บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 7 หน้า 4
นาคินทร์ยิ้ม “แต่วันนี้ผมพาคุณมาแล้ว”
ปานตะวันต้องหลบตาหวานที่นาคินทร์มองมา
“มาถึงแล้ว คุณต้องชิม แล้วจะติดใจ..ไป !!” นาคินทร์ถือโอกาสดึงมือปานตะวันไปที่เพิง มีหม้อขนมอยู่ 3-4 หม้อ “ขอลอดช่องทานที่นี่ 2 ถ้วย เอากลับบ้าน 10 ถุงครับ”
“ลอดช่องหมดแล้วจ้า”
“ห๊า?!” นาคินทร์และปานตะวันพูดพร้อมกัน หันมองหน้ากัน
“โห..คุณยายคะ..เราอุตส่าห์มาตั้งไกลตั้งใจจะมาซื้อลอดช่องอย่างเดียวเลยนะคะเนี่ย” ปานตะวันนึกถึงนารถนรินทร์ “มีเหลือซักถุงมั้ยคะ ถุงเดียวก็ยังดี”
นาคินทร์มองปานตะวันว่าเป็นห่วงนารถนรินทร์จริงหรือ
คนขายมองปานตะวันแล้วมองนาคินทร์ยิ้ม ๆ “หมดเกลี้ยงเลยจ๊ะแม่หนู มีแฟนใหม่แล้วเรอะพ่อหนุ่ม?”
นาคินทร์อึ้ง
“ไม่ใช่นะคะ คุณเค้าเป็นเจ้านายหนูค่ะ”
นาคินทร์วูบๆ คิดถึงกนกขึ้นมาจับใจ
“อ้าววว!! โทษที” คนขายหยิบขนมอื่นใส่ถุงให้ 3 ห่อ “งั้นเอาขนมไปนะ ยายให้ อุตส่าห์เป็นลูกค้าประจำมาแต่ไหนแต่ไรอ่ะ ! แม่หนูห่อนึง พ่อหนุ่มห่อนึง อีกห่อฝากไปให้แฟนพ่อหนุ่มด้วยนะ จริงสิ วันนี้ไปไหนซะล่ะ ทำไมไม่พามาด้วย?”
นาคินทร์ชะงัก ปานตะวันอึ้งๆ เพิ่งจะเคยได้ยินว่า ‘มีแฟนแล้ว’ นาคินทร์จุก พูดลำบากยากเย็น “ขอบคุณครับ..ผมเกรงใจ..ไม่ดีกว่า” นาคินทร์พูดจบก็รีบเดินกลับไปขึ้นรถเลย
ปานตะวันงง “คุณนาคินทร์ ขอบคุณนะคะ..หนูไปก่อนนะคะ” ปานตะวันพูดจบก็วิ่งจู๊ดขึ้นรถ
นาคินทร์ออกรถเอี๊ยดไปอย่างเร็ว
นาคินทร์ขับรถเร็ว หน้านิ่ง ปานตะวันหวาดเสียว “คุณนาคินทร์คะ..ขับเร็วเกินไปแล้วนะคะ”
นาคินทร์ไม่พูดไม่จา ยังขับเร็วอยู่ ปานตะวันมองถนน “นี่คุณจะไปไหนคะ ทำไมไม่..”
ไม่ทันได้ถามต่อเพราะนาคินทร์เหยียบคันเร่งซะจนปานตะวันตัวแข็งหลังติดเบาะ พูดไม่ออก
ที่ริมทะเล นาคินทร์เดินดุ่ม ๆ อย่างเร็วไปหยุดยืนที่ริมทะเล จ้องมองออกไปไกลสุดสายตา ปานตะวันวิ่งตามเข้ามาหยุดยืนมองอยู่ห่าง ๆ อย่าง..เอาไงดี?? นาคินทร์ยังยืนมองทะเลอยู่
นาคินทร์นึกถึงตอนที่ตัวเองและกนกวลีมาเที่ยวทะเลด้วยกัน ทั้งคู่กอดรัดยิ้มแย้มกันริมทะเล
เสียงคนขายขนมก้องเข้ามาในหู “ฝากไปให้แฟนพ่อหนุ่มด้วยนะ..ไปไหนซะล่ะ ทำไมไม่พามาด้วย”
นาคินทร์นึกถึงตอนที่กนกหักรถหลบในคืนอุบัติเหตุ
“ไม่!! กนกวลีต้องไม่ตาย!! กนกวลีต้องไม่ตาย!!” นาคินทร์พุ่งกอดศพกนกวลีแน่น “มัน ไอ้คนที่มันวิ่งตัดหน้ารถเมียผม มันอยู่ที่ไหน??”