บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 17 หน้า 5
ปานตะวันตกใจ “ไม่นะคะคุณอัค!! มันอาจจะยิ่งทำให้ฉันแย่ไปกว่านี้..ถ้าคุณนาคินทร์เค้าไม่ได้รักฉัน..อย่างที่คุณคิด”
อัครินทร์อึ้งคิด เซ็งเลย ปานตะวันยิ้มๆ เศร้าๆ “ดีซะอีก การที่มีคุณกนกรัตน์เข้ามาอาจทำให้คุณนาคินทร์ปล่อยฉันไปเร็วขึ้นก็ได้”
อัครินทร์หายใจวูบ ปานตะวัน..ทำใจ
บนถนน ในรถนาคินทร์ กนกรัตน์ลอบมองนาคินทร์ที่ดูฉุนๆ “คุณคินโอเค.มั๊ยคะ”
นาคินทร์รู้สึกตัว “เอ่อ..ผมต้องขอโทษด้วย..เรื่องบนโต๊ะอาหาร”
กนกรัตน์ยิ้มอย่างเข้าใจ ส่ายหน้า “เคทเข้าใจค่ะ..ไม่มีอะไรต้องขอโทษเลยนี่คะ” กนกรัตน์เอื้อมมือไปกุมมือนาคินทร์ “แค่พี่น้องเถียงกันนิดๆหน่อยๆ เรื่องคุณตะวัน”
นาคินทร์อึ้งแล้วหลบสายตาไป แววตากนกรัตน์เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น
ในห้องนอนปานตะวัน ปานตะวันอาบน้ำเสร็จในชุดนอนออกมา ชะงักเห็นนาคินทร์นั่งรออยู่ ปานตะวันจะรีบวิ่งออกจากห้อง นาคินทร์ปราดมาขวาง รวบตัวไว้ “ปล่อย!!ปล่อยนะ!!”
“ไม่ปล่อย!!”
“ปล่อยฉันได้แล้ว!! ในเมื่อคุณมีกนกรัตน์แล้ว ก็ปล่อยฉันไปซะที!!!”
“ไม่มีทาง!!คุณทำให้ผมต้องเสียกนกวลีไป มันไม่เกี่ยวกับการที่ผมจะมีกนกรัตน์
ปานตะวันอึ้ง อยากจะร้องไห้ “คุณนาคินทร์”
“ทำไม?? นึกว่าจะมีโอกาสไปหลอกผู้ชายไถเงินผู้ชายโง่ๆ ต่อได้อีกเหรอ ใครล่ะ?? นายอัค? หรือไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่น??..ฝันไปเถอะ”
ปานตะวันจ้องหน้า “คุณนี่มันน่าสงสาร เป็นคนที่ไม่มีความสุขเอาซะเลย มีแต่ความทุกข์ก็เลยพยายามหาความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น”
“ปากดีนักนะ ถ้างั้นก็ช่วยเป็นที่ระบายความทุกข์ให้ผมซะทีนึงก็แล้วกัน” นาคินทร์ลากปานตะวันมาเหวี่ยงลงเตียงแล้วจูบ
ปานตะวันพยายามผลักไสเพราะเป็นห่วงลูกในท้อง “อย่า!!อย่านะคะ!!อย่า!!ตะวันขอร้อง” ปานตะวันยกมือขึ้นพนม นาคินทร์ชะงักกึก เห็นน้ำตาคลอของปานตะวันก็ใจอ่อนวูบ
นาคินทร์ลุกพรวด “ต่อไปนี้อย่าปากดีอีก!! แล้วก็อย่าคิดไปยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายหน้าไหน!!อ้อ! ผมไม่ได้หึงไม่ได้หวงหรอกนะ แต่แค่ไม่ชอบ”
นาคินทร์พูดจบก็ออกไป ทิ้งให้ปานตะวันช้ำใจ