บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 7 หน้า 5
นาคินทร์สีหน้าโกรธจัด หันหลังกลับขวับไปเจอหน้าปานตะวันทื่ยืนอยู่ใกล้ด้านหลัง ปานตะวันสะดุ้งเมื่อเห็นสีหน้านาคินทร์ “เอ่อ..คุณ..เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
นาคินทร์จ้องมองปานตะวัน คิด ดับอารมณ์ ถอนใจเฮือก จ้องมองหน้าปานตะวัน พูดเสียงเรียบ ๆ
“เมื่อ 2ปีก่อน ผมแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมรักที่สุด..แต่แล้วเค้าก็ต้องมาจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ”
นาคินทร์เล่าด้วยน้ำเสียงแอบสั่นเครือ ปานตะวันฟังแล้วรู้สึกสงสารจนตัดสินใจเอื้อมมือไปบีบต้นแขนของนาคินทร์เบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ
“เสียใจด้วยนะคะ ดิฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณดี”
นาคินทร์เลิกคิ้ว ถาม “คุณเข้าใจดี”
ปานตะวันพยักหน้าหงึกๆ “ค่ะ..การสูญเสียคนที่เรารักมันเจ็บปวด ทรมาน และอ้างว้างแค่ไหน ฉันเข้าใจดี”
นาคินทร์มอง...รอฟังต่อ ปานตะวันถอนใจเฮือก “ฉันเองก็สูญเสียคุณพ่อคุณแม่ไปพร้อม ๆ กันเพราะอุบัติเหตุ ตั้งแต่ฉันยังเรียนไม่จบ”
นาคินทร์ตาวาว..’อุบัติเหตุ’
“ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของฉันมันก็เปลี่ยนไป”
นาคินทร์พยักหน้าหงึก ๆ
“ผมเองก็เหมือนกัน..ชีวิตของผมมันก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน”
นาคินทร์มองหน้าปานตะวัน..นึกในใจ..เพราะคุณ!! ปานตะวันไม่รู้เรื่อง มองหน้านาคินทร์ตาแป๋ว นาคินทร์มองหน้าปานตะวัน กลืนอารมณ์ไว้ ก่อนจะบอก
“ช่างเถอะ..ถึงยังไง เขาก็ไม่มีวันจะกลับมาหาผมได้อีกแล้ว อีกอย่าง..ถ้าผมไม่เสียเขาไป ผมก็คงไม่มีโอกาสได้พบคุณ”
ปานตะวันอึ้ง นาคินทร์ค่อย ๆ ยกมือขึ้นลูบแก้มปานตะวัน “รู้มั้ยครับ..ปานตะวัน? คุณคือดวงตะวันที่ชุบชีวิตและหัวใจที่เจ็บปวดอ้างว้างของผมให้กลับมาสดใสได้อีกครั้ง”
นาคินทร์กลืนเลือดในทุกคำพูด ซึ่งก็คุ้มแสนคุ้มเพราะดวงตากลมโตของปานตะวันมองหน้าเขาอย่างตื่นตะลึง นาคินทร์ส่งแววตาจริงใจสุดฤทธิ์ “จากใจครับ” นาคินทร์เอามืออีกข้างจับมือปานตะวันมาแตะไว้ที่อกซ้าย “ผมพูดจากหัวใจ”
ปานตะวันเคลิ้ม เบาหวิว “คุณนาคินทร์”
นาคินทร์ใช้มือข้างที่จับแก้มปานตะวันอยู่ค่อย ๆ โน้มคอปานตะวันมาใกล้ ก่อนจะค่อย ๆ จูบหน้าผาก จมูก และ..ปาก คราวนี้ปานตะวันเคลิ้มตาม เพราะเริ่มมีใจไปกับนาคินทร์ซะแล้ว สองคนค่อยๆ ผละออกมาจ้องมองตากันหวาน ท่ามกลางท้องทะเลสวยงาม
ในห้องสัมมนาโรงพยาบาล อัครินทร์ยังยืนบรรยายอยู่ที่เดิม หันไปเห็นพราวพรรณรายนอนฟุบหลับอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมก็ถอนใจเฮือก แล้วเดินไปยืนมองใกล้ๆ “คุณ..ตื่น”