บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 7
มุมหนึ่งบ้านไกรตระกูล ปานตะวันเดินจ้ำอ้าวมาหานารถนรินทร์ที่นั่งเล่น มีใบตองคอยดูแลเข็นรถเข็นให้
“ทานข้าวเสร็จแล้วเหรอคะพี่ตะวัน..เร็วจัง” นารถนรินทร์ยิ้มแฉ่ง
ใบตองตาวิบวับ “นั่นสิคะ น่าจะทานกันให้นาน ๆ กว่านี้..อุ๊บส์!” ใบตองสะดุ้ง เอามือปิดปากตัวเอง ปานตะวันมองใบตองแบบ..รู้ด้วย???
นารถนรินทร์รีบช่วย “ไปเลย..พี่ใบตอง ตะกี้บอกจะรีบไปนวดให้คุณแม่ไม่ใช่เหรอ?”
“นวด?? นวดอะไรคะ?? นวดไปแล้ว!!!”
นารถนรินทร์อ่อนใจ ขยิบตาส่งซิกให้ ใบตองซื่ออีก ปราดเข้าจับตานารถนรินทร์แหกดู “เอ๊า! อยู่ดี ๆ อะไรเข้าตาซะล่ะคะ..คุณน้องนารถ ไหนให้ใบตองดูซิคะ”
นารถนรินทร์ไม่รู้จะทำไงเลยเอานิ้วจิ้มตาใบตองซะเลย “นี่แน่ะ!!”
ใบตองร้องลั่น เอามือกุมลูกกะตา “โอย ๆๆ”
“รีบไปเลยค่ะ นารถจะอยู่กับพี่ตะวัน 2 คน”
ใบตองกุมตา “ค่ะ ๆๆ..โอย!..แหม..บอกกันดี ๆ ก็ได้” ใบตองเอามือกุมตา เดินบ่น ๆ ออกไป
นารถนรินทร์ลอบมองปานตะวัน นารถนรินทร์อมยิ้ม “ทานสปาเก็ตตี้ฝีมือพี่คินอร่อยมั้ยคะ?”
ปานตะวันหันขวับ อึ้ง? รู้กันทั้งบ้าน? “เอ่อ”
นารถนรินทร์ยิ้ม “พี่ตะวันโชคดีมากนะคะ เพราะน้อยคนมากที่จะมีโอกาสได้ทานอาหารฝีมือพี่คิน”
ปานตะวันทำหน้าไม่ถูก
“โดยเฉพาะ ‘ผู้หญิง’ที่ผ่านมา นอกจากคุณแม่ นารถ แล้วก็น่าจะมีแค่พี่กนกที่พี่คินยอมทำอาหารให้ทาน”
ปานตะวันสงสัย “กนก??”
นารถนรินทร์ยิ้มน้อยๆ จับมือ “ค่ะ..พี่กนก..พี่ตะวันคะ พี่ตะวันต้องสงสาร ต้องเห็นใจพี่คินให้มากๆ นะคะ”
ปานตะวันงงๆ “ทำไมล่ะคะ? ทำไมพี่ถึงต้องสงสารเห็นใจคุณนาคินทร์ด้วย”
นารถนรินทร์ถอนใจเฮือก จะเล่า “ก็เพราะว่าพี่คินทร์เค้า”
“ยัยนารถ!!!” สองคนสะดุ้ง หันขวับกลับไปมอง ‘นาคินทร์’ ก้าวเข้ามายืน นาคินทร์ยิ้มใสเดินมาหา “คุยอะไรกันอยู่ มัวแต่คุยกันอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่จะหายซะทีล่ะเรา” นาคินทร์ขยี้ผมนารถ
“อะไรกันคะพี่คิน เมื่อเช้าก็เพิ่งจะทำกายภาพไปเอง ใจคอจะให้ทำทั้งวันเลยเหรอคะ พี่ตะวันดูหน้าไว้นะคะ..พี่ชายใจโหด!!”