บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 20 หน้า 3
ตรงทางเดินออกนอกวัด เสือกับทัศน์เดินออกมาพร้อมกัน ระหว่างที่เดินเสือมองทัศน์อย่างคลางแคลง
“เอารถมารึเปล่า ให้ผมไปส่งเอามั้ย” เสือยังระแวง “ผมรู้ ที่ผ่านมาเรามีเรื่องเข้าใจผิดกันหลายครั้ง แต่ผมว่าคุณลืมไปซะดีกว่า ยังไงมันก็เป็นปัญหาของผมกับผู้หมวดตะวันฉายไม่ใช่ของคุณ”
“แต่ผู้หมวดเป็นลูกพี่ผม”
“ยังเป็นอยู่อีกเหรอ ผมได้ข่าวลือมาว่าคุณกับผู้หมวดตะวันฉายกำลังมีปัญหากันอยู่ไม่ใช่หรือไง” เสือประหลาดใจที่ทัศน์รู้ “อย่าขี้ระแวงเลยน่าหมู่ เรื่องนี้เค้าเม้าท์กันไปถึงไหนต่อไหนทำไมผมจะไม่รู้ ไอ้ผมน่ะเห็นใจคุณนะ เป็นตำรวจชั้นผู้น้อยลุยก็ต้องลุยก่อน แต่ผลงานความดีความชอบกลับได้ทีหลังลูกพี่ ระบบราชการนี่มันไม่ยุติธรรมเลยนะ”
“นั่นมันเรื่องของผม คุณไม่เกี่ยว”
“ก็คงไม่เกี่ยวจริงๆนั่นแหละ ยกเว้นแต่ว่าคุณอยากจะจับตัวคนที่ฆ่าจ่าส่งมาลงโทษ” เสือหูผึ่ง พอดีเดินมาถึงรถทัศน์ “ผมหมายถึงนายบูรพา”
“ทำไมคุณไม่ไปบอกผู้หมวด”
“ผมไม่ไว้ใจเค้า เค้าก็ดีแต่หาเรื่องช่วยน้องตัวเองหรือว่าคุณยังไว้ใจเค้าอยู่อีก” เสือเงียบไม่อยากบอกว่า ”ไม่ไว้ใจ” ทัศน์เปิดประตูรถเชื้อเชิญ… เสือครุ่นคิดตัดสินใจ ทัศน์โน้มน้าวต่อ “ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน คุณว่ามั้ย”
เสือมองทัศน์อย่างลังเล…..ก่อนจะตัดสินใจยอมขึ้นรถ ทัศน์ยิ้ม…และโหดลึกในแววตา
โจแง้มประตูเข้ามาในห้องเสือ ก่อนมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าเสือไม่อยู่ โจลงมือเก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าเป้ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา “รถใครวะ หรือว่ากลับมาแล้ว” โจไปชะเง้อมองที่ระเบียง
เสือลงมาจากรถโดยมีทัศน์โผล่หน้ามาคุยด้วย ท่าทางทั้งสองกำลังย้ำเรื่องที่ตกลงกันไว้
โจมองอย่างงุนงง “เฮ้ย….” เสือกลับเข้ามาในห้องและสิ่งแรกที่เจอก็คือโจที่โผมากระชากคอเสื้ออย่างแรง “หมู่ หมู่ทำอย่างนี้ได้ยังไง หมู่ไม่อายบ้างเหรอ”
“เดี๋ยวก่อนโจ นี่มันเรื่องอะไร”
“หมู่ก็ดีแต่ว่าผู้หมวดช่วยผู้ต้องหา แล้วหมู่ล่ะดีนักเหรอ ไปคบกับไอ้บ้านั่นก็เหมือนคบกับโจรนั่นแหละ”
“แล้วมันผิดตรงไหน ทำงานแบบนี้มันก็ต้องอาศัยโจรจับโจรถึงจะถูก”
“ฉันจะฟ้องผู้หมวด คอยดู” โจลากถุงสัมภาระจะเดินหนี
“เดี๋ยว ห้องนี้จะไม่อยู่แล้วใช่มั้ย”
“ใช่”
เสือแบมือ “กุญแจ”
โจคว้ากุญแจออกมา “อ๋อได้ กุญแจห้อง เอาคืนไปเลย” โจคืนกุญแจ เสือรับไว้อย่างละเมียดละไมเป็นพิเศษ โจรีบชักมือกลับ “ผู้ชายอย่างหมู่ไม่มีใครทนอยู่ด้วยได้หรอกโดยเฉพาะผู้หญิง”
เสือปวดใจลึกๆ โจนึกสงสารหน่อยๆ ก่อนจะเดินหนีไป โจเหลียวมาดูเสือยืนนิ่งก็ยิ่งใจเสีย ไอ้ครั้นจะขอโทษมันก็ไม่ใช่เรื่อง ว่าแล้วโจก็เดินจากไป