บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 22 หน้า 11

“แกรู้มั้ย สี่ปีในคุกของแกฉันไม่เคยนอนหลับฝันดีเลยสักครั้งเดียว เฝ้าแต่นับวันรอให้แกออกมาอโหสิให้ฉัน หนึ่งปีต่อมาพอแกพ้นโทษ แกก็ไม่ยอมกลับบ้าน พ่อต้องร้องไห้….  ฉันจะขอร้องแกให้เปลี่ยนใจสักครั้งก็ทำไม่สำเร็จ ถ้าแกเป็นฉัน แกคิดว่ายังจะทำอะไรได้อีก นอกจากฝังความผิดทั้งหมดเอาไว้ในหัวของตัวเอง ฉันไม่เคยโกรธที่แกทำร้ายฉันบูรพา เพราะฉันคิดอยู่เสมอว่าทุกการกระทำของแกก็ คือบาดแผลที่ฉันต้องชดใช้ ฉันไม่รู้ และฉันก็ไม่สนด้วยว่าในหัวใจของแกจะรับสิ่งเลวร้าย มามากมายมหาศาลขนาดไหน แต่อย่างเดียวที่ฉันรู้ ก็คือฉันยังทนได้! และจะทนต่อไปจนกว่าแกจะรู้สึกดีขึ้น ! จนกว่าแกจะยอมกลับมาเป็นบูรพาคนเดิม! จนกว่าแกจะยอมกลับบ้าน…..! รู้ไว้เถอะบูรพา ทุกความทรมานของแกตลอด 5 ปี มานี่ ฉันยินดีรับมันไว้เอง” ตะวันฉายน้ำตาพราก  

บูรพานิ่งอึ้งสายตาเหลือบเห็นธิชาซึ่งไม่รู้ลงจากรถมาแต่เมื่อไหร่กำลังยืนนิ่งมองตะวันฉายทั้งน้ำตา คาดไม่ถึงว่าตะวันฉายจะแบกรับภาระเอาไว้มากมายขนาดนี้  เธอมองมาที่บูรพาอย่างวิงวอน

บูรพานิ่งคิดถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านมา “ฟังนะ ฉันจะพูดแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น แกชดใช้มาพอแล้ว” ตะวันฉายเหมือนคนถูกถอนคำสาป  ทั้งเนื้อทั้งตัวนิ่งทื่อไป บูรพายิ้ม “ฉันยกโทษให้แก”

ตะวันฉายหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา  บูรพาเดินเข้าไปยืนตรงหน้าปล่อยให้ตะวันฉายรวบตัวเข้าไปกอดเอาไว้ ธิชายิ้มออกทั้งน้ำตา ตะวันฉายกอดน้องชายไว้อีกครั้ง

ตะวันฉายตั้งสติ “เอาล่ะ เดี๋ยวเรือจะมาแล้วแกกับธิชาเตรียมตัวเดินทางเถอะ”

บูรพาพยักหน้า แต่แล้ว…เสียงปืนนัดหนึ่งก็ดังขึ้น….ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ…..ตะวันฉายก้มลงมองที่ข้อแขนของตัวเอง  เขาถูกยิง แต่เมื่อเงยหน้าเมื่อคิดได้ว่ากระสุนนัดนั้นทะลุออกมาจากตัวของบูรพา…บูรพามองหน้าตะวันฉาย ก่อนจะค่อยๆก้มลงมองตัวเอง เห็นมีรอยถูกยิงทะลุออกมาจากอกด้านขวาใกล้ๆบริเวณบ่า…เลือดฉีดกระเซ็น บูรพาชักปืนหันกลับไป ทัศน์เดินถือปืนฝ่าสายหมอกมาแต่ไกล ทัศน์ยิ้มก่อนจะเหนี่ยวไกยิงอีกนัด

กระสุนนัดที่สองส่งร่างบูรพาผงะหงายไปทันที

 ตะวันฉายได้สติ ตกใจ “บูรพา!” ตะวันฉายรีบช้อนประคองร่างบูรพาและชักกระหน่ำยิงใส่ทัศน์ เห็นเงาทัศน์ไวๆ  พลิกตัวหลบเข้าที่กำบัง ตะวันฉายถือโอกาสนั้นลากบูรพาหลบไปเช่นกัน

ธิชาตกใจเปิดประตูลงมาจากรถ “บูรพา!  ผู้หมวด!”

“อย่าลงมาธิชา! กลับขึ้นรถไป!”

ธิชาชะงัก  โดยไม่รู้ว่าทัศน์ปรากฏตัวออกมาจากไอหมอกทางเบื้องหลังยกปืนขึ้นจ่อจะยิง

“ธิชา!” บูรพาแข็งใจผลักตะวันฉายออก  และโผไปนอกที่กำบัง “ธิชาหมอบ!” บูรพาร้อง ธิชารีบหมอบลง บูรพายิงใส่ทัศน์พลางวิ่งไปหลบอีกด้าน  ทัศน์วิ่งตามขนาบยิงบูรพาในฟากตรงข้าม

บูรพากับทัศน์ระเบิดความแค้นใส่กันอย่างบ้าคลั่งไปจนต่างฝ่ายต่างหลบเข้าหาที่กำบัง

ตะวันฉายถือโอกาสนั้นดึงตัวธิชาหลบเข้ามาข้างรถ “คุณรอผมตรงนี้ ผมจะไปช่วยบูรพา จำไว้ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นอย่าโผล่ออกไปเด็ดขาด”

“ระวังตัวด้วยนะคะผู้หมวด“