บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 25 (ตอนจบ) หน้า 5
“เดือนก็คิดมากไป”
“ที่เค้าคิด..มันอาจจะน้อยไปด้วยซ้ำ” ปานตะวันไม่รู้จะพูดยังไง “ถ้าตะวันไม่บอก เค้าจะไปบอกท่านประธานเอง”
ปานตะวัน เสียงดังลั่น “เดือน เดือนจะบอกคุณนาคินทร์เรื่องอะไร ถ้าเรื่องคุณเคท จะบอกว่าอะไร บอกว่าคุณเคทเค้าฆ่าคน ฆ่าใครเหรอ” ปานตะวันเสียงอ่อนลง “พี่กำลังจะไปจากที่นี่ พี่กำลังจะเป็นอิสระ พี่จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับใครทั้งนั้นแล้ว”
“แล้วลูกในท้องตะวันล่ะ..หลานเค้าทั้งคนนะ”
“เดือน..ถ้าคุณนาคินทร์รู้เรื่องนี้ พี่อาจจะต้องเสียลูกไปก็ได้ พี่เจ็บปวดมามากพอแล้วนะเดือน”
“ไม่จริงอ่ะตะวัน ท่านประธานเค้ารักตะวัน”
“จบ ให้มันจบแบบนี้เถอะ มันดีที่สุดแล้วล่ะเดือน แค่นี้ก่อนนะ” ปานตะวันวางหู
ประกายเดือนกังวล “ตะวันๆๆ”
ปานตะวันทรุดนั่งลงบนเตียง ตัดสินใจแล้ว
ที่ห้องทำงานนาคินทร์
“จะไปจริงๆ เหรอครับ..กนก”
“ก็พี่คินไม่อยากให้เคทอยู่นี่คะ
นาคินทร์อึ้งไป “คือ..พี่” นาคินทร์เมินหน้าไป สายตาป๊ะภาพวาดริมทะเลพอดี
กนกรัตน์มองตามสายตาไป ตาวาว “ลืมเค้าไม่ได้เหรอคะ”
“อะไรนะครับ”
“คุณกนกวลีน่ะค่ะ..พี่คินยังลืมไม่ได้เหรอคะ”
นาคินทร์อึ้งเลย “อย่าพูดถึงกนกวลีเลยนะครับ”
“งั้นพูดถึงปานตะวันได้มั๊ยคะ” นาคินทร์อึ้งอีก “ที่พี่คินไม่ขอร้องให้เคทอยู่ต่อ เป็นเพราะปานตะวันใช่มั๊ยคะ”
นาคินทร์นิ่ง “พี่คินกล้ารักคนที่ทำให้เจ้าสาวของพี่คินต้องตายได้ยังไงคะ”
“กนก”
กนกรัตน์ชี้หน้าตัวเอง “ใช่ค่ะ..กนก...คนที่เหมือนคุณกนกวลีเจ้าสาวของพี่คินขนาดนี้ พี่คินกลับไม่รัก ทำไมล่ะคะ”
นาคินทร์ถอนใจเฮือก “ใจเย็นๆ ก่อนครับ”
“เคทอุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อพี่คิน แต่ดูพี่คินทำกับเคทสิคะ”
นาคินทร์ใจอ่อน รู้สึกผิด “พี่”