บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 10 หน้า 4
บ้านเต็ก เต็กโวยวายลั่น “ลื้อทำอะไรลงไป รู้ตัวหรือเปล่า”
“อั๊วก็แค่เชือดไก่ให้ลิงดู ทีหลังจะได้ไม่กล้าเหิมเกริมอีก”
“ลื้อต้องทำให้พวกมันยอมรับในตัวลื้อ ไม่ใช่ทำให้พวกมันยิ่งเกลียดขี้หน้าลื้อ”
“เป็นนักเลง ถ้าขืนทำตัวเป็นพ่อพระ คนอื่นจะกลัวเกรงได้ยังไง”
“ถ้าลื้อปกครองคนด้วยความกลัวพวกมันอาจเชื่อฟังลื้อได้ชั่วครู่ชั่วยาม แต่ไม่มีวันที่มันจะจงรักภักดีกับลื้อตลอดไปวันใดที่หมดสิ้นความเกรงกลัว พวกมันก็จะไปจากลื้อจำไว้” เต็กส่ายหน้าเบื่อหน่ายความหุนหันพลันแล่นของตี๋เล็ก ตี๋เล็กทำหูทวนลม ไม่นำพา
โรงงิ้วเฟิ่งหวง หมวยพาหลงเข้ามาในห้องกุ่ย “เถ้าแก่สุงให้เฮียหลงนอนห้องเดียวกับเฮียกุ่ย...แคบไปหน่อย พอนอนได้มั้ย”
“อั๊วนอนตรงไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ อย่าห่วงเลย”
กุ่ยรีบสอดขึ้นมากลางปล้อง “เคยถามสักมั้ยว่า อั๊วเต็มใจนอนกับอาหลงหรือเปล่า ห้องก็ห้องอั๊ว อยู่ดีๆก็จับ
ให้คนอื่นมานอนด้วย อึดอัดตายชัก”
“ห้องนี้เป็นห้องเฮียกุ่ยก็จริง แต่ที่นี่เป็นของเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงจะให้ใครนอนตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น ถ้าเฮียกุ่ยไม่พอใจก็ออกไปนอนตากยุงข้างนอกโน่นก็ได้นะ ไม่มีใครห้าม”
“บอกไว้ก่อน อั๊วนอนดิ้น กรนดัง ชอบละเมอด้วย ลื้ออย่าบ่นก็แล้วกัน” กุ่ยพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ชักสีหน้าไม่พอใจนักที่หลงมานอนด้วย
“เฮียกุ่ยก็เป็นของเค้าอย่างนี้แหละ เฮียหลงอย่าถือสาเลยนะ”
หลงยิ้มพยักหน้า เข้าใจ หงส์หอบผ้าห่มกับหมอนเอามาให้ “ฉันเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้”
หลงยิ้มแทนคำขอบคุณ เอื้อมมือไปรับผ้าห่มกับหมอนจากหงส์ “ขอบคุณครับ คุณหนูแต่ไม่รู้คืนนี้ผมจะนอนหลับหรือเปล่า”
“คงยังแปลกที่ อีกหน่อยก็ชินไปเอง ขาดเหลืออะไรบอกฉันก็แล้วกัน” หงส์เดินออกไป หลงมองตามหงส์ จนหมวยอดแซวไม่ได้
หมวยแกล้งกระแอมดังๆ “ชักอยากรู้แล้วสิ ที่เฮียหลงเข้าแก๊งหงส์ดำเพราะอยากรับใช้เถ้าแก่สุงหรือ “ใคร” กันแน่น๊า ?”
หลงเขินหน้าแดงที่หมวยแซว
ห้องเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงมองภาพวาดเล่าปี่ กวนอู และเตียวหุยกำลังสาบานในสวนท้อ หงส์ถือถ้วยยาเข้ามาวางบนโต๊ะ