัตร “ใช่ รวมทั้งป้าสะใภ้สุดสวยของคุณด้วย”
ชัชชัยมองหน้ากันกับเจิมฉัตร แต่ชัชชัยไม่ยอมก้มหัวง่ายๆเพราะเหตุผลแค่นั้น “หึ…อย่างกูจะขึ้นอำนาจ ต้องพึ่งสวะอย่างพวกมึงด้วยเหรอ”
”มั่นใจเหลือเกินนะว่าตัวเองจะได้ แล้วถ้าเกิดไม่ได้ขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง หรือว่าเกิดลุงคุณอายุยืนกว่านี้อีกสักยี่สิบสามสิบกว่าปีล่ะ เอ..กว่าคุณจะได้เป็นนายใหญ่ก็สี่สิบเข้าไปแล้วล่ะมั๊ง” ชัชชัยอึ้ง “ตรงกันข้าม ถ้าคุณมาขึ้นตรงกับท่านรองบารมี คุณไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เหมือนชีวิตนี้เดินตามรอยบาทของพระผู้เป็นเจ้าไม่เข้าท่ากว่าหรือไง คิดดูให้ดีนะ……” ทัศน์หันไปบุ้ยหน้าให้ลูกสมุนก่อนจะล่าถอยออกไป เห็นยุทธคอยระวังหลังก่อนจะล่าถอยไปเป็นคนสุดท้าย ชัชชัยกับเจิมฉัตรนั่งโล่งใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้ แต่แล้วทัศน์ก็ดันโผล่หน้ากลับมาอีก “อ้อแล้วก็….อย่าหักโหมกันนักล่ะ เดี๋ยวจะหมดแรงคิดซะก่อน” ทัศน์หัวเราะก่อนจะถดหน้ากลับไป ทิ้งให้ชัชชัยกับเจิมฉัตรมองตาม