บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 20 หน้า 4
เสือมองตามหน้าสลด…ก่อนจะมองกุญแจในมือ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น “บูรพาๆ อยู่รึเปล่า ข้ามีเรื่องจะปรึกษาหน่อย บูรพา” เงียบ สักครู่เคี้ยงก็เปิดประตูเข้ามา และมองหา..เห็นว่าบูรพาไม่อยู่ในห้อง “มันออกไปไหนของมันตอนนี้วะ” เคี้ยงไอโขลกๆ ทำท่าจะเดินออกไป แต่แล้วสายตาก็เหลือบเห็นกระเป๋าเดินทางวางซุกอยู่ใต้เตียง
เคี้ยงเปิดดูกระเป๋า เจอเสื้อผ้า ปืนสำรอง และสมุดเดินทาง เคี้ยงอึ้งไป…เมื่อเห็นสมุดเดินทาง…
บูรพาเพิ่งกลับมาถึง กำลังจะเดินเข้าบ้านแต่แล้วก็เห็นเคี้ยงนั่งไอซึมๆอยู่ที่ริมสระน้ำตามลำพัง บูรพาเดินมาหาเคี้ยง
“ไปดูงานที่ไนต์คลับมาเหรอ”
“ครับลุง”
“พรุ่งนี้จะไปต้องไปเจรจากับท่านรองบารมี เอ็งน่าจะเอาเวลาไปพักผ่อน”
“แล้วทำไมลุงมานั่งที่นี่คนเดียวล่ะครับ“
“นอนไม่หลับ ก็เลยออกมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย“ บูรพาหย่อนตัวลงนั่ง “เอ็งรู้รึเปล่า ปีนี้ข้าอายุ 59 แล้ว ถ้าเป็นราชการปีหน้าก็คงต้องเกษียณ”
“ผมไม่มีบำเหน็จบำนาญจ่ายให้นะลุง”
เคี้ยงยิ้ม “ไม่ต้องจ่ายอะไร แค่ไม่ทิ้งกันก็พอแล้ว” บูรพาหุบยิ้ม…. “นักเลงสมัยก่อนปกครองกันจริงจังกว่าสมัยนี้ ไอ้เรื่องทรยศหักหลังก็เลยไม่ค่อยมี สมัยก่อนน่ะอย่าว่าแต่ทรยศเลย แค่คิดตีตัวออกห่างก็มีโทษถึง”ตาย”” เคี้ยงหยิบปืนออกมาวางที่โต๊ะและหันมามองบูรพา ทำเอาบูรพาเสียวสันหลังวูบ “เอ็งว่ามันเกินกว่าเหตุมั้ยวะ”
บูรพาเลี่ยงๆ “แล้วลุงคิดว่ายังไง”
“ไม่…” บูรพายิ่งหนาว “เพราะหัวใจในการเอาชนะคู่ต่อสู้มันอยู่ที่การเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เอ็งลองคิดดูสิ ถ้านักเลงทำตัวเหมือนนักการเมือง พอเบื่อพรรคเก่าก็โผไปหาพรรคใหม่ หรือไม่พอพรรคมีปัญหาก็เปิดตูดโกยแนบ ทำอย่างนี้มันจะอยู่กันได้ยังไง”
“แล้วคนที่เบื่อหน่ายวงการล่ะ ทั้งๆที่ไม่ได้คิดจะหนีหรือว่าจะทรยศ พวกนั้นก็ต้องตายด้วยเหรอ”
“ก็บอกแล้วว่าเป็นนักเลง เป็นอันธพาล จะมัวมาพินิจพิเคราะห์อะไรได้อีก ลงว่าเอาใจออกห่างก็คือทรยศทั้งนั้น…โดยเฉพาะคนที่เป็นหัวหน้า” เคี้ยงยกปืนเล็งมาที่บูรพา
หลังจากลุ้นอยู่สักพักบูรพาก็อ่านสายตาเคี้ยงออก “ลุงยิงผมไม่ลงหรอก”
เคี้ยงค่อยๆระงับโทสะ ลดปืนลง….“พรุ่งนี้หลังจากเจรจาเสร็จ ข้าจะรอฟังคำตอบของเอ็งอีกครั้ง”
บูรพานิ่ง…เคี้ยงผละลุกจากไป