บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 7 หน้า 3
นาคินทร์ยิ้มแทนคำตอบ
รถนาคินทร์วิ่งฉิวอยู่กลางถนนนอกเมือง นาคินทร์อารมณ์ดี ตรงข้ามกับปานตะวันที่มองซ้าย-ขวา
“คุณนาคินทร์คะ..อีกนานมั้ยคะ..นี่เราออกมานอกเมืองแล้วนะคะ”
นาคินทร์ยิ้ม ๆ ตอบไม่มอง “อีกแป๊บเดียว” นาคินทร์เพิ่มวอลลุ่มเพลงในรถนิดนึงแล้วเพลิดเพลินต่อ
ปานตะวันมีเคืองนิด ๆ อดทนนิ่งต่อได้นิดเดียวก็ถามใหม่ ปานตะวันเสียงดังขึ้นนิดนึงแข่งกับเสียงเพลง “ตกลงขนมของโปรดของคุณนารถนี่มันอยู่ที่ไหนเหรอคะ? ขนมอะไรทำไมมันอยู่ไกลขนาดนี้?”
นาคินทร์ฮึมฮัมเพลงก่อนจะตอบโดยไม่มอง “ไม่ไกลหรอกครับ อย่าใจร้อนสิ อีกแป็บเดียวก็ถึง”
พูดจบนาคินทร์ก็เพิ่มวอลลุ่มเพลงดังลั่น ปานตะวันมีค้อน เพราะคิดว่านาคินทร์เพิ่มวอลลุ่มเพื่อตัดรำคาญเธอ ซักพักปานตะวันก็ตัดสินใจตะโกนบอก “นี่คุณ!! หรี่เสียงลงก่อนได้มั้ยยย...” เพลงดันจบพอดี รถเงียบกริบ แต่ปานตะวันยังตะเบ็งเสียงลั่นรถ “ฉันอยากรู้ว่าลอดช่องน้ำกะทิ”
นาคินทร์เบรกรถเอี๊ยดหน้าทิ่มด้วยความตกใจ!!! ปานตะวันทั้งหน้าทิ่ม หน้าเหวอที่ตัวเองแหกปากซะดัง นาคินทร์เอานิ้วอุดหูหันมาทำตาโตมองหน้าตะวัน “โห..คุณ..จะดังไปไหน?? หูผมจะแตก!!”
ปานตะวันหน้าเหย จ๋อยอาย “เอ่อ..ฉัน.. ขอโทษค่ะ..ก็..ฉันอยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะ..”
เสียงเพลงรักหวานซึ้งดังขึ้น นาคินทร์รีบทำท่าชู่ว์ให้ปานตะวันหยุดพูด “ชู่ว์ว์ว์..”
ปานตะวันอ้าปากจะพูด “ฉัน”
นาคินทร์เอานิ้วที่แตะปากตัวเองไปแตะปากให้ปานตะวันหยุดพูด “ชู่ว์ว์ว์..”
ปานตะวันตาโตแป๋ว เงียบแต่โดยดี งง ๆ นาคินทร์มองหน้าตะวัน “ฟังเพลงนี้”
ปานตะวันฟังตาม เนื้อเพลงหวานเยิ้ม รักเธอที่สุดรักเธอเหลือเกิน ฯลฯ
“ผมให้คุณ” โอย..หวานเหลือเกิน หวานละลาย ปานตะวันอึ้ง นาคินทร์ค่อย ๆ เอามือข้างที่แตะปากตะวันโน้มคอตะวันเข้ามาใกล้แล้วจะจุ๊บปาก ปานตะวันเกือบจะเผลอเคลิ้ม แต่สะดุ้งผลักนาคินทร์ออกได้ซะก่อน
นาคินทร์ยิ้มขำๆ ปานตะวันค้อนขวับ ก้มหน้างุด อายที่สุด นาคินทร์ยิ้ม แล้วค่อย ๆ ออกรถ ปล่อยให้ปานตะวันใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ เคลิ้ม หวานน้ำตาลขึ้นอยู่อย่างนั้น
ที่เพิงร้านขนมหวานริมข้างทาง รถนาคินทร์เบี่ยงเข้ามาจอดเทียบหน้าร้าน นาคินทร์รีบลงมาเปิดประตูให้ตะวันลงมา สองคนยืนคุยข้าง ๆ รถ ปานตะวันมองๆ “ร้านนี้น่ะเหรอคะ”
“ใช่..เห็นเป็นเพิงอย่างนี้อร่อยมากเลยนะ ตอนพวกเราเด็ก ๆ คุณพ่อคุณแม่จะพาไปเที่ยวทะเลทีไรต้องแวะทานลอดช่องน้ำกะทิที่ร้านนี้ก่อน ยัยนารถถึงได้ติดใจตั้งแต่เล็กจนโต”
ปานตะวันฟังแล้วพยักหน้าตามหงึก ๆ
“ทำไมครับ? คุณรังเกียจเหรอครับ?”
“อะไรกันคะ? คนอย่างฉันน่ะเหรอคะจะรังเกียจ ชาตินี้ไม่มีปัญญาจะขับรถเป็น ชม. เพื่อมาทานลอดช่องน้ำกะทิถึงนี่ซะด้วยซ้ำ”