บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 22 หน้า 15
สารวัตรเมธาที่โดยสารมากับยักษ์ในรถอีกคนหนึ่ง ยักษ์มองตามท้ายรถหน่วยอินทราชที่แล่นนำอยู่ข้างหน้า ยักษ์มีสีหน้าหนักใจเหลือบมองเมธาเป็นระยะก่อนจะตัดสินใจถาม “สารวัตรครับ ถ้าเกิดผู้หมวดช่วยนายบูรพาขึ้นมาจริงๆ สารวัตรจะทำยังไงครับ”
“ทำไมหมู่ไม่วิทยุไปถามหน่วยอินทราชข้างหน้าโน่นล่ะ นอกจากภาวนาผมก็คงทำอะไรไม่ได้อีกแล้วหมู่ ขออย่าผู้หมวดตะวันฉายติดร่างแหไปกับน้องเลย”
ยักษ์หน้าเสีย ขบวนรถตำรวจแล่นไปอย่างรวดเร็ว
ตะวันฉายวิ่งกลับมาที่สะพานอย่างร้อนรน ก่อนจะตะโกนบอกบูรพากับธิชา “บูรพา ธิชา รีบขึ้นมาเร็วเข้า”
ธิชางง “ผู้หมวด”
“กลับไปที่รถเร็ว เรือไม่มาแล้ว”
ธิชาตกใจไม่เชื่อหู “คุณว่าอะไรนะคะ”
“เกิดอะไรขึ้น” บูรพาถาม
“ตำรวจกำลังมาที่นี่ ส่งหน่วยล่าสังหารมาด้วย” บูรพากับธิชาต่างช็อคกันไป โดยบูรพาถึงกับอึ้งไปกับชะตากรรมของตน ตะวันฉายเร่ง “รีบหนีกันเถอะ เร็ว”
ธิชาประคองบูรพาให้หนี ตะวันฉายเข้าไปช่วยอีกแรง
ตะวันฉายกับธิชากำลังจะประคองบูรพามาที่รถแต่แล้วธิชาก็ต้องชะงัก...“ผู้หมวด”
ตะวันฉายชะงักตามเมื่อเห็นรถหลายคันแล่นเข้ามา มองไปเห็นขบวนรถของกองปราบและหน่วยอินทราชได้มาถึง ทั้งสามได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก บูรพาถึงกับสลดวูบ บูรพารำพึง “ฉันหนีไม่พ้นแล้ว”
“ไม่ แกต้องไปรอด ฉันไม่ยอมให้แกตายแบบนี้เด็ดขาด” ตะวันฉายมองไปรอบตัว “ลองไปดูด้านโน้นก่อน เร็วเข้า !”
ตะวันฉายกับธิชาประคองบูรพาหลบไปอีกทาง ไม่นานนักรถของตำรวจแล่นเข้ามาจอดบริเวณรถของเสือ
ที่ปลายท่า เห็นมีรถเก่าๆคันหนึ่งจอดอยู่ริมน้ำ ตะวันฉายมองดูรอบตัวเห็นว่าไม่มีทางไป แถมสถานที่ยังเปิดโล่งเสียอีก “ขึ้นไปหลบบนรถนั่นก่อน”
ทั้งคู่ช่วยประคองบูรพาไปนั่งที่เบาะท้ายรถ ตะวันฉายหันไปถามธิชา “รถมีน้ำมันรึเปล่า”
ธิชาดูหน้าปัด “มีค่ะ”
ตะวันฉายรีบปราดขึ้นนั่งที่นั่งคนขับ แล้วกระชากสายไฟออกมาเพื่อจะต่อสายตรงเพื่อสตาร์ทรถ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินบูรพาหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น...ตะวันฉายกับธิชามองหน้ากันงงๆ เห็นบูรพาชี้ไปที่กระจกหูช้าง ตะวันฉายมองตามไปก่อนจะหันไปมองนอกตัวรถอย่างไม่เชื่อสายตา ล้อหลังของรถไม่มี...แต่ยกค้างอยู่บนแม่แรง...ตะวันฉายอึ้ง ยังได้ยินเสียงบูรพาหัวเราะ ตะวันฉายเหมือนจะร้องไห้จนบูรพาต้องตบบ่าเตือนให้ขำเหอะ ตะวันฉายถึงหัวเราะตามน้องออกมาด้วยความสมเพชตัวเอง