บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 1 หน้า 4
“ลุงเก็บไว้เถอะจ๊ะ” พูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันที
ลุงขับแท็กซี่ร้องลั่นอีก “เดี๋ยว..หนูๆๆ”
ปานตะวันชะงัก หันมา ทีท่าร้อนรน “หนูให้ลุงจริง ๆ ค่ะ..ฉันไม่เอา”
ลุงขับแท็กซี่ยื่นกระเป๋าสะพายให้ ปานตะวันชะงัก “ไม่เอาเหรอ?”
ปานตะวันยิ้มแหยๆ รีบรับ “เอาค่ะ ขอบคุณค่ะลุง..คือ..หนูรีบมากน่ะคะ..ขอบคุณนะคะ” แล้วปานตะวันก็วิ่งออกไปทันที
บริเวณท่าอากาศยานที่รอรับผู้โดยสาร ปานตะวันวิ่งกระหืดกระหอบมายืนชะเง้อมอง เริ่มใจเสียว่าตัวเองมาช้าไปรึเปล่า มองนาฬิกา ชะเง้อมองหา “แย่แล้ว” ปานตะวันชะงัก ตาโต ดีใจสุด ๆ “พี่อาร์ต ..พี่อาร์ต”
พี่อาร์ตเดินเข็นรถกระเป๋าเดินตรงมา ปานตะวันโบกมือให้ หน้าบานสุดขีด “ทางนี้ค่ะ..พี่อาร์ต”
พี่อาร์ตชะงักนิดนึง ก่อนจะเข็นกระเป๋าตรงมาหา
“พี่อาร์ต..ตะวันนึกว่าตะวันมาไม่ทันซะแล้วค่ะ..ตะวันดีใจที่สุดเลย ตะวันคิด..ถึง”
ปานตะวันต้องชะงัก เมื่อเห็น “มิลค์” ก้าวเข้ามายืนข้าง ๆ อาร์ตควงแขนหมับ ปานตะวันอึ้ง
“อ๋อ..เนี่ยคงจะเป็น ปานตะวันอดีตคู่หมั้นที่พี่อาร์ตเคยเล่าให้มิลค์ฟังสินะ”
ปานตะวันอึ้ง มองหน้ามิลค์แล้วหันไปมองหน้าพี่อาร์ต
“คือ..เดี๋ยวนะมิลค์..ให้พี่คุย”
มิลค์ทำท่าไม่สน “หน้าจืดเป็นเต้าหู้ แถมยังแต่งตัวป้ามาก ๆ” มิลค์ขำ “ก็สมแล้วแหละที่พี่อาร์ตจะถอนหมั้น”
“ถอนหมั้น?!” ปานตะวันหันมองหน้าอาร์ต
“ตะวัน..คือ..ความจริงที่พี่นัดตะวันให้มาเจอวันนี้ก็เพราะอยากจะบอกเรื่องของพี่กับมิลค์”
“พี่กับมิลค์??”
“เอ่อ…ใช่ คือ..ความจริง.. พี่กับมิลค์คบกันมาได้ 2 ปีกว่า ๆ แล้ว”
มิลค์แหวใส่ “ไม่ได้คบกันเฉย ๆ” มิลค์พูดใส่หน้าปานตะวัน “ตอนนี้ฉัน “ท้อง” กับพี่อาร์ตด้วยย่ะ”
ปานตะวันแทบทรุด “ท้อง???”
“ตะวัน..พี่..ขอโทษ”
ปานตะวันมึนตึ้บก่อนจะเรียกสติ ถอดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย มือสั่น ยื่นให้อาร์ต “ถ้า ..ถ้างั้น ก็เอาแหวนของพี่อาร์ตคืนไปเถอะค่ะ”
มิลค์ปัดแหวน “ไม่!! ห้ามเอามาเก็บไว้นะพี่อาร์ต!!” มิลค์หันมาพูดกับปานตะวัน “จะเอาไปขายไว้จ่ายค่าเช่าบ้านอะไรยังไงก็ตามใจเธอ ได้ยินว่า ‘จน’ ไม่ใช่เหรอ?? ฉันก็ไม่ใช่คนใจดำอะไรนักหรอก แต่บอกคำเดียว.. จากนี้ไปห้ามมายุ่งกับผัวฉันอีก..เด็ดขาด!!!”