บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 8 หน้า 9
ยักษ์กังวล “จะทันหรือครับหมวด จากชั้นล่างขึ้นมานี่ 10 นาทียังไม่ถึงเลยนะครับ”
“งานนี้ฝากความหวังไว้ที่เสือก็แล้วกัน”
เสือกำลังเดินเข็นราวขนกระเป๋านำพวกยากูซ่ามาตามทางเดิน แต่แล้วเสือก็ทำท่าเหมือนกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “โอ๊ย ตายๆๆๆๆ โทษครับ ผมจำทางผิด”
“อะไรนะ”
“เราขึ้นมาผิดชั้นครับ ต้องลงไปอีก”
ยากูซ่าหันไปรายงานคิมูระ ทำให้คิมูระด่าเป็นชุดรี่มากระชากคอเสื้อของเสือ และต่อว่าเป็นภาษาญี่ปุ่น
ด้านหลังตรงเอวเสือ เมื่อเสื้อถูกกระชากขึ้นก็เห็นเครื่องวิทยุสื่อสารที่เหน็บอยู่โผล่ออกมา
ตะวันฉาย จ่าส่ง ยักษ์ และผจก.โรงแรมกำลังทำงานกันจ้าละหวั่น แต่หูยังคอยฟังเสียงจากวิทยุสื่อสารที่เปิดรับคลื่นทิ้งไว้
“ต้องขอประทานโทษจริงครับ คือผมเพิ่งมาทำงานใหม่ กรุณาอย่าฟ้องผู้จัดการเลยนะครับ” เสียงของเสือดังออกจากวิทยุสื่อสาร ตามด้วยเสียงคิมูระด่าเป็นภาษาญี่ปุ่นอีกเป็นชุด ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฮัลโหลใช่ พวกเรามาถึงแล้ว เราจองห้อง 802 เอาไว้อะไรนะ พวกคุณมาถึงแล้วเหมือนกันเหรอ ก็ได้งั้นขึ้นไปเจอกันบนห้อง” ยากูซ่าคนนั้นวางสาย แล้วหันไปบอกคิมูระ ก่อนจะสั่งเสือ “รีบพาไปให้มันถูกห้องซะที เรามีนัดเจรจากับลูกค้า”
“ครับๆ ได้ครับ” เสือรีบนำคิมูระกับพรรคพวกไปอีกทาง
รถของชัชชัยแล่นมาจอด เห็นบูรพาและชัชชัยก้าวลงมาจากรถแล้วเดินเข้ามาในโรงแรม
ตะวันฉายนำลูกทีม และผจก.โรงแรมออกมาจากห้องยากูซ่าแล้วเปิดประตูเข้าไปยังห้องที่อยู่ติดๆกัน ทั้งหมดกรูกันเข้าไปที่จอมอนิเตอร์
ยักษ์เปิดหน้าจอ…แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นแต่หน้าจอว่างเปล่า…“อ้าว ทำไมไม่มีภาพวะ”
บูรพากับชัชชัยเดินออกมาจากลิฟต์ กำลังตรงไปที่ห้อง 802
“ฉิบหายแล้วลืมเปิดกล้อง” ยักษ์โวยวาย
ไวเท่าความคิด ตะวันฉายรีบโผออกไปจากห้อง “ผมเอง”
ตะวันฉายเพิ่งออกจากห้องตำรวจและเข้าไปในห้องยากูซ่า บูรพาก็เพิ่งเดินมากับชัชชัย
ตะวันฉายใช้รีโมทเปิดเครื่องกล้องที่ซ่อนอยู่หลังแผงช่องระบายอากาศ แต่เพราะแผงค่อนข้างหน้าทึบทำให้รีโมทส่งสัญญาณไม่ได้เสียที แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตะวันฉายตกใจถอยไปชนโต๊ะรับแขก ทำแจกันดอกไม้ล้มลงกับโต๊ะ