บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 8 หน้า 7
เจิมฉัตรกำลังอาบน้ำ ขณะที่ชัชชัยนั่งใช้ความคิดอยู่ที่ขอบอ่าง เจิมฉัตรมีท่าทีครุ่นคิดพอกัน
“เธอคิดว่ายังไงบ้าง”
“ทำไมจะต้องไปคิดอะไร ป๋าเป็นลุงฉันนะถ้าฉันทรยศป๋า แล้วฉันจะไปสู้หน้าใครได้อีก”
“ฉันไง…. ถ้าเธอทำสำเร็จ….ถ้าเธอปลดปล่อยชีวิตของฉันจากไอ้แก่นั่นได้ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง” ชัชชัยลังเล เจิมฉัตรขยับมาขึ้นจากน้ำโอบกอดชัชชัย “ชัชชัย…คนดีของฉัน เธอต้องทำได้สิ”
ชัชชัยตัดบท ”พอเถอะ ฉันยังไม่อยากตัดสินใจอะไรตอนนี้ ไว้ค่อยว่ากันอีกที”
“อย่าให้ช้านักล่ะ ไม่แน่หรอกนะ เกิดฉันเจอใครที่มีกึ๋นกว่าเธอขึ้นมา ฉันอาจจะโผไปหาเค้าแทนก็ได้”
ชัชชัยยิ้มเยาะ “นอกจากฉัน ยังจะมีใครกล้าแตะเมียป๋าอีกเหรอ”
“มีสิ…. บูรพาไงล่ะ”
ชัชชัยเครียดขึ้นมาทันที ”ไอ้ระยำนั่นมันไม่กล้าหรอก”
“ทำไมจะไม่ ลงถ้าฉันไปประเคนถึงที่ มีผู้ชายคนไหนจะปฏิเสธฉันได้”
ชัชชัยเครียด…แต่พยายามไม่ให้เจิมฉัตรเห็น ทว่าเจิมฉัตรนั้นรู้ดีว่าชัชชัยคงทนได้อีกไม่นาน
บูรพาและชัชชัยเดินมาขึ้นรถ เสี่ยเจริญเข้ากำชับ “อย่าลืมนะ ความหวังพวกเรา อยู่ที่แกสองคน”
บูรพารับคำเข้าไปนั่งในรถ เขากำลังเตรียมเครื่องจะสตาร์ทรถ แต่แล้วก็เห็นชัชชัยยื่นปืนมาจ่อหัวบูรพาและเหนี่ยวไกดังแชะ บูรพาตกใจ
ชัชชัยหัวเราะ ค่อยบรรจุกระสุนใส่รังเพลิง “โธ่ขวัญเอ๊ยขวัญมา หยอกเล่นหน่อยเดียวถึงกับหน้าซีดเลยหรือวะ”
“เล่นอย่างนี้มันไม่สนุกเลยนะคุณชัช”
“ก็แล้วแต่ว่าใครเป็นฝ่ายเล่นมากกว่าล่ะมั๊ง”
“เราไปเจรจาธุรกิจ ไม่ได้ไปถล่มกับใคร ไม่ต้องพกปืนก๋าขนาดนั้นก็ได้”
ชัชชัยลอยหน้าลอยตาทำกวนประสาทไม่สนใจ บูรพาตัดบทด้วยการออกรถ ชัชชัยลอบมองบูรพา…นัยน์ตาฉายแววพยาบาทลึกล้ำ
รถของเสือแล่นเข้ามาจอดในโรงแรมขนาดกลาง ไม่ซอมซ่อแต่ก็ไม่ได้หรูหรา ก่อนที่ตะวันฉาย เสือ และยักษ์จะลงจากรถกรูกันเข้าไปในโรงแรมอย่างรีบเร่ง
ตะวันฉายเดินนำลูกทีมมาที่เคาน์เตอร์ “ผู้จัดการอยู่รึเปล่า”
พนักงานรีเซฟชั่นหันมองไป ผจก.โรงแรมเดินมาพอดี “ผมเป็นผู้จัดการของที่นี่ครับ”
ตะวันฉายแสดงบัตรตำรวจ ”ตอนนี้เราได้รับรายงานว่ามีคนร้ายกลุ่มหนึ่งโทรเข้ามาจองห้องพักที่โรงแรมของคุณ เราอยากจะขอความร่วมมือขอใช้สถานที่ในการสืบจับพวกมัน”
จนท.โรงแรมใจไม่ดี ”จะมียิงกันรึเปล่าครับนี่”
ตะวันฉายมองหน้ากันกับลูกทีม เหมือนตอบไม่ได้ เสือตัดสินใจตอบแทน “ไม่แน่”
จนท.โรงแรมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ