บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 2
นัครินทร์เข้ามาหานาคินทร์ในห้องทำงาน นาคินทร์หมุนเก้าอี้มามองหน้า “แล้วไง?? มีปัญหาอะไร”
นัครินทร์ทำฟอร์มตบโต๊ะด้วยความกลัดกลุ้ม “มีสิฮะ ทำไมจะไม่มี สายจนป่านนี้แล้ว ยัยเลขาแหนมป้าย่นของพี่คินทร์ยังไม่โผล่หน้ามาทำงานเลย ไม่เอาแล้วฮะ บุคลากรไม่พร้อมแบบนี้ จะให้ผมทำงานได้ไง?? ไว้พร้อมเมื่อไหร่ผมค่อยเข้าบริษัทอีกทีแล้วกัน ผมมีธุระด่วน” นัครินทร์พูดจบก็จะชิ่งเลย
“ไม่ต้องเลยไอ้กะล่อน”
นัครินทร์กำลังม้วนตัวก็ชะงักกึก ทำหน้าแบบ...โธ่เว๊ย!!
“ฉันจัดการธุระด่วนของแกให้เรียบร้อยแล้ว”
นัครินทร์ตกใจ “เฮ๊ย!! พี่คินทร์!!!” นัครินทร์รีบวิ่งไปเปิดม่านดูเห็นน้องโดนัทกำลังโดนรปภ.หิ้วปีกลากออกไป นัครินทร์วิ่งมาหานาคินทร์ “ไม่นะพี่คินทร์!! พี่คินทร์ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ”
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้”
“ก็น้องโดนัทอึ๋มมาก เอ๊ย!! ไม่ใช่...ก็..โธ่เว๊ย..ก็ผมเพิ่งรู้จักน้องโดนัทเมื่อคืนนี้เองอ่ะพี่”
“ก็ช่างแก แต่ตอนนี้คนที่แกควรจะต้องรู้จักมากกว่าใคร ก็คือ..เลขาฯคนใหม่ของแก”
“แหนมป้าย่นนั่นน่ะ???? น่ารู้จักตรงไหนพี่?? แล้วดูดิ๊ป่านนี้ยังไม่โผล่มาเลย”
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น ประกายเดือนเปิดเข้ามา ออร่ากระจาย
นัครินทร์หันขวับ ตาโต “อ้าว..คุณ??”
ประกายเดือนมองเหม็นๆ ก่อนจะพูดกับนาคินทร์ “ท่านประธานฯ เรียกดิฉัน มีอะไรให้รับใช้คะ?”
“เข้ามาก่อนสิ” ประกายเดือนเดินเข้ามา
นัครินทร์มองไม่คลาดสายตา “พนักงานใหม่ พี่คินทร์รู้จักด้วยเหรอฮะ โห..ทีเงี๊ยไม่เอามาเป็นเลขาฯผม ไปเอายัยป้าแก่อ้วนดำแหนมป้าย่นมาให้ผมทำไมก็ไม่รู้”
ประกายเดือนสะดุ้ง หันขวับไปมองนัครินทร์แล้วหันกลับมามองนาคินทร์ทันที “นี่หมายความว่า..”
นาคินทร์อมยิ้ม นัครินทร์สวนเลย “ก็หมายความว่า ยัยแหนมป้าย่นที่ผมเล่าให้คุณฟังในลิฟท์ไงฮะ ท่านประธานฯ ของคุณนี่แหละเป็นคนเลือกมาให้ผม โอยๆๆ ให้ผมตายซะดีกว่าที่จะต้องมีเลขาฯเป็นยัยแหนมป้าย่น”
ประกายเดือนพึมพำกับชะตากรรมที่ต้องเจอ “ฉันอยากตายกว่าคุณอีก”
“ว่าไงนะฮะ?!” นัครินทร์ไม่ฟังคำตอบ ลุยนาคินทร์เลย “พี่คินทร์ฮะ ผมขอบอกพี่คำเดียว จนป่านนี้ยัยป้านั่นยังไม่โผล่หัวมาเลย เพราะฉะนั้น ผมขอใช้สิทธิ์ของท่านรองประธานฯ ไล่ยัยป้านั่นออก” นัครินทร์หันมองประกายเดือนขวับ ตาวิบวับ เสียงหวาน “เพราะผมคิดว่าผมได้เลขาฯใหม่แล้ว”