บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 4
หงส์เดินคอตกกลับมายังโรงงิ้ว หลังจากที่หาหลงจนทั่วแต่ก็ไม่พบ ทันทีที่หงส์ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาก็เห็นเถ้าแก่สุง หน้าตาถมึงทึงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว บรรยากาศตึงเครียด
เถ้าแก่สุงหยิบสมุดสเกตซ์ท่ารำงิ้วกับโพยที่ใช้ท่องบทร้องงิ้วขึ้นมา “อั๊วเจอมันซ่อนอยู่ในห้องลื้อ” หงส์หน้าซีดเผือด ใจหายวาบ “ดูเหมือนลื้อจะอยากวัดรอยเท้าอาฉาง เล่นบทบู๊มากเลยสินะ ถึงได้จดท่ารำและบทร้องของหยางจงเป่าเอาไว้ทุกตัวอักษรแบบนี้” เถ้าแก่สุงฉีกสมุดสเกตซ์และโพยบทร้องโยนลงในกระถางไฟ ต่อหน้าต่อตาหงส์
หงส์น้ำตารื้นด้วยความเสียดาย “อาป๊า หงส์ผิดไปแล้ว ยกโทษให้หงส์ด้วย”
“รู้ว่าผิด แต่ลื้อก็ยังกล้า! ลื้อจะลองดีกับอั๊วใช่มั้ย หา นังลูกสารเลว” เถ้าแก่สุงคว้าไม้พลองกระหน่ำตีหงส์ไม่ยั้ง
กุ่ย หมวย และอาหวังที่กำลังซ้อมงิ้วอยู่ ได้ยินเสียงเอะอะเข้าก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามเถ้าแก่สุง
“พอเถอะค่ะ เถ้าแก่ เจ้หงส์สำนึกผิดแล้ว”
“หลีกไป อาหมวย อั๊วจะตีมันให้ตาย”
กุ่ยยุดไม้พลองเถ้าแก่สุงเอาไว้ “เจ้หงส์ เถ้าแก่สุงกำลังโกรธ รีบไปสิ”
หงส์ยังดื้อแพ่ง คุกเข่านิ่ง ไม่ยอมไปไหน ยอมถูกเถ้าแก่สุงตีอยู่ตรงนั้น
“อั๊วสอนทำไมไม่รู้จักจำ ผู้หญิงเล่นงิ้วไม่มีวันเจริญ”
หงส์นึกถึงคำพูดที่หลงเคยบอก “ศิลปะไม่มีวันทำให้ใครตกต่ำ ไม่ว่าหญิงหรือชาย”
“อาหงส์ ! เดี๋ยวนี้ลื้อกล้าเถียงอั๊วเหรอ อย่าอยู่เลย นังลูกชั่ว” เถ้าแก่สุงยิ่งโกรธ กระหน่ำตีหงส์ จนกระทั่ง...แน่นหน้าอกหายใจไม่ทัน หน้ามืด ไม้พลองหลุดจากมือ ตกพื้น
“เถ้าแก่ !!! / อาป๊า !!!” หงส์เข้ามาประคองเถ้าแก่สุงที่หมดสติไปแล้วด้วยความเป็นห่วง
เถ้าแก่สุงนอนอยู่บนเตียง หงส์ห่มผ้าให้ ทั้งที่ตัวหงส์เองก็มีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด
หมวยบ่น “เถ้าแก่นะเถ้าแก่ เมื่อกี้ยังตีหงส์จนน่วมไปทั้งตัว สุดท้ายเจ้หงส์ก็ต้องคอยมาดูแล”
“เจ้ผิดเองที่ฝ่าฝืนคำสั่งอาป๊าแอบเล่นงิ้ว”