บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 10 หน้า 5
“ตำรวจได้เบาะแสคนร้ายที่ฆ่าอาไช้แล้วหรือยัง”
หงส์ส่ายหน้า “ยังเลยค่ะแต่อาหลงได้หลักฐานที่แสดงว่าปิ่นโตนั่นถูกสลับไป”
“ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”
“อีถูกฆ่าตายแล้ว”
เถ้าแก่สุงทรุดลงนั่งอย่างคนหมดเรี่ยวแรงถอนใจหนักๆ “อั๊วไม่อยากให้อาไช้ต้องตายเปล่าเหมือนอาฉาง”
“อาป๊าคิดว่าคนร้ายที่ลอบวางยาอาเจ๊กไช้เป็นพวกเดียวกับที่ถล่มโรงงิ้ววันสารทจีนหรือเปล่าคะ”
“ตลอดชีวิตเจ้าพ่อของอั๊วมีศัตรูทั้งในที่ลับและที่แจ้งเต็มไปหมด ถ้าไม่เพราะความแค้นก็ผลประโยชน์...อั๊วยังไม่อยากปักใจว่ามันเป็นใครจนกว่าจะมีหลักฐานหรือพยานแน่ชัด... แต่ที่แน่ๆอั๊วคิดว่ามันไม่ใช่พวกเดียวกัน... สัญชาตญาณอั๊วมันบอกว่าอย่างนั้น”
หงส์เริ่มหวั่นใจที่มีศัตรูหลายด้าน “หงส์เป็นห่วงอาป๊าไม่อยากให้อาป๊าเป็นเจ้าพ่ออีกแล้ว”
“อั๊วออกปากฝากฝังสมาคมเลือดมังกรกับอาตงไว้แล้ว อีกไม่นานอั๊วจะประกาศล้างมือจากวงการนี้เสียที”
หงส์ดีใจที่เถ้าแก่สุงจะไม่ต้องเสี่ยงชีวิตอีกต่อไป แต่ก็รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก
หลงนั่งเป่าเพลงใบไม้คนเดียวที่ลานฝึกงิ้ว คิดถึงอาเหมย เถ้าแก่สุงเดินออกมารับลม ได้ยินเสียงเพลง จึงเดินตามมาที่ลานฝึกงิ้ว “ลื้อกำลังเป่าเพลงถึงคนรัก”
“ทำไมเถ้าแก่ถึงทราบ?”
“อั๊วเป็นเจ้าของโรงงิ้วมาค่อนคน จะฟังไม่ออกเลยเชียวเหรอว่าเพลงของลื้อมีท่วงทำนองและความหมายยังไง”
“คนรักของอั๊วถูกฆ่าตายเมื่อ 7 ปีก่อน อาเหมยตายโดยที่ไม่มีความผิดเลยสักนิด”
“คนที่ฆ่าได้แม้กระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้ จิตใจมันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน”
หลงมองหน้าเถ้าแก่สุง สัมผัสได้ว่าเถ้าแก่สุงจริงใจ และละเอียดอ่อนเกินกว่าจะสั่งฆ่าอาเหมยได้ “ตอนเถ้าแก่ฆ่าคนตาย เถ้าแก่คิดอะไร”
“อั๊วแค่ต้องการเอาชีวิตรอด ถ้าอั๊วไม่ฆ่ามัน มันก็ต้องฆ่าอั๊ว”
“เถ้าแก่เคยฆ่าคนแค่คนเดียวเท่านั้นน่ะเหรอ”
“แค่คนเดียวก็เกินพอแล้ว... ตั้งแต่อั๊วฆ่าไอ้ตี๋เพ้งตาย อั๊วก็ตั้งสัจจะกับตัวเองเอาไว้ว่า ชาตินี้อั๊วจะไม่ฆ่าใครให้เป็นบาปเป็นกรรมอีก”
หลงมองหน้าเถ้าแก่สุง ยิ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งรู้สึกว่าเถ้าแก่สุงไม่น่าจะเป็นฆาตกรเลือดเย็น
ห้องกุ่ย กุ่ยนอนหลับไปแล้ว กรนดังมากนอนดิ้นอีกต่างหาก บางจังหวะเผลอละเมอร้องไห้เป็นเด็กๆ เรียกหาแม่ แล้วก็กรนต่อ หลงถูกกุ่ยเบียดจนเกือบจะตกเตียงอยู่แล้ว นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมา หลงข่มตาหลับไม่ลง ลุกออกไปจากห้อง