บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 20 หน้า 2
ธิชาพยักหน้านึกถึงอย่างเศร้าๆ “จำได้สิคะ จำได้ดีด้วยว่าคุณปฏิเสธยังไง”
“ตอนนั้น คุณไม่กลัวเหรอว่าถ้าหนีไปกับผมแล้วคุณจะต้องเดือดร้อน ต้องหลบๆซ่อนๆ อยู่กับคนที่ไม่มีอนาคตอย่างผม”
ธิชาหยุดมือจากการหวีผม และยิ้มเศร้าๆเมื่อนึกถึงมัน บูรพาเงียบ “คุณน่าจะถามฉันก่อนหน้านี้สักคำ แทนที่จะคิดเอาเอง” ธิชากับบูรพามองตากัน ธิชาเดินออกมานั่งตรงหน้าเขาและมองอย่างจงรักภักดี “ฉันไม่เคยกลัว…ถ้าจะมีอะไรที่ฉันกลัว ก็มีอยู่อย่างเดียวคือ…การไม่กล้ายอมรับความจริงของคุณ”
“คุณว่ามันสายเกินไปรึเปล่า ถ้าผมจะเปลี่ยนใจ” ธิชามองบูรพา “เราจะหนีไปด้วยกัน” ธิชานิ่งไปเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง เอื้อมมือมาจับแขนบูรพาและมองเหมือนไม่เชื่อว่าเป็นความจริงหรือความฝัน แทนคำตอบธิชาพยักหน้าออกมา บูรพารั้งตัวธิชาเอาไว้ “ผมจะพาคุณไปจากที่นี่ ธิชา ผมสัญญา ผมไม่ยอมให้คุณเสียน้ำตาเพราะผมอีกแล้ว”
ที่ออฟฟิศเมธา เขากำลังฟังตะวันฉายอย่างสนอกสนใจ
“คำพูดของชัชชัยตรงกับแฟ้มข้อมูลที่เรามีอยู่ช่วงก่อนหน้าที่เสี่ยเจริญจะมาแตกคอกับแก๊งค์ไอ้หัวจักรทางเราแทบไม่เคยจับกุมหรือขัดขวางการค้ายาของมันได้สำเร็จเลยสักครั้งเดียว จะมีอย่างมากก็แค่คดีเล็กๆน้อยๆ ที่ดูเหมือนว่ามันจะจงใจบริจาคแพะให้เรามากกว่าจะโดนจับจริงๆ”
เมธาครุ่นคิดอย่างหนักหนักใจ “นี่คุณจะให้ผมเชื่อจริงๆหรือว่า ท่านรองบารมี รองหัวหน้าพรรคเทอดธรรมที่ประชาชนกำลังเทคะแนนให้เป็นเอเย่นต์ค้ายารายใหญ่ที่สุดในประเทศ”
“ครับ”
“คุณบอกเรื่องนี้กับใครไปแล้วบ้าง” ตะวันฉายส่ายหน้า เมธาคิดแล้วคิดอีกว่าจะเอายังไง “เที่ยวก่อนก็สืบไปไม่ถึงไหน เที่ยวนี้ก็สืบจนทะลุไปอีกคดีหาความเป็นกลางเลยไม่ได้นะคุณเนี่ย” ตะวันฉายได้แต่ยิ้มรับ เมธาจนปัญญาทักท้วงก็ได้แต่อนุญาต “ขยายผลต่อไปได้ แต่ต้องรายงานความคืบหน้ากับผมโดยตรงทุกระยะ ที่สำคัญถ้ายังไม่มีเบาะแสมากพอที่จะดำเนินคดีล่ะก็ อย่าบอกเรื่องนี้กับใครทั้งสิ้นโดยเฉพาะหมู่เสือ” ตะวันฉายประหลาดใจ เมธาอธิบาย “หมอนั่นกำลังมองหาคนที่เป็นตัวการฆ่าจ่าส่ง ถ้าเค้ารู้ว่าท่านรองมีเอี่ยว รับรองว่าคงไม่อยู่เฉยแน่”
ตะวันฉายพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เสือกำลังยืนไว้อาลัยอยู่ที่มุมหนึ่งของกำแพงวัดซึ่งมีอัฐฝังอยู่เรียงราย แต่แล้วเขาก็รู้สึกผิดสังเกตจึงมองไปข้างหลังและพบว่าทัศน์ยืนมองและยิ้มให้ตนอยู่ก่อน
“คุณมาไหว้จ่าส่งเหมือนกันเหรอ”
เสือนึกประหลาดใจ