บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 25 (ตอนจบ) หน้า 2
“ไม่จริง!! หุบปากเลยนายอัค”
อัครินทร์ยิ้มน้อยๆ “แถมหูยังทนฟังความจริงยังไม่ได้”
“ฉันบอกให้หุบปาก”
อัครินทร์ลุกขึ้น มองนาคินทร์ “ฟังผมพูดให้จบ แล้วผมจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว ภายในเวลาอีกไม่กี่วันที่เหลืออยู่ ถ้าพี่คินยังไม่ยอมรับความจริง ถ้าพี่คินยังคิดจะเอาความแค้นมาอยู่เหนือความรัก พี่คินจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต”
นาคินทร์มองหน้าอัครินทร์
“เชื่อผมเถอะครับพี่” อัครินทร์เดินออกไป ปล่อยให้นาคินทร์นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น
มุมหนึ่งบ้านไกรตระกูล นัครินทร์กุมมือประกายเดือนแน่นอยู่ นั่งอยู่ต่อหน้าปานตะวัน นัครินทร์ดูเกร็งๆ
พยายามจะทางการ ถอนใจเฮือก พูดปกติ
“ผม..เอ่อ..คือ..เฮ้อ คือ..ผมก็พูดอะไรสวยๆ ไม่เป็นอ่ะฮะ คือคุณพยาบาล เอ๊ย คุณพี่ปานตะวัน เชื่อใจผมได้มั๊ยฮะว่าผมรักน้องสาวคุณจริงๆ”
ปานตะวันจ้องหน้านัครินทร์ นิ่ง นัครินทร์เสียววาบ กลัว ท้อใจ
“เอ่อ..คือจะให้ผมทำไงดีล่ะฮะ ที่ผ่านมาผมก็พิสูจน์ให้เดือนเค้าเห็นทุกอย่างแล้ว ทั้งพาไปจดทะเบียน ทั้งนอนจับมือมองตากันทุกคืน”
อัครินทร์และพิงค์ตกใจ “อะไรนะ”
“ฮะ นอนจับมือมองตากันมาตั้งน้านนาน”
ปานตะวันอึ้ง หันไปมองประกายเดือนที่นั่งก้มหน้า “จริงเหรอเดือน”
ประกายเดือนอ้อมแอ้ม หลบตา “จริง..เค้าไม่ลืมคำที่ตะวันสอนเค้า เค้าไม่อยากทำให้ตะวันผิดหวัง”
ปานตะวันอึ้ง ตัวเองแย่กว่าน้องสาวอีก
“ผมเป็นพยานให้พี่นัคอีกคนนะครับ พี่นัครักคุณเดือนจริงๆ เค้าปรึกษาผมมาตลอด”
“ตะวัน..คนเค้ารักกันน่ะ”
ปานตะวันเสียงเข้ม “พอได้แล้ว”
นัครินทร์โวยเลย “โธ่! คุณพี่ตะวันฮะ..ผม”
ปานตะวันเสียงเข้ม “แล้วก็หยุดเรียกฉันว่าคุณพี่ตะวันด้วย”
นัครินทร์และประกายเดือนอึ้ง จ๋อย หน้าจืด ปานตะวันเสียงปกติ “เรียกฉันว่าตะวันเหมือนเดิม”
นัครินทร์และประกายเดือนดีใจสุดๆ ประกายเดือนโดดกอดตะวันแน่น “ตะวันนนนน”
สองพี่น้องกอดกันแน่น น้ำตาคลอ
“ตะวัน เค้ารักตะวันที่สุด เค้ารักตะวันที่สุด”
“พี่ก็รักเดือนที่สุด พี่รักเดือน”