บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 14 หน้า 4
“ไม่เห็นซะนานเลยนะโยม”
นาคินทร์หันขวับ มองเห็นเป็นหลวงตาใจดียืนอยู่ นาคินทร์กราบ “ผมแย่มากครับหลวงตา..ไม่ค่อยได้มาหากนกเหมือนเมื่อก่อน”
หลวงตายิ้มน้อยๆ “ยึดติดเกินไปก็ใช่ว่าจะดี รักได้คิดถึงได้ แต่ก็ต้องปล่อยวางได้” นาคินทร์มองแบบไม่เข้าใจ “เมื่อรักทำให้เป็นสุขนั้นดี แต่ถ้ารักทำให้เป็นทุกข์..ไม่ดี”
นาคินทร์เริ่มเก็ท “แต่กนกยังไม่สมควรจะตายเพราะฆาตกรคนนั้น”
“สมควรหรือไม่? ไม่ใช่เราหรือใครเป็นผู้กำหนดหรอกโยม บ่วงกรรมที่ทำมาต่างหากคือตัวกำหนด อย่าไปถือโทษโกรธแค้นใคร มนุษย์ทุกคนย่อมเกิดมาใช้กรรมที่ทำไว้ วันนี้ยังมีลมหายใจ..จงทำแต่ความดีสะสมบุญต่อไป..ไม่สร้างเวรกรรมเพิ่มอีก..จะถือเป็นกุศลให้โยมเค้าด้วย”
นาคินทร์สายตาอ่อนโยนลง หลวงตามองนาคินทร์อย่างเมตตา “กรรมอยู่ที่การกระทำนะโยมนะ”
หลวงตาพูดจบก็เดินออกไป นาคินทร์กราบตามหลัง ก่อนจะหันมามองรูปกนกสายตาแอบสับสน “กนก..พี่.. พี่” นาคินทร์ถอนใจเฮือก ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง
นาคินทร์ชะงักกึก!!ผู้หญิงคนนึง เดินอยู่ไกลๆ เห็นแต่ด้านข้างๆ นาคินทร์ชะงัก มองนิ่ง ส่ายหน้าช้าๆ “ไม่”
ผู้หญิงคนนั้นหันมายิ้มๆ เห็นหน้าเต็มๆ เธอคือ “กนกวลี”!!! นาคินทร์ช็อค หงายหลัง นาคินทร์หันกลับมามองรูปกนกวลี แล้วหันไปมองตรงเมื่อกี้อีกที ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว นาคินทร์มึนงงช็อคเหมือนโดนฟ้าฟาด “กนก..พี่เห็นกนก”
นาคินทร์มึนตึ้บกลับมามองรูปอีกที ก่อนจะหันกลับไปมองตรงเมื่อกี้แล้วลุกพรวดวิ่งตามออกไป
บริเวณวัด นาคินทร์วิ่งมาตามทาง ปากก็ตะโกน “กนก!!! กนกวลี!! รอพี่คินด้วย!!”
นาคินทร์วิ่งมาหยุดยืน เหนื่อย เหลียวมองไปรอบๆ นาคินทร์ยืนอยู่คนเดียว เวิ้งว้าง ไม่มีกนกหรือใครๆนาคินทร์ทรุดลง...หมดแรง “กนก”
ที่ร้านกาแฟ พนักงานเสิร์ฟวางนมชมพูตรงหน้าพิงค์ แล้วเสิร์ฟกาแฟร้อนให้อัครินทร์ สองคนทำท่าจะคุยกัน แต่ทันใดนั้นเสียงหมาเห่าดังขึ้น อัครินทร์มองหา “หมาที่ไหนเห่า”
พิงค์ก้มพูดข้างๆ “ชู่ว์!!เงียบก่อนลูก แม่คุยธุระ”ฃ
อัครินทร์มองพิงค์งงๆ แบบบ้ารึเปล่า ก่อนจะค่อยๆ เอียงลงมองข้างๆ พิงค์ เสียงหมาเห่าดังรัว อัครินทร์สะดุ้ง “เฮ่ย!!”
พิงค์แว้ดดุอัครินทร์ “นี่!! อย่าเสียงดังสิ ลูกฉันตกใจหมด!!”
“ลูกคุณ??”
พิงค์เปิดกระเป๋าเอาลูกหมาตัวเล็กจิ๋วน่ารักออกมากอดหอม “หืมม์!!ลูก... ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลูก” พิงค์ค้อนอัครินทร์ “คนอะไรใจร้าย ทำลูกตกใจ เกิดหัวใจวายไปจะทำไงเนอะลูกเนอะ”