บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 6 หน้า 5
นาคินทร์มองปานตะวัน
“ฉันติดต่อน้องสาวฉันไม่ได้ จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้”
นาคินทร์มอง
“คุณอัคช่วยเป็นธุระ ในขณะที่ฉันไม่รู้จะพึ่งใคร แต่คุณกลับหาว่าฉันกับคุณอัคคิดจะทำเรื่องแย่ ๆ”
นาคินทร์อึ้ง ปานตะวันตะโกนใส่หน้า “คุณต่างหากที่แย่!! แย่ที่สุด!!” ปานตะวันพูดจบก็เปิดประตูรถ วิ่งเตลิด
นาคินทร์ตะโกนเรียก “ปานตะวัน!!” นาคินทร์รีบลงจากรถ วิ่งตามไปจนรวบตัวไว้ได้ทัน กอดไว้แน่น “เดี๋ยวก่อน!! คุณจะไปไหน!!”
ปานตะวันผลักไส “ไปให้ไกลจากคุณ!! ปล่อยฉัน!! ฉันไปหาเดือน!! ปล่อยฉัน!!!”
“นี่!! ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
“ปล่อย!!” ปานตะวันพยายามดิ้น แต่นาคินทร์ล็อคไว้แน่นขณะเดียวกันก็หยิบมือถือมาโทร. ออก
“นายนัค!! คุณเดือนอยู่กับแกหรือเปล่า?”
นัครินทร์กำลังขับรถ เหล่มองประกายเดือนที่นั่งเชิ่ด ๆ เริ่ด ๆ อยู่ข้างๆ “อยู่ฮะ..พี่คินมีอะไรฮะ?!”
“ขอพูดหน่อย”
“ดึกดื่นป่านนี้พี่จะคุยอะไร”
นาคินทร์สวนเข้มตะคอกเลย “ฉันขอพูดกับคุณเดือน!!”
ปานตะวันชะงัก “เดือน??”
นัครินทร์กดสปีคเกอร์ “อ่ะ! จะพูดอะไรก็เชิญ!!”
นาคินทร์ส่งโทรศัพท์ให้ปานตะวัน “คุณเดือน”
ปานตะวัน ดีใจสุดขีด รีบคว้ามาพูด “เดือน..ฮาโหล..เดือน”
ประกายเดือนในรถ งงๆ “อ้าว!! ตะวัน..ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอนอีก?”
ปานตะวันปล่อยโฮ ทั้งโกรธ ทั้งห่วง ทั้งดีใจ ไม่รู้อารมณ์ไหน “เดือนนั่นแหละ..ป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน พี่โทร.ไปก็ไม่รับสาย” ปานตะวันสะอื้นฮั่ก ๆ นาคินทร์มองเห็นก็เผลอไผลเห็นใจ “พี่เป็นห่วงเดือนใจจะขาดรู้มั้ย..ใจพี่มันจะขาดรู้มั้ย?”
นาคินทร์ได้ยินประโยคนี้ก็นึกถึงในอดีต เมื่อตอนที่เห็นร่างไร้วิญญาณของกนก นาคินทร์พุ่งสวมกอดกนกวลีแน่น พลางพูด “พี่จะอยู่ต่อไปยังไง? กนก?? พี่จะอยู่ต่อไปยังไง?? ใจพี่มันจะขาดรู้มั้ย? ทำไมต้องเป็นกนก!! ทำไม!!!!!”
นาคินทร์สะดุ้งรู้สึกตัว ปานตะวันยื่นมือถือคืนให้ “คุณนาคินทร์คะ..ฉัน..ขอบคุณมากค่ะ”
นาคินทร์มองเฉยนิดนึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน “เปลี่ยนจากขอบคุณมากค่ะ เป็น ไม่โกรธคุณค่ะ—จะได้มั้ย”
ปานตะวันนิ่งไป สายตายังเสียใจ นาคินทร์โอบเอว อ้อน “โธ่..ก็คุณเล่นออกจากบ้านมากับนายอัค 2 ต่อ 2 กลางดึก แต่.. เดี๋ยวผมเห็นคุณกับนายอัคกอดกันด้วย”