บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 10

โจผลักประตูเข้ามาในตู้โทรศัพท์ และล้วงหาเศษเหรียญเป็นพัลวัน ท่าทางยังลนลานตื่นกลัวต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอชะงักมองไปที่มือของตนเอง...มือโจที่กำลังจะหยอดเหรียญ สั่นกึกๆๆๆด้วยความกลัว เธอแข็งใจหยอดเหรียญ และกดหมายเลขไปที่กองปราบ

“ฮัลโหล นี่โจพูดนะ หมู่เสือเหรอ ผู้หมวดอยู่รึเปล่า ใช่ มีข่าวด่วนจะบอก งั้นเหรอ...ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปหาผู้หมวดเอง อย่าเพิ่งถามเซ้าซี้ได้มั้ย แค่นี้นะ” โจวางหูโทรศัพท์ แต่แล้วก็มีมือเอื้อมมาจับบ่า โจสะดุ้งผวาหันไปจึงพบว่าเป็นตุ๊ก “ตุ๊ก!!!”

“ตะกี้ได้ยินเด็กในร้านมันบอกว่าคุณชัชเค้าโวยวายอะไรกับมึงงั้นเหรอ เกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ”

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร”

ตุ๊กสงสัยอาการพิรุธ “แล้วนี่มึงโทรหาใคร”

“เพื่อน”

“เพื่อนที่ไหน กูรู้จักหรือเปล่า” โจไม่มีใจจะตอบ ขยับจะเดินหนี ตุ๊กรีบคว้าแขนไว้ “โจ”

โจสะบัดแขน “โธ่เว้ย บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิวะ”

ตุ๊กมองจับผิด “อีโจ มึงขายข่าวให้ตำรวจใช่มั้ย ที่คุณชัชเค้าโวย คนข้างในเค้าได้ยินกันนะ”

“มึงอย่ามาหาเหาใส่หัวกูนะตุ๊ก กูฉุนแล้วนะมึง”

“กูห่วงมึงหรอกกูถึงพูด มึงรู้รึเปล่าคนของป๋าถ้าถูกจับได้ว่าเป็นสายให้ตำรวจจะมีสภาพเป็นยังไง” โจนึกหวาด...“กูเพื่อนมึงนะโจ ถ้ามึงไม่ไว้ใจกูแล้วมึงจะไว้ใจใครได้อีก มึงนึกว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ตำรวจมันจะคุ้มกะลาหัวมึงได้งั้นเหรอ”

“ตุ๊ก! ขืนมึงว่ากูเป็นสายตำรวจอีกคำ กูตบฟันร่วงจริงๆด้วย ทนไม่ไหวแล้วนะโว๊ย มึงจะใส่ความกูเหรอ”

ตุ๊กอึ้งที่โจกล้าขู่ตน โจก็เสียใจหน่อยๆ แต่จำต้องเล่นละคร “ชีวิตของมึงเองนะเพื่อน” ตุ๊กเดินจากไป โจมองตามไปอย่างนึกเสียใจที่ทำแบบนั้นกับตุ๊ก

บาร์แห่งหนึ่ง มีพวกคนออฟฟิศมานั่งดื่มกัน ตะวันฉายกำลังนั่งดื่มเบียร์อยู่ ซึมท่าทางเหนื่อยล้ากับปัญหางานและปัญหาใจ

เขานึกถึงตอนที่ตัวเองมีปากเสียงกับธิชาที่หน้าสตูดิโอ

“นี่เป็นคำสั่งของทางเบื้องบน บูรพาล้ำเส้นมามากพอแล้ว”  

“แค่นั้นน่ะเหรอคะ ที่ทำให้คุณเลิกหวังในตัวบูรพา”

“ถึงผมไม่ทำคนอื่นก็ต้องทำอยู่ดี ทำไมคุณไม่มองมุมกลับกันดูบ้างล่ะ สิ่งที่ผมทำอยู่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้วก็ได้”