บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 1 หน้า 4
หงส์ปลีกตัวออกมายังมุมลับตา น้ำตาร่วงเผาะ ทั้งเสียใจและน้อยใจระคนกัน
หมวยกับกุ่ยเข้ามาทางด้านหลัง หมวยเรียก “หงส์...” หงส์รีบปาดน้ำตา กลัวว่าคนอื่นจะเห็น แต่ก็ปิดหมวยไม่มิด “นี่เจ้หงส์ร้องไห้เหรอ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก....” หงส์ฝืนยิ้ม “แค่คิดว่าจะไม่มีเฮียฉางแล้ว ก็อดใจหายไม่ได้...”
กุยเจ็บใจ “ไม่รู้ไอ้พวกระยำนั่นเป็นคนของแก๊งไหน ต้องการอะไรกันแน่”
หงส์นึกถึงหน้าหลง “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าจิตใจมันทำด้วยอะไร”
“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาซะให้พอ ปล่อยให้น้ำตาล้างความทุกข์ในใจออกไปให้หมดแล้วรีบเข้มแข็ง กลับมาเป็นเจ้หงส์คนเดิมนะ...”
หงส์โผเข้ากอดหมวย ร้องไห้ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา “เฮียฉางสละชีวิตช่วยฉันไว้ เพราะฉันคนเดียว ฉันทำให้เฮียฉางต้องตาย”
หมวยน้ำตาซึมเห็นใจหงส์ กุ่ยสงสารหงส์จับใจ
เมฆทะมึนตั้งเค้า ฟ้าคำรามครืน ก่อนที่ฝนจะกระหน่ำเทลงมาอย่างหนัก หงส์ในชุดขาวไว้ทุกข์เดินกางร่มไปยังศาลเจ้าเพียงลำพัง ภายในศาลเจ้า หงส์จุดธูปด้วยใจเลื่อนลอยจนไหม้ครบทุกดอกแต่ยังคงจ่อเปลวไฟอยู่อย่างนั้น เสียงหลงดังขึ้นมาก่อน “คุณคงมีทุกข์มากสินะ....” หงส์ได้สติ ชักธูปออก หันไปเห็นหลงหันหลังให้ กำลังเผากระดาษเงินกระดาษทองอยู่อีกมุมหนึ่ง ทั้งสองคุยแบบไม่เห็นหน้ากัน หลงพูดแบบไม่มองหน้าหงส์ “ถึงได้มาไหว้เจ้าทั้งๆที่ฝนยังตกหนักอยู่แบบนี้”
“นายเองก็เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่ฝ่าสายฝนมาที่นี่ตอนกลางคืนเหมือนฉัน”
“ไม่รู้ว่าระหว่างทุกข์ของคุณกับผม ทุกข์ของใครจะหนักหนาสาหัสมากกว่ากัน”
“พี่ชายฉันเพิ่งถูกยิงตาย....นายคงไม่โชคร้ายเท่าฉัน”
“7 ปีก่อนคนรักของผมถูกฆ่าตายโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เพราะผมเป็นต้นเหตุ ผมคงโชคร้ายไม่แพ้คุณหรอก”
“ผ่านมาตั้ง 7 ปีมาแล้ว เวลาไม่ช่วยให้นายคลายความทุกข์ลงบ้างเลยเหรอ”
“เวลายิ่งนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งตอกย้ำทุกข์ในใจผมให้มากขึ้นเท่านั้น”
“แล้วก่อนหน้าที่นายจะสูญเสียคนรักล่ะ นายเคยมีทุกข์บ้างมั้ย”
“ไม่เคย...เราสองคนแม้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ใช้ชีวิตมีความสุขกันตามประสา”
“นับว่านายยังโชคดีกว่าฉัน เพราะตั้งแต่เกิดมา ฉันยังไม่เคยรู้จักกับ “ความสุข” อย่างใครเขาเลย...” ทั้งศาลเจ้าเงียบกริบไปชั่วขณะหนึ่ง ได้ยินแต่เสียงฟ้าเสียงฝนที่กระหน่ำอย่างหนักด้านนอก “ฉันคงต้องอยู่กับความทุกข์ไปจนตาย แล้วทุกข์ของนายล่ะจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่”
“เมื่อถึงวันที่ผมได้ ล้างแค้น!!!”