บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 24 หน้า 2
นาคินทร์อึ้งไป แอบอายซะด้วยซ้ำ เจอกนกรัตน์ถามตรงแบบนี้ ได้แต่ยิ้มน้อยๆ หลบตาไป ไม่ตอบ กนกรัตน์นึกแผน ถอนใจ “นึกๆ แล้วก็ใจหายนะคะ”
“มีอะไรเหรอครับ”
กนกรัตน์หน้าเศร้า “เคทไม่รู้..ว่าเคทจะได้อยู่กับพี่คินแบบนี้อีกนานแค่ไหน”
นาคินทร์อึ้ง “ทำไมล่ะครับ”
กนกรัตน์ถอนใจเศร้า น้ำตาเริ่มคลอจริงๆ “อย่างที่เคทเคยบอกพี่คินไงคะ คุณพ่อคุณแม่อยากให้เคทกลับไปช่วยธุรกิจของท่านที่อเมริกา”
นาคินทร์อึ้ง กนกรัตน์น้ำตาหยด ช้อนตามองนาคินทร์ “เคทไม่อยากไป” หญิงสาวกุมมือนาคินทร์ “เคทไม่อยากจากพี่คิน” พูดแล้วก็เอาหน้าแนบมือนาคินทร์ “เคทกลัว..กลัวว่าถ้าจากกันแล้ว” สายตาแอบแว่บร้าย “เราจะไม่ได้พบกันอีก” กนกรัตน์ผละกลับมาจ้องตานาคินทร์ ตั้งใจถาม “เคทกลัวการพลัดพราก หรือว่าพี่คินไม่กลัวคะ”
สายตาของนาคินทร์บ่งบอกว่าเขาความกลัว ‘การพลัดพราก’ มากที่สุด
กนกรัตน์รุกกอดแน่น “เคทจะทำยังไงดีคะ พี่คิน..เราควรจะทำยังไงดี”
นาคินทร์หน้าเสีย กอดกนกรัตน์ไว้ ซักพัก ก็ผละออก “ใจเย็นๆ นะครับ เป็นไปได้มั๊ย พี่ขอคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของกนกก่อน”
กนกรัตน์ตระหนก แอบหวั่นในใจ แต่ยังแสร้างทำตาแป๋ว “เอ่อ..อะไรนะคะ”
“พี่รู้ว่าพูดคุยทางโทรศัพท์มันไม่ค่อยเหมาะ พี่ควจจะไปพบท่านด้วยตัวเอง”
กนกรัตน์รีบตัดบท ทำท่าปวดหัวปุ๊บปั๊บ “โอ๊ย”
“กนก!! กนกเป็นอะไรครับ”
กนกรัตน์มารยา “ไม่ทราบค่ะ ปวดหัว ปวดหัวมาก”
“ใจเย็นๆ นะครับกนก” นาคินทร์รีบจะจับเอนลง กนกรัตน์โน้มคอนาคินทร์ล้มลงโซฟาไปด้วยกัน สองคนจ้องตากัน
กนกรัตน์สายตาเว้าวอน “วันข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ เราอาจจะต้องพรากจากกันไปอย่างไม่มีวันที่จะได้พบเจอกันอีก” นาคินทร์อึ้ง กนกรัตน์โน้มคอนาคินทร์ลงมาแทบจะจมูกชน “เคทคงจะเสียใจมาก เคทรักพี่คินคนเดียว”
นาคินทร์เคลิ้มจูบกนกรัตน์ กนกรัตน์สมใจคิดว่าสำเร็จตามแผนแน่แล้ว ทันใดนั้นมือถือนาคินทร์ดัง นาคินทร์ผงะออก กนกรัตน์หน้าหงิกเคืองสุดๆ
นาคินทร์เหมือนได้สติ มองโทรศัพท์ บอกกับกนกรัตน์ “ยัยนารถโทร.มา..พี่ขอโทษนะครับ” นาคินทร์รับโทรศัพท์ “ว่าไง” ชายหนุ่มตกใจ “อะไรนะ ตะวันเป็นอะไร”
กนกรัตน์หันขวับ ตาโต โมโห นาคินทร์ลุก “พี่จะไปเดี๋ยวนี้”
นาคินทร์วางหู กนกรัตน์รีบเกาะแขนไว้ “พี่คิน ไม่นะคะ”