บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 22 หน้า 13
ทัศน์แย่งปืนได้สำเร็จและยิงใส่บ่าตะวันฉายจนล้มคว่ำลง ก่อนจะเล็งใส่บูรพาอีกคน ในวินาทีเดียวกับที่บูรพาเติมกระสุนเสร็จและเล็งปืนใส่ทัศน์เช่นกัน นิ้วของทั้งสองฝ่ายเหนี่ยวไก… ปืนสองกระบอกต่างลั่นกระสุน
บูรพาถูกยิงผงะไปเช่นเดียวกับทัศน์
บูรพา ตะวันฉาย และทัศน์ต่างนอนจมกองเลือดขยับลุกกันไม่ไหว ทัศน์อาศัยเลือดทรหดกัดฟันลุกขึ้นนั่ง จะยิงบูรพา แต่แล้วตะวันฉายก็อาศัยเลือดบ้าแผดร้องโถมเข้ารวบตัวทัศน์จนล้มไป ทัศน์พยายามสลัดตะวันฉายออก…แต่กลับถูกล็อคแขนจากข้างหลัง
“บูรพา ยิงมัน”
“อย่า อย่า”
บูรพาแข็งใจยืนขึ้นเล็งปืน
“ยิงมัน ยิงมัน”
บูรพายิงไม่ถนัด เห็นปืนในมือทัศน์ลั่นใส่แบบไม่รู้ทิศทางเหมือนจะขู่ไม่ให้บูรพาเข้ามาใกล้ ทัศน์ซึ่งโดนล็อคแขนจากข้างหลังลดปืนลงยิงขาตะวันฉายจนล้มลง และหันไปจะยิงบูรพา บูรพาถือโอกาสนั้นยิงใส่ทัศน์ ตะวันฉายที่ล้มลงคว้าปืนได้ยิงใส่ทัศน์ บูรพากับตะวันฉายกระหน่ำยิงทัศน์จนพรุน ทัศน์เข่าทรุดล้มลงขาดใจตาค้าง….
บูรพาทิ้งตัวลงหอบ…เหนื่อยจนทรมาน ตะวันฉายหลับตาลงหายใจทั่วท้อง ท่าทางหืดขึ้นคอกว่าจะพิชิตทัศน์ลงได้
ธิชากับตะวันฉายประคองบูรพามานั่งรอเรือด้วยกัน ทั้งคู่ได้รับการปฐมพยาบาลกันไปแล้วตามมีตามเกิด ตะวันฉายกับบูรพาหันมามองหน้ากัน…
“แกไม่เป็นไรนะ”
บูรพาเพลีย “ยังไหว”
บูรพาได้แต่นิ่งเงียบ ทั้งคู่มองไปและเห็นเรือภราดร 4 แล่นใกล้เข้ามาช้าๆ สีหน้า ธิชา ตะวันฉาย บูรพามองเรือซึ่งเป็นความหวังของในใจแต่ละคน บูรพามองหน้ากันกับตะวันฉาย ระลึกว่าเวลาของการพลัดพรากมาถึงแล้ว
“เรือมาแล้ว”
“ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก”
บูรพานิ่งคิด และไม่มีคำตอบให้ “ฉันฝากดูแลพ่อด้วย”
“ไม่ต้องห่วง แกเตรียมตัวเดินทางเถอะ”
บูรพามองตะวันฉายก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับมือกับตะวันฉาย “ถ้ามีโอกาสฉันจะส่งข่าวมา”
“ไม่ต้องหรอก ฉันว่าทางนี้คงมีคนตามล่าตัวแกอีกนาน ทางที่ดีอย่าชี้เบาะแสของตัวเองดีกว่า”
“ถ้างั้น..ถ้าฉันรอดตายฉันส่งโปสการ์ดมาถึงแกก็แล้วกันจะให้ฉันเขียนบอกแกว่ายังไง”
“แค่บอกว่าแกเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ก็พอแล้ว”
บูรพารู้สึกตื้นตันใจ ธิชามองทั้งคู่ก่อนจะตัดสินใจล้วงกระเป๋าเป้เดินทางของตนเองออกมาและส่งให้ตะวันฉาย “ผู้หมวดคะ ฉันกับบูรพาไม่มีของมีค่าอะไรติดตัวมากมายนอกจากสิ่งนี้ บางทีมันอาจจะมีความหมายสำหรับคุณ”